Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Η.
Ποτέ δεν πίστευα, όταν σε γνώρισα, πως θα καθόμουν μια μέρα απέναντι από μια οθόνη να σκέφτομαι τα σωστά λόγια για να σου πω όλα όσα αισθάνομαι όταν είσαι μακριά μου. Ίσως έφταιγε ότι δεν περίμενα να γίνεις κομμάτι της ψυχής μου ούτε το καταφύγιο της σκέψης μου, αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Οι προθέσεις σου κι ο τρόπος σκέψης σου ήτανε σαφείς εξαρχής, η δέσμευση δεν ήτανε για σένα. Μπήκες στο μυαλό μου, όμως, τόσο γρήγορα και μέρα με τη μέρα με κυρίευε η σκέψη σου ακόμα πιο πολύ. Ξέρω πως κάπου μέσα σου το ήθελες να συμβεί, σου άρεσε η ιδέα να εξαρτάται από σένα το συναίσθημα κι η λογική μου.
Καθώς σε γνώριζα άρχιζα να νιώθω πως σε ερωτεύομαι, πως θα ήθελα να είσαι εσύ για μένα αποκλειστικά και κάπου μέσα μου με πόναγε που έπρεπε να αποδεχτώ τα όρια που είχες θέσει.
Στην πορεία, όμως, κατάλαβα ότι δεν είχαμε ανάγκη την ταμπέλα «σχέση» για να είμαστε καλά. Ένιωθα πλήρης όταν με άγγιζες, όταν με φίλαγες, ένιωθα ότι ήμασταν ένα και το ίδιο ένιωθες κι εσύ. Αυτή η αγκαλιά σου με ακολουθούσε παντού, σε κάθε δύσκολη ώρα μου και μπορώ να πω πως ακόμα σε αυτή καταφεύγω, έστω και νοητά, όταν με πνίγει η μοναξιά μου.
Ο χρόνος που πέρναγα διπλά σου αρκούσε να με γεμίσει, ακόμα κι αν αυτός ήταν λίγες ώρες. Ήξερες να με κάνεις να γελάω, να ξεχνιέμαι από ό,τι με απασχολούσε. Ίσως έφταιγε όπως έλεγες ότι με καταλάβαινες, αντιλαμβανόσουν κάθε σκοτεινό μου σημείο κι έδειχνες κατανόηση σ’ αυτό. Ίσως πάλι να έφταιγε ότι κάπου μέσα σου έβλεπα και το δικό σου σκοτάδι όσο καλά κι αν ήθελες να το κρύψεις.
Λάτρεψα την υπομονή που έδειχνες στις ανασφάλειές μου, όταν έφευγα από σένα επειδή φοβόμουν πως θα με αφήσεις εσύ πρώτος. Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί το κάνω αυτό. Γιατί φεύγω από αυτό που θέλω ενώ νιώθω ότι ανήκω σε σένα.
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα ανέχεσαι την τρέλα μου, θέλω να ξέρεις όμως πως κι εγώ αγάπησα τη δικιά σου τρέλα.
Είτε δίπλα μου είτε μακριά μου θα θέλω να ‘σαι πάντα καλά.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
