Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Θανάσης.
Ήρθες χθες από το σπίτι ξανά. Κατάχλομη σαν ένα φάντασμα χωρίς ίχνος χαράς στο πρόσωπό σου. Άυπνη, κουρασμένη, σαν να σου ρούφηξε κάποιος όση ενέργεια είχες μέσα σου. «Μαλώσαμε» είπες. Άλλη μια μέρα, άλλη μια φορά που έρχεσαι για να μου πεις πόσο σκατά σου φέρεται.
Άλλη μια φορά που θα κάτσω στωικά να το ακούσω. Χωρίς να σου πω να τραβήξεις σε εκείνον, αφού μάλλον το γουστάρεις τον σκατοχαρακτήρα του. Χωρίς να σου πω πόσο υποτιμάς τον εαυτό σου, που νομίζεις πως έτσι είναι η αγάπη κι έτσι δείχνει κανείς τον γαμιόλη τον έρωτα. Χωρίς να σου πω πόσο ξενερώνω που δεν πάω να του σπάσω τα μούτρα, γιατί καλή κότα είμαι κι εγώ. Δε θα σου πω πόσο δεν την παλεύω να βλέπω τα μάτια σου κλαμένα όταν ξέρω πόσα ανεξήγητα υπέροχα είναι όταν γελάς.
Μαλώσατε είπες. Κάτι είπες, είπε πολλά περισσότερα, το πήγατε ένα βήμα παραπέρα το πρόγραμμα και σήμερα. Σε ζηλεύει επειδή σ’αγαπάει τόσο λες, φταις κι εσύ που τον πιέζεις. Δεν επικοινωνείτε σωστά λες, κάπου το χάνετε. Στο ότι δε σε αφήνει να αναπνεύσεις το χάνετε, θέλω να σου ουρλιάξω και τσιμπιέμαι. Δε διανοούμαι γιατί είσαι με αυτόν τον άνθρωπο, πώς τρέφεσαι από τόση τοξικότητα, πώς καραγουστάρεις την αρρώστια που σας δένει. Κι αφού σε τερματίσει κάθε φορά, έρχεσαι εδώ, σε μένα, για να κουρνιάσεις μπας και κλείσει κανένα τραύμα.
Σαν συμφωνία μυστική εμείς ο δύο. Εσύ ξέρεις ότι διαφωνώ και μιλάς. Εγώ ξέρω ότι ξέρεις πώς νιώθω και σωπαίνω. Κι είναι τόσες οι φορές που θέλησα να πάρω τη θέση του, γιατί ο μαλάκας δεν τη σεβάστηκε στιγμή. Μα δεν το κάνω. Γιατί δεν μπορώ να είμαι η επιλογή κάποιας που δε θέλει να είμαι. Κι εσύ με θες γι’ αυτό. Για το κουδούνι ασφαλείας, για το σαλόνι που θα αράξεις όταν το δικό σου μοιάζει πολύ μικρό για να σε χωρέσει. Για τη θέση που δεν τολμώ να διεκδικήσω.
Καλός βλάκας κι εγώ. Για να μην μπω στη μέση, σκέφτομαι, μα δεν είναι αυτός ο λόγος. Γιατί η αλήθεια, είναι ότι απλώς δε θέλω να σε διώξω πιο μακριά. Γιατί δε θέλω να νιώσεις κι άλλο μόνη. Γιατί δε θέλω να χάσω αυτή τη θέση, του -καλού- του «άλλου». Γιατί θέλω να βλέπεις τη διαφορά, γιατί με εξυπηρετεί αυτή η τραγική σου σχέση. Γιατί με κάνει και φαίνομαι καλύτερος.
Μα μέχρι πότε; Μέχρι πότε κορίτσι μου θα έρχεσαι μεσάνυχτα να μου πεις τι έγινε και σήμερα και δε μιλιέστε; Μέχρι πότε θα ονομάζεις έρωτα αυτό το σίχαμα που ζεις; Μέχρι πότε θα ξέρεις ότι δεν πάει άλλο και θα έρχεσαι σε μένα γιατί θα ξέρεις ότι δε θα στο πω; Κι εγώ ο ηλίθιος, μέχρι πότε θα κάθομαι να σε ακούω αντί να σου πω «μείνε εδώ απόψε και για πάντα».
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
