Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ρ.
Σ’ αυτόν τον κόσμο είναι σαν να ζούμε μόνο εμείς. Σαν να γυρίζει γύρω μας, να μας γεμίζει ανέλπιστα, να τον πίνουμε γουλιά-γουλιά και να τον τρώμε μπουκιά-μπουκιά γεμάτοι όρεξη. Και κάπως έτσι για πρώτη φορά νιώθω ευτυχισμένη με τη ζωή μου, -με τη δική μας ζωή- και όλα όσα αυτή περιλαμβάνει.
Είμαι ευτυχισμένη με το μικρό σπίτι μας και την μπογιά που έχει ξεφλουδίσει στον τοίχο. Αγαπάω και τα 56 τετραγωνικά του και λατρεύω να τα μοιράζομαι μαζί σου. Τα λατρεύω ακόμα κι όταν μαλώνουμε ή όταν πετάς το τσάι μου γιατί κρύωσε -κι ας ξέρεις πως θα το πιω κι έτσι. Μ’ αρέσει να χαζεύω τη γωνία απέναντι από την πολυθρόνα μου και να ξέρω ότι είσαι δίπλα μου και με κοιτάς. Ξετρελαίνομαι με την πράσινη κουζίνα μας και τα μονότονα μαξιλάρια στον καναπέ ακόμα κι αν στην αρχή γκρίνιαζα πως δε μ’ αρέσουν και πως θέλει κάτι πιο χαρούμενο. Βέβαια, δεν είναι ότι μου αρέσει πραγματικά κάτι απ’ όλα αυτά. Μ’αρεσεις εσύ γύρω απ’ αυτά. Μ’ αρέσεις γύρω απ’ όλα και ακόμα περισσότερο μέσα σε μένα.
Μιας και ξέρω λοιπόν ότι δε σου εκφράζομαι αρκετά και ότι δε μοιράζομαι μαζί σου όλα όσα πρέπει, στα λέω από εδώ. Γιατί θέλω να ξέρεις πως μπορεί να μην το δείχνω, αλλά είμαι ασύγκριτα χαρούμενη και ερωτευμένη. Μαζί σου νιώθω σαν να ‘μαι μόνιμα σ’ έκσταση και γιορτάζω κάθε μέρα σαν να ‘ναι γιορτή.
Χαίρομαι όσο τίποτα με τα πρωινά μας ξυπνήματα, γελάω ειλικρινά και πολύ με τις πλάκες μας και περνάω υπέροχα κάθε στιγμή που παίζουμε, μαγειρεύουμε ή είμαστε αγκαλιά. Απολαμβάνω απίστευτα τα ταξίδια μαζί σου ακόμα κι αν είναι φτωχικά και νιώθω ευτυχισμένη κάθε φορά που με κοιτάς -ακόμα κι όταν παίρνεις σύντομα τα μάτια σου από μένα.
Στεναχωριέμαι όταν μαλώνουμε, αλλά ξέρω ότι θα τα βρούμε. Θυμώνω όταν δε μου λες τι έχεις και εκνευρίζομαι όταν παρατάς την οδοντόκρεμα ανοιχτή αλλά μέσα μου δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν είχα εσένα να κάνεις τη ζωή μου και το σπίτι μου ένα γλυκό κι υπέροχο χαλί.
Κάθε φορά που σου μιλάω σκέφτομαι ότι μάλλον είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος του κόσμου και μετά καταλαβαίνω πως δε θα μπορούσα να είχα καψουρευτεί χειρότερα. Πρήζω την παρέα μου μόνιμα για σένα και τα βράδια που κοιμάμαι μόνη απλώνω το χέρι μου να σε πιάσω, όσο χασμουριέμαι αχόρταγα δίπλα σου. Ψάχνω πάντα τα φιλιά σου όταν λείπεις και τ’ απολαμβάνω δίπλα όταν επιτέλους γυρνάς σπίτι από τη δουλειά ή κάποια υποχρέωση εξαντλημένος.
Κι όλα αυτά, μετά από τόσα χρόνια, με οδηγούν σ’ ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Δεν ξέρω πού θα φτάσουμε, αλλά ξέρω ότι θέλω να φτάσουμε μαζί. Να περπατήσουμε όλο τον δρόμο που μας έχει απομείνει μέχρι την κορυφή, κι όταν έρθει η ώρα να πέσει ο ένας από τους δυο μας, μαζί να ανέβουμε ξανά ψηλά.
Θέλω μέχρι να μην αντέχουμε άλλο, να τα περάσουμε όλα μαζί, τα δύσκολα και τα εύκολα, τα όμορφα και τα άσχημα. Θέλω εσένα κι όλα όσα η ζωή θα μας φέρει. Θέλω ένα μεγάλο άπειρο να γίνει όλο δικό μας και να μείνει δίπλα μας, να μας συντροφεύσει και να του κάνουμε παρέα κι εμείς αγκαλιά, πίνοντας τσάι στον γκρι καναπέ μας.
