Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Μεγαλώσαμε αγάπη μου. Μεγαλώσαμε και δεν έμεινε τίποτα να μας κρατάει αγκαλιά. Οι διαφορές μας βλέπεις ήταν πολλές και τα προβλήματά μας το ίδιο. Μαζί μας κρατούσαν από την άλλη λίγα, πολύ λίγα, τόσο λίγα που τα μετρούσα στα δάχτυλα του ενός χεριού μου.
Αυτά που μας ένωναν ποτέ δεν ήταν πολλά. Εξαρχής ξέραμε πως ήταν κυρίως το πάθος μας για τη ζωή και τον άλλον. Από πάντα γνωρίζαμε πως το πάθος δε θα μας κρατήσει για πολύ, όχι επειδή δε θέλαμε, αλλά επειδή δε θα αρκούσε. Η σχέση θέλει συμβατότητα κι εμείς τέτοια δεν είχαμε καθόλου. Εσύ έλεγες άσπρο κι εγώ μαύρο. Εσύ ήθελες σπίτι μίνιμαλ κι εγώ ένα πολύχρωμο χάος. Εσύ παιδιά κι οικογένεια, εγώ ταξίδια και ελευθερία.
Με τον καιρό όμως αγαπηθήκαμε και δεν ξέραμε πώς να χρησιμοποιήσουμε ούτε το πάθος ούτε την αγάπη, τη στιγμή που δεν ταιριάζαμε πουθενά. Γιατί κάθε φορά που σου έκανα κάποιο χατίρι έπρεπε να περάσω μίζερα κάνοντας κάτι που δε θέλω. Κι εσύ κάθε φορά που έκανες το δικό μου χατίρι γκρίνιαζες γιατί βαριόσουν του θανατά τα γούστα μου. Κι είναι δεκτά όλα αυτά, αλήθεια.
Αυτό που δεν είναι δεκτό και ποτέ δε θα καταλάβω, είναι το πώς πήγαμε παρακάτω από τη μια μέρα στην άλλη, πώς κάναμε ghosting ο ένας στον άλλον και φερθήκαμε με αυτόν τον τρόπο από δειλία. Πώς πετάξαμε τόσες αναμνήσεις, τόσα φιλιά, τόσες αγκαλιές και τόσα κρεβάτια τόσο εύκολα, απλά για να μην μπούμε στη διαδικασία να αποχαιρετιστούμε όπως μας έπρεπε.
Κάναμε σαν μωρά παιδιά και αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να ξεπεράσω και να μας συγχωρέσω. Μας συγχωρώ όμως που χωρίσαμε, που δεν τα βρήκαμε, που δεν πετύχαμε. Σε συγχωρώ που φοβόσουν την εξέλιξή μου και με συγχωρώ που ζηλεύω πολύ. Σε συγχωρώ που ήθελες ασπρόμαυρες ταινίες, ενώ εγώ ήθελα μόνο social drama και κουλά ντοκιμαντέρ.
Σε συγχωρώ για όλα, εμένα ίσως μόνο να μη συγχωρώ για μερικά κομμάτια της σχέσης μας αλλά και πάλι είναι κάτι που θα ξεπεράσω. Όπως σου είπα, μόνο εκείνο το αντίο που δεν ειπώθηκε ποτέ δε θα ξεπεράσω, εκείνα τα χείλη που δε φίλησα και τα λόγια που δεν άκουσα να παίρνουν μορφή τα βράδια όσο κοιμάμαι.
Εκείνα τα βράδια ξέρεις, κοιτάω το ταβάνι υπομονετικά, σίγουρη ότι θα μου δώσει την απάντηση σ’ όλα όσα αναρωτιέμαι. Κι αν με έχεις για τρελή που το κάνω αυτό, να ξέρεις ότι εκείνο το λευκό του καθρεφτίζει όλα όσα χρειάζεται για να βρω μόνη μου της απαντήσεις και να ξεχάσω πως το βάψαμε μαζί.
Όπως και να έχει να ξέρεις πως μου λείπεις. Να ξέρεις ότι με στεναχωρεί που δεν ταιριάξαμε μα πιο πολύ με στεναχωρεί το πώς τα παρατήσαμε. Να ξέρεις ότι θα χαρώ να σε δω να προχωράς κι ας χαϊδεύω ακόμη το μαξιλάρι κάθε βράδυ, για να μπορέσω να κοιμηθώ χωρίς να το λερώσω με δάκρυα.
Θα μου λείψεις πολύ λοιπόν, ζωηρό μου πάθος, υπόσχομαι να σε βρίσκω στις μικρές κι έντονες στιγμές μας, στα λίγα, τα ελάχιστα που για όσο ζούμε θα μας ενώνουν, που θα μας φέρνουν κάθε βράδυ πιο κοντά -κάθε φορά που θα κοιτάμε το ταβάνι.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
