Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Πασχάλης.
«Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αλλά σου υπόσχομαι να είναι δυνατό».
Αυτό σου είπα μία από τις πρώτες φορές που βρεθήκαμε και πιστεύω πως κράτησα τον λόγο μου. Σε ερωτεύτηκα αμέσως. Aργότερα κατάλαβα ότι εσύ δεν ερωτεύτηκες αυτό που είχες απέναντί σου εκείνη τη στιγμή, αλλά την ιδέα που είχες στο μυαλό σου, αυτό που πίστευες ότι μπορεί να γίνω με βάση το ιδανικό σου. Δε λέω, προσπάθησα κι εγώ πολύ να γίνω αυτό που είχες στο μυαλό σου αλλά κάπου κατάλαβα ότι χάνω εμένα και όλα αυτά που κάνουν τον καθένα μας μοναδικό. Προσπάθησα πολύ να έρθω με τα νερά σου και ακόμα και τώρα πιστεύω ότι η σύνδεση που είχαμε ήταν μοναδική. Ίσως να μην την ξαναβρώ ποτέ ξανά, ίσως όμως έτσι να είναι καλύτερα για όλους μας.
Μου τα έκανες κι εσύ όμως δύσκολα. Έως και δακτυλοδεικτούμενος ένιωσα για ανούσιους λόγους και αφορμές που κανονικά θα έπρεπε να μας κάνουν να γελάμε και να προχωράμε παρακάτω. Το μόνο που ήθελα ήταν να σε κάνω να γελάς και να περνάμε καλά. Βέβαια, όταν στο είπα αυτό δεν το βρήκες και πολύ σωστό, πολύ αργότερα μάλλον άλλαξες γνώμη και σου άρεσε. Και σου άρεσε όταν έλειπα εγώ. Χόρτασα από γνωμικά τύπου «είπαν πολλά, έκαναν λίγα». Μάντεψε ποιος είπε τα πολλά. Σίγουρα όχι εγώ.
Όπως δεν ήμουν εγώ αυτός που θα σε έφερνε σε δύσκολη θέση με βλακώδη διλήμματα. Αλλά έπρεπε να το κάνεις και αυτό, μάλλον για να βεβαιωθείς για τα αισθήματά μου. Έπρεπε να ζυγίζουμε τα πάντα και να βγαίνει κάτι παραπάνω σε εσένα, έτσι για να παίρνεις την ικανοποίηση σου. Έπρεπε να βγω εγώ ο κακός, αλλά ακόμα και τώρα τη χάρη δεν στην κάνω. Κακός είμαι σε άλλους, σε εσένα δε θα γίνω ποτέ. Ίσως πρέπει να ζητήσω και συγνώμη που δεν ήμουν το τέλειο που έχεις φανταστεί, “i keep forgetting i’m not a god like you”, όπως λέει κάτι που άκουσα πρόσφατα.
Και αφού περνάμε τόσο καλά ο ένας με τον άλλο και θέλουμε τόσο πολύ ο ένας τον άλλο, γιατί δεν τα βρίσκουμε τελικά; Η απάντηση χρήζει επιστημονικής έρευνας και μάλλον πρέπει να απευθυνθείς στον εαυτό σου για να τη βρεις.
Τι πήγε τόσο λάθος με εμάς; Πώς φτάσαμε εδώ; Γιατί καταλήξαμε έτσι; Πάλι τον λάθος άνθρωπο ρωτάς. Δε φαίνεται μόνο από τα βράδια Σαββάτου ποιος σε θέλει, ποιος σε ψάχνει και ποιος πίνει για σένα. Φαίνεται από όλες τις βραδιές της εβδομάδας. Και η αλήθεια είναι ότι ακόμα και τώρα σε ψάχνω κάπου έξω. Απλώς τώρα είμαι ένας ξένος, άγνωστος, μέχρι να μου χαρίσεις το όνομά σου.
Δεν προσπάθησα να σε αντικαταστήσω ποτέ, όχι γιατί σε θεωρώ αναντικατάστατη αλλά γιατί έχω μάθει να εκτιμώ τους ανθρώπους που επιλέγω, με τον δικό μου τρόπο. Και τα γράφω όλα αυτά, όχι γιατί δεν έχω το θάρρος να στα πω από κοντά -πάντα αυτό έκανα γιατί θεωρούσα παντελώς ηλίθιο να τα επικοινωνήσω μέσω μηνυμάτων και κλήσεων- αλλά γιατί ούτε αυτό δε με άφησες να κάνω. Προείχε η ανάλυση και οι λίστες με όλα τα κακά του χαρακτήρα μου, βλέπεις, και δεν υπήρχε χώρος και χρόνος γι’ αυτά.
Φαντάσου όμως να υπάρχει ένα άτομο που σε σκέφτεται όταν ακούει μουσική, όταν πέφτει για ύπνο και όταν ξυπνάει, που σε σκέφτεται όταν διαβάζει, όταν δουλεύει ή όταν διαβάζει αυτό εδώ το κείμενο. Και μάντεψε ποιος είναι αυτός… Ο λάθος!
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
