Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράμμα στην Ξ.
7 μήνες περάσανε. Κι ακόμη δεν μπορώ να σε ξεπεράσω. Όλον αυτόν τον καιρό άλλαξες το δρομολόγιό σου για να μην περνάς από μπροστά μου και με βλέπεις, είναι η άμυνά σου, είπες. Το ότι με βλέπεις σου κάνει κακό, σε γυρίζει πίσω. Το δέχτηκα, ομως κάποιες φορές, ερχόμουν κάτω από το σπίτι σου, χωρίς να το ξέρεις. Σαββατόβραδα ήσουν εκεί, Κυριακές τα πρωινά, ήσουν εκεί. Έτρεμα μήπως δω ότι λείπεις. Έβλεπα φως στο δωμάτιό σου, πολλές φορές τη σκιά σου να περνά και γαλήνευα.
Όσο ήμασταν μαζί, προσπαθούσα να σου πω ότι αυτό που έχεις θέλω να το περάσουμε μαζί, αλλά κρατούσες μέσα σου όλη τη θλίψη. Δεν ανοιγόσουν, δεν έλεγες τα προβλήματά σου, τις σκέψεις σου, τις ανασφάλειές σου, δε μοιραζόσουν τι σε χαλάει, τι πόνο σου φέρνει η κατάθλιψη. Ξέρω ότι πονούσες, δεν ξέρω πόσο, αλλά ξέρω ότι πονούσες και κάθε φορά που ερχόμασταν σε ρήξη, με άφηνες να σε χωρίσω για να αισθανθείς ανακούφιση που αυτός που έφυγε δεν ήσουν εσύ. Επίτηδες με έφτανες στο αμήν, όμως κάθε φορά που χωρίζαμε και είχαμε απόσταση, έριχνα τα μούτρα μου, την αξιοπρέπειά μου για να σε προσεγγίσω και να προσπαθήσω να σε βοηθήσω να είσαι καλά. Δε γυρνούσα πίσω για να αισθανθώ ότι σε ξανακέρδιζα, γυρνούσα για να προσπαθήσω να σε κάνω να ξαναγαπήσεις τον εαυτό σου, να τον ξαναβρείς, όπως τότε, στην Αθήνα.
7 μήνες περάσανε και μέχρι τώρα, είχα θυμό με σένα και μένα, θυμό που δεν μπορούσα να σου προσφέρω αγάπη όση ήθελες· πόση αγάπη ήθελες επιτέλους κι αυτή που σου έδινα δε σου έφτανε; Πόσα έπρεπε να κάνω ακόμη για να είναι αρκετά; Είχα θυμό για σένα που δεν αναγνώριζες και δε σου αρκούσε αυτό που σου έδινα. Κι αν πέρασε ο θυμός, πια, πιάνω τον εαυτό μου να μην μπορώ να χαρώ τη ζωή μου. Η καθημερινότητά μου έχει γίνει μια διαρκής δυσκολία, από το πώς θα σηκωθώ μέχρι το πώς θα δουλέψω κι όταν γυρίσω σπίτι, όλα θέλω να εξαφανιστούν και να μείνω μόνος, βυθισμένος σε σκέψεις, αναμοχλεύοντας στιγμές μαζί σου.
Νιώθω κάθε μέρα να με χάνω και πιο πολύ, να χαλάω τις βασικές μου ρυθμίσεις, η λογική μου αρχίζει να καταρρέει και να καταλαμβάνει όλο τον χώρο το συναίσθημα, παίζοντας σε μια λούπα συνεχώς τα λόγια που είπαμε, τις μέρες που περάσαμε και τις στιγμές που μαλώσαμε, μέχρι να έρθουμε οριστικά στον χωρισμό. Όλα μα όλα φαίνονται ανούσια τώρα. Μα πιο πολύ, το να μην είμαστε μαζί. Αρχίζω να νιώθω σαν αγρίμι, γιατί η μοναξιά δημιουργεί αγρίμια κι εγώ έμεινα μαζί της πολύ καιρό. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, εδώ που φτάσαμε, εσύ θα μείνεις με τις επιλογές σου κι εγώ με το απωθημένο.
Θέλω, όμως, να σ’ ευχαριστήσω, για όλες τις στιγμές που μου χάρισες, όσο κλισέ και ν’ ακούγεται. Εσύ μου έδειξες πώς είναι να σε κοιτάνε στα μάτια, να σου λένε σ’ αγαπώ και να το εννοούν. Σ’ ευχαριστώ που προσπάθησες να με προστατεύσεις, για τα όνειρα που μοιραστήκαμε, για τις τρελές που κάναμε, για το ότι έκανες την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, σ’ ευχαριστώ που μου είπες λέξεις που δεν άκουσα ποτέ από άλλα χείλη. Μακάρι να μπορούσες να καταλάβεις και ν’ ακούσεις αυτά που έλεγα όταν στα έλεγα, μακάρι να μου ανοιγόσουν, μακάρι να μην πηγαίναμε μαλωμένοι στη γιατρό.
Να ξέρεις, πως αν γυρνούσα τον χρόνο πάλι πίσω κι έφτανα πάλι στο σημείο που σε γνώρισα, θα το ζούσα όλο από την αρχή κι ας ήξερα πώς θα τελειώσει.
Να ‘σαι καλά Ξ. Σ’αγαπώ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
