Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Μητς.
Είναι αργά το βράδυ. Είμαι κουρασμένη απ’ τη δουλειά και είναι εκείνη η ώρα της μέρας που μου δημιουργεί τα πιο δυνατά συναισθήματα, μια τρομερή λαχτάρα και έντονες φαντασιώσεις. Μη βάλεις κατά νου κάτι ερωτικό ή πρόστυχο. Απλώς έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται μια φράση σου. «Δίπλα μου θα μάθεις πολλά». Όταν μου το είπες πρώτη φορά, γέλασα, όσο όμως τα αφτιά μου το άκουγαν όλο και πιο συχνά από τα χείλη σου, άρχισα να το σκέφτομαι και σιγά σιγά να το πιστεύω.
Δίπλα σου μαθαίνω πολλά, ισχύει. Μαθαίνω να ρισκάρω, να ζω τα πάντα στο τέρμα, να απολαμβάνω την κάθε μέρα ξεχωριστά, να φτάνω στα όρια. Αυτό το διαπιστώσω εκείνο το βράδυ που μου έβαλες Αγγελάκα να ξανακούσω. «Δίπλα μου θα μάθεις πολλά», είπες και γέλασες και γέλασα κι εγώ και μετά χάθηκα στις σκέψεις μου και σου στίχους του τραγουδιού. Νόμιζες ότι βαρέθηκα και με ρώτησες αν ήθελα να φύγουμε. Φοβήθηκα να σου πω ότι ήθελα να μείνω, να μείνεις, να μην κουνηθούμε από εκείνη τη στιγμή. Μου μαθαίνεις καθημερινά να δίνω ευκαιρίες στους ανθρώπους. Να υπολογίζω την άποψή τους, να τους ακούω προσεκτικά. Μου έμαθες τι πάει να πει λαχτάρα να δεις κάποιον. Κι άλλα πολλά, εξίσου όμορφα και σημαντικά, που δε χωράνε να τα γράψω σ’ ένα χαρτί.
Θέλω να μαθαίνεις κι εσύ από μένα. Να μάθεις ότι μπορώ να μείνω δίπλα σου όχι μόνο στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα. Άλλωστε για αυτά είμαστε γεννημένοι, για τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα. Δε ζητάω πολλά, έναν καναπέ, μια αγκαλιά και χάδια. Ο τρόπος που με κοιτάζεις λέει κάτι διαφορετικό από όσα τολμάει το στόμα σου να εκφράσει. Πες με «τρελή» -όπως συνηθίζεις άλλωστε για να με πειράζεις- αλλά μπορώ να καταλάβω παραπάνω από όσα θέλεις και τολμάς να ξεστομίσεις. Τα μάτια σου μπορούν να με ζεστάνουν, να με φιλήσουν, να με αγκαλιάσουν και να μου μαρτυρήσουν ότι όλα όσα έχω γράψει μέχρι τώρα έχουν βάση. Δεν μπορεί να πέφτει κανείς τόσο έξω, όταν τα σημάδια φωνάζουν τόσο δυνατά. Καμιά φορά αυτά που νιώθεις σου δίνουν τις απαντήσεις σε όλα εκείνα που ως τώρα δεν έχουν ειπωθεί.
Και ξέρεις κάτι; Αν με ρωτούσαν πριν λίγο καιρό πού θα ήθελα να είμαι ακριβώς εκείνη τη στιγμή, το πιο πιθανό θα ήταν να απαντούσα ειρωνικά «Σε κάποιο σαλέ στην Ελβετία». Αν με ρωτήσουν τώρα, θα χαμογελάσω, θα γυαλίσουν τα μάτια μου και θα απαντήσω «σε εκείνο το αμάξι, το λευκό, να ακούω Αγγελάκα μαζί σου και να κοιτάω έξω απ’ το τζάμι». Κι εσύ να νομίζεις πως βαριέμαι την ώρα που εγώ ακούω τα πάντα και μαθαίνω.
Υ.Γ. «Μεθούσαμε και πίναμε απ’ τα φιλιά που δίναμε, και έσβηναν μία μία οι φωτιές!»
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
