Συστημένο #35: Ίσως ερωτεύτηκα απλώς την ιδέα του «μαζί»

Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».

Εξομολογείται η Έλενα Γεωργίου.

Μη μου ζητήσεις να ξοδέψω άλλα κομμάτια μου για να ικανοποιήσω τις ψεύτικες αλήθειες σου. Έμεινα μισή, δεν το βλέπεις; Μετατράπηκε η μαγεία των λέξεών σου σε μιζέρια. Τι περίμενα να μου πεις; Να στηρίζω πάντα την ευτυχία μου σε λόγια του αέρα;

Κουράστηκα να περιμένω, με μια απόγνωση που με καίει, να γίνουν πραγματικότητα κάτι ξεχασμένες υποσχέσεις που χάθηκαν στον χρόνο, πριν καν προλάβεις να τις ξεστομίσεις. Έχει βαρεθεί η ψυχή μου να μπαίνει ξανά και ξανά στη λίστα με τα δεδομένα σου. Σ’ έχει σιχαθεί πλέον το είναι μου, παρ’ όλο που κάποτε ήσουν όλα όσα πίστευα πως χρειαζόμουν για να φτάσω την ευτυχία.

Άρχισε να φθείρεται η ψευδαίσθηση του έρωτά σου, βλέπεις. Να γίνεται ένα με το ψέμα που έκρυβε τόσο καιρό το βλέμμα σου, αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω. Κι επέτρεψα στον εαυτό μου να τυφλωθεί από μια αγάπη ουτοπική, ανύπαρκτη. Έγινα σκλάβος των συναισθημάτων που κατάφερε να ξυπνήσει μέσα μου, γιατί πίστευα πως δε θα τα ‘βρισκα ποτέ ξανά στο δρόμο μου. Με κατέκλυσε το πάθος που καθρεφτιζόταν στο πρόσωπό σου κάθε φορά που αντίκριζες τη μορφή μου, αλλά δε φαντάστηκα ποτέ πως δεν προοριζόταν για μένα.

Εθίστηκα τόσο πολύ στον τρόπο που μ’ έκανε να νιώθω η παρουσία σου και δεν μπορούσα να την αποχωριστώ με τίποτα. Ζούσε στο μυαλό μου και δεν άφηνε τις σκέψεις μου σε ησυχία. Παρ’ όλο που την ένιωθα να με ρουφάει κάθε μέρα που περνούσε. Αργά κι επώδυνα, έκλεβε κομμάτια μου, μέχρι που δεν μπορούσα πλέον ν’ αναγνωρίσω τον εαυτό μου.

Μέχρι που έγινα σκιά του παρελθόντος κι έπαψα να ζω στο παρόν, γιατί μ’ έπνιγε η απόγνωση της απουσίας σου. Μέχρι που δεν ξεχώριζα το σωστό απ’ το λάθος κι έπεφτα επανειλημμένα στην παγίδα σου.

Ίσως και να υπήρξε σε μια απροσδιόριστη στιγμή αυτός ο έρωτας. Ν’ άφησε το στίγμα του στο χρόνο πριν βάλει πλώρη γι’ αλλού. Πριν ρίξει την άγκυρά του  σ’ ένα λιμάνι που δεν είχε τ’ όνομά μου. Ήμουν απλά ένας περαστικός προορισμός, στον οποίο δεν άξιζε να στεριώσει για πολύ. Κι εγώ χάθηκα στον ωκεανό σου, κυνηγώντας αυταπάτες και προσπαθώντας να τις μετατρέψω σ’ αυτό που χρειαζόμουν για να επιβιώσω στο χάος σου.

Σε κράτησε ζωντανό μέσα μου και το αγκάλιαζα όλο και πιο σφιχτά, παρ’ όλο που με κατέστρεφε. Γιατί αν ξέφευγε το μόνο πράγμα που σε θύμιζε, θα χανόσουν κι εσύ μαζί του. Μέχρι που θ’ άρχιζες να ξεθωριάζεις και θα προσπαθούσα να σε αρπάξω απεγνωσμένα, αλλά κάθε φορά θα γλιστρούσες μέσα απ’ τα δάχτυλά μου.

Γι’ αυτό κι εγώ, έπαψα πλέον ν’ αναζητώ τη μιζέρια της παρουσίας σου. Ίσως δεν ερωτεύτηκα εσένα, αλλά την ιδέα του τι θα μπορούσαμε να γίνουμε μαζί. Ίσως με τράβηξε κοντά σου το σκοτάδι που απέπνεες, γιατί πίστευα βαθιά μέσα μου πως θα μπορούσα να το φωτίσω, χωρίς να υποστώ τις συνέπειες. Ο ορισμός του αρρωστημένου έρωτα, αν θες να το θέσουμε κι αλλιώς. Που συνεχίζει να υπάρχει και να τρέφεται από συναισθήματα πονηρά, διεφθαρμένα. Που διεισδύουν σαν δηλητήριο και ξεγελούν τις αισθήσεις, κάνοντάς τις να πιστεύουν πως απολαμβάνουν το μαρτύριό τους, ενώ στην πραγματικότητα αργοπεθαίνουν.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί σε χρειαζόμουν περισσότερο κι απ’ το αίμα στις φλέβες μου, απ’ το οξυγόνο μου. Και γιατί συνέχισα να βασίζω κάθε στιγμή μου στην παρουσία σου, στο μυστήριο του άγνωστού σου. Μέχρι που συνειδητοποίησα πως πρέπει να ‘ναι πάντα στα ζητούμενα οι ψυχές, γιατί κάθε επόμενη θα διαφέρει απ’ τις προηγούμενες. Κι όταν αφήσει το αποτύπωμά της μια ψυχή σε κάποια άλλη, δεν μπορεί ούτε να σβήσει ούτε ν’ αντικατασταθεί.

Γιατί η κάθε μια είναι μοναδική. Η δική σου, κρυμμένη πίσω από στρώματα δυστυχίας που την πνίγουν σιγά-σιγά, άφησε ένα αποτύπωμα που μοιάζει περισσότερο με πληγή. Δε σου κρατάω καμία κακία, όμως. Το φυλάω για να μου θυμίζει πως κατάφερα να λάμψω, ακόμη κι όταν το σκοτάδι έμοιαζε αδιαπέραστο.