Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Ξέρεις, ακόμη μυρίζω τ’ άρωμά σου. Όταν σε σκέφτομαι τα βράδια, όταν μαγειρεύω στην «κάποτε» κουζίνα μας αλλά και τις στιγμές που ακούω μουσική και χορεύω κάπως θλιμμένα, προσπαθώντας να ξεχάσω ότι συνηθίζαμε να χορεύουμε μαζί. Όλες αυτές τις φορές λοιπόν, μυρίζω τ’ άρωμά σου και κάπως χάνομαι, κάπως χρειάζομαι βοήθεια για να συνέλθω και να καταλάβω πως έχεις φύγει κι αυτό που έχει μείνει είναι μόνο η ιδέα μου ότι η μυρωδιά σου έχει ποτίσει τον χώρο.
Κι είναι δύσκολο βλέπεις που το άρωμα σου είναι ακόμη στα σεντόνια μου και μπλέκεται με το κορμί μου τα βράδια. Είναι ενοχλητικό που αγοράζω κεριά και φυτά για να το αποφύγω αλλά πάντα μου κάθεται ακριβώς κάτω από τα ρουθούνια και με κάνει να ασφυκτιώ. Βλέπεις, περίμενα πολύ καιρό να γυρίσεις και να μου δοθεί η ευκαιρία να νιώσω πραγματικά τ’ άρωμά σου. Περίμενα να σε δω, να σ’ αγγίξω και ναι ν’ ακούσω τη φωνή σου (χωρίς να έχω πιει). Ανυπομονούσα σαν τρελή να σε νιώσω στο σώμα μου και να δω όντως την κολόνια σου πάνω στο κομοδίνο -να ξέρω ότι θα μείνει εκεί.
Καιρό μετά, συνειδητοποίησα πως η στιγμή αυτή δε θα έρθει και πως πρέπει να το συνειδητοποιήσω και να φροντίσω να φύγει τ’ άρωμά σου από τον χώρο. Καθάρισα, έτριψα τα υφάσματα με μανία, έπλυνα τα σεντόνια με ξύδι και λουλουδάτα μαλακτικά, μα ό,τι και να δοκίμαζα πάλι δίπλα μου σ’ ένιωθα χωρίς ποτέ να σε βλέπω. Καταλάβαινα καλά πως όλα ήταν στο μυαλό μου και ο οργανισμός μου έψαχνε έναν τρόπο να εκτονώσει την καψούρα του -όσο το σώμα μου έψαχνε έναν τρόπο να απομακρυνθεί.
Για 3 μέρες μύριζε το σπίτι χλωρίνη και απορρυπαντικό και πάλι τα ρουθούνια μου το βράδυ δεν ησύχαζαν. Μέχρι που σου έστειλα ένα μήνυμα και σου ζήτησα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Μου είπες «ναι» και βρεθήκαμε κι οι δύο την επόμενη μέρα. Εσύ μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα κι εγώ με μια κούπα καφέ στο χέρι. Με βοήθησες να τα λύσουμε και να εξηγήσουμε όλα όσα είχαν μείνει σαν μυστήριο μετά τη φυγή σου. Μου μίλησες για τα λάθη μου και αναγνώρισες τα δικά σου. Σου είπα τα πράγματα από την πλευρά μου και κατάλαβα και τη δική σου, γεγονός που μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω πόσα σφάλματα έκανα κι η ίδια. Αισθάνθηκα σαν να φεύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου και οι ώμοι μου χαλάρωσαν μαζί με το στομάχι μου.
Το άρωμά σου, μετά από τόσο καιρό, ήταν εντός εκεί, αν ήθελα θα μπορούσα να το μυρίσω μέχρι να το χορτάσω, ακόμα και να σου ζητήσω μια αγκαλιά -ξέρω ότι θα μου έλεγες ναι. Όμως για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, δε χρειαζόταν να μυρίσω τ’ άρωμά σου για να πάρω ανάσα, και μάλιστα, ξαφνικά το ένιωθα κάπως βαρύ και ξένο, προτιμούσα αυτού του σπιτιού μου και του καφέ ή της βροχής. ΣΕ χαιρέτησα κι ήξερα πως όταν γυρίσω σπίτι, ένα μπουκάλι κολόνια θα ‘χει κλείσει.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
