Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Βίβιαν.
Εκείνο δεν ήταν ένα καλοκαίρι σαν τα άλλα. Ο αέρας ήταν πιο δροσερός, η ατμόσφαιρα λιγότερο αποπνικτική, το νερό στις θάλασσες πιο καθάριο. Ο ήλιος δε μας έλουζε άγρια αλλά μας φιλούσε γλυκά και προμήνυε έναν έρωτα διαφορετικό από τους άλλους, αλμυρό σαν το αλάτι της θάλασσας και γλυκό σαν το αίσθημα στην καρδιά μας όταν επιπλέαμε στα νερά της.
Εκείνο το καλοκαίρι με φίλησες 1443 φορές και με αγκάλιασες άλλες τόσες. Μου έδειξες όλη την αγάπη του κόσμου, με πηγές βόλτες και με πήρες γλυκά σε τόσα και τόσα στενά ψιθυρίζοντας στα αυτιά μου πόσο μ’ αγαπάς. Εκείνο το καλοκαίρι με αγάπησες όσο κανείς και γέμισες κάθε κομμάτι μέσα μου κι έξω μου και γύρω μου.
Με έκανες να αισθανθώ όμορφη, πιο όμορφη από ποτέ. Με τάισες σταφύλια κάτω από μια ομπρέλα και με πότισες γλυκά βαριά κρασιά κάτω από ένα ηλιοβασίλεμα. Έβαψες κόκκινο το άσπρο του νησιού, χρησιμοποιώντας τον πόθο μας και εμφύσησες στην ψυχή μου όλα τα χρώματα ενός νησιωτικού ουρανού την ώρα της δύσης του ηλίου.
Εκείνο το καλοκαίρι με έκανες να παραμιλάω από έρωτα και να λιώνω σε σκεπάσματα και να χορεύω σε μικρά πολύχρωμα μπαράκια με φωτεινούς ανθρώπους. Εκείνο τον Αύγουστο μού έδειξες χωρίς λεξικό τι πάει να πει πραγματικά καλοκαίρι, έρωτας και καλοπέραση, τι πάει να πει κ@υλα. Και με αγκάλιασαν όλα αυτά και δέθηκαν στην ψυχή μου κι ήρθαν μαζί μου το Σεπτέμβρη που όλα άρχισαν να μαραζώνουν -όλα εκτός από τις αναμνήσεις σου.
Πρώτα άρχισαν να μαραζώνουν τα φύλα και τα δέντρα και μετά το μυαλό κι η καρδιά μου. Πρώτα έφυγες εσύ και μετά εγώ από το νησί, εσύ ανέβηκες στο πλοίο κι εγώ από κάτω με υγρασία στα μάγουλα περίμενα να ξεκινήσει για να μη με δεις να κλαίω. Τελικά με είδες κι εγώ άρχισα να τρέχω. Δεν ξέρω πώς αντέδρασε ή τι έκανες. Δεν απάντησα ποτέ στις κλήσεις σου για να μάθω ούτε και διάβασα τα μηνύματά σου. Τι νόημα θα είχε; Εσύ είχες φύγει κι εγώ είχα μείνει εκεί. Και το θέμα είναι πως θα έφευγα κι εγώ, δε θα μπορούσα να σε περιμένω.
Και στο μυαλό μου τότε δεν είχα λόγο να σου απαντήσω. Εσύ ήσουν ένα παιδί από το νησί που ζούσε στην Αθήνα κι εγώ μια φιλοξενούμενη στο νησί που ζούσε στη Θεσσαλονίκη. Κι είχαμε ξεκαθαρίσει ότι αυτό δε θα έβγαινε πουθενά, ότι ήταν ένα καλοκαίρι και τίποτα παραπάνω, ότι ήσουν απλώς το καλοκαιράκι μου. Και το καλοκαιράκι τελειώνει και ποτέ δε γυρνάει πίσω ίδιο. Έτσι κι εγώ. Έφυγα και δε γύρισα πίσω ίδια.
Αλλά κι όταν γύρισα δε σε βρήκα. Όταν γύρισα κάποιο καλοκαίρι έλλειπες. Όταν ήρθα το επόμενο ήσουν στο νησί με παρέα κι όταν έτυχε και με κοίταξες στα μάτια έσκυψες το κεφάλι οπότε έκανα το ίδιο κι εγώ κι έφυγα και δεν ξανά ήρθα στο νησί και δεν ξανά είδα τα υπέροχα ηλιοβασιλέματά του. Μην τυχόν και σε θυμηθώ ξανά -λες και δε σε σκέφτομαι όλη μέρα.
Και μου λείπεις πολύ κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι και κάθε Σεπτέμβρη και δεν μπορώ να βρω κανένα νησί για να ρίξω άγκυρα γιατί του λείπουν τα μάτια σου. Λείπουν τα 1443 φιλιά σου. Κι αυτά ήταν όλα όσα με κρατούσαν σε ένα νησί κι όλα όσα ήθελα ούτως ή άλλως. Ήταν όσα ονειρευόμουν κι από βλακεία κι εγωισμό στερήθηκα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
