Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Άννα.
Μου έλειψες. Μου έλειψε η αισθησιακή φωνή σου, το τρυφερό σου βλέμμα και το γλυκό σου ύφος. Μου έλειψε η ρυτίδα που εμφανίζεται ανάμεσα στα μάτια σου όταν χαμογελάς πλατιά κι η σκιά πίσω, στον δεξί σου ώμο. Η φάτσα σου μου έλειψε κι όλα όσα υπάρχουν γύρω της και πάνω σου. Γιατί αγαπώ το σώμα σου, το ύψος σου, το πλάτος σου, το χαμόγελο και τα μαλλιά σου -κάθε τρίχα τους.
Μα αυτό που μου έλειψε περισσότερο είναι η αυθάδειά σου, το ανυπότακτό σου στόμα, αυτό που δε σταματάει ποτέ κι όλο γάργαρα κυλάει και μαγεύει όποιον είναι κοντά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, ή αν με βρίσκεις τρελό, αλλά θέλω να ξέρεις πως σίγουρα είμαι ένα πράγμα κι αυτό είναι τρελός για σένα.
Έχω κάνει λάθη, έχω μετανιώσει διάφορα απ’ αυτά κι έχω ζητήσει συγγνώμη με όποιο τρόπο ήξερα και μπορούσα. Έχω πιστέψει ότι πρέπει να τα παρατήσω και το έχω δοκιμάσει για λίγο καιρό, αλλά το σιχάθηκα. Πάντα ό,τι κι αν έκανα, πάλι δεν πετύχαινε και πάλι το βράδυ κοιμόμασταν χωριά. Έχω φύγει, έχω γυρίσει, έχω μείνει μόνος τα βράδια και σ’ έχω πάρει αγκαλιά.
Και δεν αδικώ κανέναν απ’ τους δυο μας, που αυτό δεν πέτυχε -ούτε τον υπερασπίζομαι. Εγώ έκανα λάθη, όχι όμως ασυγχώρητα. Εσύ θύμωνες και δε μου συγχωρούσες ούτε τα πιο μικρά. Εγώ αμελούσα να σου δείξω πόσο σε θέλω κι εσύ έκανες σαν μικρό παιδί. Έχανες τον έλεγχο κι εγώ έκανα το ίδιο. Κι εν τέλει μαζί κάθε βράδυ παλεύαμε μάταια να βγάλουμε μια άκρη, σ’ ένα κουβάρι που δεν είχε αρχή και τέλος.
Όπως και να έχει, ακόμα κι αν δε βγάλαμε άκρη και ακόμη παλεύουμε με όσα αφήσαμε μετέωρα, θέλω να ξέρεις πως εγώ σε θέλω και μου λείπεις. Να ξέρεις πως σε γουστάρω τρελά κι ας μην έχω τον τρόπο και τα μέσα πλέον να στο δείξω. Θέλω να έχεις στο μυαλό σου ότι έχω μετανιώσει για όλες τις φορές που δε σ’ είπα «σ’αγαπαω» κι «ευχαριστώ» και πως μου λείπει πολύ να σε ακούω να μου λες αυτές τις λέξεις. Για να είμαι ειλικρινής, μου λείπει κάθε λέξη και κάθε ήχος από το στόμα σου. Όλα όσα εκείνο μπορεί να πει αλλά και να κάνει.
Καμία φορά, κάθομαι στον καναπέ μας -αυτόν που άκουσε τόσους τσακωμούς μας και τόσα γλυκόλογα-, και σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να είσαι εδώ. Μετά το ξανασκέφτομαι και προσπαθώ να με πείσω πως έτσι είναι καλύτερα, γιατί είσαι χαρούμενη. Κι αφού εσύ είσαι χαρούμενη εμένα μου είναι αρκετό. Γιατί εγώ χαμογελαστή σε θέλω, μιας κι έτσι σε γνώρισα κι έτσι σ’ αγάπησα.
Θα ήταν ειρώνικο κι ηλίθιο, να είμαι εγώ αυτός που θα τ’ αλλάξει. Οπότε σ’ αφήνω ακριβώς όπως σε γνώρισα κι ελπίζω απλά να θυμάσαι όλα όσα σου είπα.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
