Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Πόπη Τσ.
Δε θυμάμαι το πρόσωπό σου πια. Δε θυμάμαι τις εκφράσεις που παίρνεις όταν θυμώνεις, όταν γελάς, όταν αγχώνεσαι, όταν κλαις, όταν νιώθεις αγάπη. Δε βλέπω όνειρα πια, σταμάτησαν, ούτε εφιάλτες, ούτε χαρούμενα, ούτε άσχετα. Όταν βλέπω, σπάνια πλέον, βλέπω εσένα. Βλέπω όλα αυτά που πασχίζω να θυμηθώ κάθε μέρα.
Βλέπω εσένα δίπλα σε μένα. Να μου γελάς σαν μικρό παιδί, να μου θυμώνεις με το παραμικρό, να αγχώνεσαι σε κάθε πρόβλημά μου περισσότερο από μένα, να κλαις κάθε φορά που έφευγα, να νιώθεις αγάπη κάθε φορά που σε αγκάλιαζα και σε φιλούσα. Είναι ζωντανά τα όνειρά μου μαζί σου. Ξυπνάω κι αισθάνομαι στις παλάμες μου το σώμα σου, τα χείλη σου στα δικά μου.
Κάποτε καταριόμουν την απόσταση που μας χώριζε. Τώρα λέω πάλι καλά που υπάρχει κι αυτή και ξεχνάω πού και πού τη μορφή σου, ακόμα και την ύπαρξή σου. Τα όνειρα είναι εκεί, όμως, να σε θυμίζουν. Σαν ξόρκι, έτσι, να μην μπορώ να σε ξεχάσω εντελώς. Θα φταίει που είσαι μέσα μου.
Να είσαι καλά όπου και να είσαι. Να έρχεσαι στον ύπνο μου, να μου θυμίζεις κάτι από έρωτα κι ευτυχία, μόνο μαζί σου έζησα στα όρια της τρέλας. Να έρχεσαι. Έχω για σένα φυλαγμένη την πιο όμορφη πλευρά του εαυτού μου κι ας νιώθω πως κάτι λείπει όταν ξυπνάω. Χαλάλι σου κι ο πόνος και όλα. Χαλάλι σου όλα τα άδεια βραδιά που πέρασα να σε περιμένω.
Πάντα θα έρχεσαι και πάντα θα επιστρέφω. Έτσι είχαμε πει. Τόσα χρόνια στο πέρα-δώθε με τα καράβια και τόσο καιρό να γυρίζω με τις αποσκευές μου γεμάτες πληγές. Από εκείνες που δεν κλείνουν. Δεν άφησες να κλείσουν. Δε με άφησες να σε ξεχάσω. Κι εγώ, ρε γαμώτο, δε θέλω να γίνω δεδομένη για κανέναν. Με τη σιγουριά σου πως θα είμαι πάντα εδώ με έκανες να φύγω.
Πάλεψε, σου είπα. Έλα να δικαιωθούμε. Δεν κουράστηκες τόσα χρόνια; Μας αξίζει ένα παραμύθι με όμορφο τέλος. Βαρέθηκα να σκορπίζομαι σε ανούσιες αγκαλιές. Βαρέθηκα να σε βλέπω και σένα σε άλλες. Δε σου ταιριάζει, δεν το βλέπεις; Αν είμαι για κάτι σίγουρη είναι ότι δεν έχεις ευτυχίσει με άλλον άνθρωπο.
Κάναμε πολλά ταξίδια με καράβι μαζί. Τη νιώσαμε στο πετσί μας τη θάλασσα κι ένα έχω μόνο να σου πω∙ το δικό σου λιμάνι κι ο δικός σου προορισμός είμαι εγώ. Πάντα θα είμαι. Γύρνα κι ας κάψουμε το πλοίο της επιστροφής!
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
