Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Σε λίγο μπαίνει το φθινόπωρο, η αγαπημένη σου εποχή. Εκείνη που καθόσουν καθ’ όλη τη διάρκειά της πάνω σε μια πολυθρόνα και έπινες τσάι, διαβάζοντας κάποια βιβλίο ή βλέποντας κάποια σειρά φαντασίας ή μυστηρίου, απ’ αυτές που σου αρέσουν.
Σε λίγο μπαίνει το φθινόπωρο κι εγώ νιώθω μόνος. Εσύ δεν είσαι στην πολυθρόνα σου κι εγώ δε θα θέλω να είμαι σπίτι να την κοιτάω όσο είναι άδεια. Όσο ήσουν εδώ, μιλούσαμε για τα χρώματα της εποχής, τη γλύκα του να πίνεις ξανά ζεστή σοκολάτα και βγαίναμε έξω να περπατήσουμε στο ψιλόβροχο γιατί όπως έλεγες «Όλοι είστε τρελοί, κωλόκαιρο έχουμε όταν βγαίνει ο ήλιος κι η ζέστη, το κρύο κι η βροχή είναι ευλογία».
Και στην αρχή, μαζί με τους άλλους κι εγώ, σε κοιτούσα στραβά. Άλλαξα γνώμη με τον καιρό κάνοντας παρέα μαζί σου και βλέποντας πόσα πράγματα μπορεί να κάνεις κάνεις με αυτόν τον καιρό. Πόσο όμορφη δείχνεις κάνοντας όλα αυτά τα πράγματα.
Όσο όλοι γκρίνιαζαν με τις βροχές και πάθαιναν κατάθλιψη επειδή δεν μπορούσαν να βγουν έξω, εσύ έφτιαχνε χειροτεχνίες στο πάτωμα, έπαιζες μαζί μου επιτραπέζια, έφτιαχνε γλυκά, ζωγράφισες μπροστά από το παράθυρο με τον ήχο της βροχής και αν ήθελες να βγεις κι εγώ, απλά έβγαινες. Κάθε φορά έλεγες το ίδιο «Τι; Είμαστε από ζάχαρη και δεν το ξέρω;». Κι έτσι απλά άνοιγες την πόρτα και τσαλαβουτούσες σαν παιδί αριστερά και δεξιά και χαμογελούσες.
Εγώ σε κοιτούσα μαγεμένος, εσύ συνεχίζεις να είσαι ο εαυτός σου και η σχέση κυλούσε όμορφα. Δεν ήταν όμως αρκετά βροχερά εδώ, ούτε αρκετά συννεφιασμένος ο ουρανός και μου έφυγες -όχι μόνο για τον καιρό, αλλά μου έφυγες. Έφυγες για μέρη καλύτερα και περισσότερες ευκαιρίες. Έφυγες για να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου και είμαι περήφανος για σένα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η απουσία σου δε με πονάει. Πως δε μου λείπει να σε βλέπω στην πολυθρόνα σου και πως δε σε ψάχνω -όχι μόνο το φθινόπωρο- κάθε εποχή, κάθε χρόνου.
Μου λείπεις και δεν ξέρω τι να κάνω για αυτό. Μου λείπεις κι έχω χάσει τον μπούσουλα μ’ όλα. Γιατί δεν είσαι εδώ για να μου κάνεις παρέα, να με κάνεις να περάσω όμορφα όσο έχει βροχή και να με πείσεις να μείνω μέσα για ταινίες πέντε μέρες συνεχόμενα. Κι είχα συνηθίσει σ’ αυτόν τον καιρό, αυτές τις συνήθειες κι εσένα. Ούτε βαριόμουν, ούτε με ενοχλούσε, το λάτρευα.
Λάτρευα να μου ζητάς γλυκά να κάνουμε τα αγαπημένα σου πράγματα και λάτρευα το γεγονός πως όποτε σου ζητούσα εγώ κάτι, δε μου χάλαγες χατίρι. Τα βρίσκαμε πάντα όσες φορές και να μαλώναμε και μετά επανορθώναμε με ταινίες, πίτσα και φιλιά. Χορεύαμε στην κουζίνα, τρώγαμε στο σαλόνι, τα κάναμε όλα μαντάρα και πάλι από την αρχή. Δεν πείραζε κανέναν μας, γιατί κι όταν τα κάναμε όλα χάλια, μαζί τα καθαρίζαμε και μαζί τα διορθώναμε.
Μου λείπεις τέλος πάντων γιατί ήσουν πάντα όλα όσα ήθελα και ταυτόχρονα όλα όσα χρειαζόμουν. Γιατί αν οι ευκαιρίες που χρειαζόσουν και σου άξιζαν ήταν εδώ, εμείς τώρα θα ήμασταν μαζί. Γιατί αρνούμαι να κατηγορήσω εμάς που η απόσταση δε δούλεψε και που γουστάρουμε ακόμη, παρόλο που ξέρουμε πως μόνο υπομονή μπορούμε να κάνουμε αν θέλουμε ένα κοινό μέλλον κάποτε.
Μου λείπεις μωρό μου και θα σε περιμένω να γυρίσεις -έστω για ακόμα ένα φθινόπωρο. Στη Νεφέλη.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
