Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Μητς.
Είχα καιρό να γράψω για κάποιον, ίσως και χρόνια, τώρα που το σκέφτομαι. Βρήκα την ανάγκη να γράψω για σένα, για ν’ αδειάσω από ό,τι έχω μέσα μου που σε θυμίζει. Πώς γίνεται μέσα σε μια στιγμή να νιώσεις κάτι τόσο δυνατό για έναν άνθρωπο; Τόσο ενδιαφέρον για κάποιον που μέχρι και πριν κάτι μήνες σου ήταν άγνωστος;
Είσαι περίεργος χαρακτήρας, από την αρχή μου το έλεγες, μα αυτό ερωτεύτηκα σε σένα. Ερωτεύτηκα αυτό που μ’ έκανες να νιώσω, αυτό το «εγώ θα μείνω». Εγώ θα έμενα. Για όλες τις παραξενιές, για όλα όσα σε κάνουν ιδιαίτερο. Για τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα, για τα απάλευτα. Δε θέλω να πω ότι φοβήθηκες. Δε σε χαρακτήριζε εξάλλου αυτός ο προσδιορισμός. Μεταξύ μας, ούτε σε μένα αρέσει. Σε ποιον άλλωστε αρέσει η αλήθεια;
Κι οι δυο φοβηθήκαμε. Εσύ για τους δικούς σου λόγους, εγώ μήπως είχες δίκιο. Μήπως όντως δεν άντεχα να μείνω. Δεν πρόλαβα όμως να το καταλάβω. Δεν ξέρω αν έτσι έπρεπε να γίνει, δεν ξέρω τι θα γινόταν αν… Ξέρω ότι δε θα είσαι δίπλα μου για την επόμενη μέρα. Δε θα με πειράζεις για να νευριάσω και μετά να έχεις λόγο για να με λες ξινό αγγούρι. Ξέρω όμως, και μπορείς να γελάσεις αν θες, ότι κάθε φορά που θα τρώω σούσι, θα σε σκέφτομαι. Κι ίσως στις βροχές τις Παρασκευές το βράδυ.
Δε σου ζήτησα τίποτα. Ήθελα δυο αγκαλιές, έναν καναπέ και τα δικά σου χέρια. Ούτε δεσμεύσεις, ούτε κτητικότητα ούτε τίποτα. Άντε και λίγο σούσι μια Παρασκευή βράδυ με βροχή. Γιατί μετά από πολύ καιρό μ’ έκανες ν’ ανυπομονώ για τις Παρασκευές αυτές. Γιατί μετά από καιρό, πολύ καιρό, εμπιστεύτηκα άνθρωπο. Ο τρόπος που με κοιτούσες ρε διάολε, έλεγε κάτι διαφορετικό από ό,τι ξεστόμιζε το στόμα σου. Τα μάτια σου μου γελούσαν, με αγκάλιαζαν, με ζέσταναν όσο δε με έχουν ζεστάνει δέκα Αύγουστοι μαζί.
Σου γράφω για μένα. Για να τελειώσει αυτό που νιώθω για σένα, για να μη μου μείνει κατάλοιπο. Δεν ξέρω αν αυτό θέλω πραγματικά, ξέρω ότι έτσι πρέπει να γίνει. Κι αν αλλάξεις γνώμη, ξέρεις πού θα με βρεις. Κι όχι επειδή θα είμαι σε διαθεσιμότητα για σένα, αλλά γιατί πάντα θα πιστεύω ότι μπορώ να μείνω. Κι αφού όλα είναι μπερδεμένα μέσα στο κεφάλι μου, μάλλον το κρασί έκανε καλά τη δουλειά του· προσπαθώ ν’ αντιληφθώ, να καταλάβω, αν αφού τελείωσα να γράφω για σένα, έσβησε ό,τι είχα μέσα μου, ή σ’ έκανα αθάνατο.
Όπως και να ‘χει, αυτό ήταν για σένα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
