Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Τηλέμαχος.
Σου γράφω πάλι σήμερα. Διαφορετικά απ’ ο,τι τότε. Όχι με χαρτί και μολύβι, γιατί έχασα αυτό το προνόμιο όταν απομακρυνθήκαμε. Σου γράφω μ’ όποιον τρόπο σκέφτηκα, πως θα σε έφερνε λίγο πιο κοντά μου. Γιατί ακόμα κι αν δεν το διαβάσεις αυτό, θα σ’ έχω πλησιάσει αφιερώνοντάς σου αυτές τις γραμμές. Κι ελπίζω πως αν και δεν υπάρχει εδώ ο ρομαντισμός των γραμμάτων που σου έστελνα , θ’ αναγνωρίσεις την πρόθεσή μου.
Σου γράφω λοιπόν γιατί ήθελα απλά να ξέρεις ότι αγάπησα κι εσένα κι όλα όσα ζήσαμε. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να μείνουμε χώρια, γιατί προκαλέσαμε περισσότερο κακό παρά καλό ο ένας στον άλλον. Ωστόσο ήθελα και να ξέρεις ότι ακόμα κι έτσι, εγώ λάτρεψα αυτό που είχαμε. Κι ας ήταν ώρες-ώρες γκρίζο και μουντό. Κι ας μας ταλαιπωρούσε.
Μου άρεσε το ζεστό μας σπίτι, ο παλιός μας καναπές, οι συζητήσεις που κάναμε στο μικροσκοπικό μας μπαλκονάκι με φθηνά κρασιά στο χέρι. Λάτρευα τα καλοκαίρια που χτυπούσε ο ήλιος όσο φιλιόμασταν στον δρόμο και πίστευα πολύ στις συζητήσεις που κάναμε το ηλιοβασίλεμα. Είχα παντού να λέω για τους χειμώνες μας, που βλέπαμε ταινίες και τρώγαμε πράγματα που μαγειρέψαμε μαζί. Που μέναμε αγκαλιά με τις ώρες κάτω από τις χριστουγεννιάτικες κουβέρτες μας και λέγαμε μελό φράσεις ο ένας στον άλλον.
Κι όταν περνούσαν οι χειμώνες, τότε έλεγα για τα καλοκαίρια μας, γιατί κι αυτά, εξίσου όμορφα ήταν -και πώς να μην ήταν αφού είχαν τα άρωμά σου. Το αγαπημένο μου ήταν όταν βγαίνουμε τα απογεύματα βόλτα στη γειτονιά, αφού έπιαναν οι ζέστες. Μυρίζαμε το γιασεμί, ακουγόταν πάντα μουσική από κάποιο μαγαζί, κι εμείς αφού κάναμε κάποια βήματα, σταματούσαμε για να σε κάνω μια στροφή και να σε δω να γελάς με τον μικρό χορό μας. Πηγαίναμε στο πάρκο και έκανες κούνια σαν να ‘σουν μικρό παιδί και μετά με φιλούσε ντροπαλά βάζοντας μια τούφα μαλλιών πίσω από τα αυτιά σου.
Λάτρευα τέλος πάντων τα πάντα πάνω σου κι όλα όσα είχαμε, ήθελα όμως ακόμα περισσότερα. Μην το θεωρήσεις απληστία. Αγάπη ήταν, έρωτας, καψούρα, όλα αυτά μαζί. Ήθελα κι άλλα χρόνο μαζί σου. Κι άλλες βραδιές ταινιών και χορών στα πεζοδρόμια. Έκανα όνειρα κι ας καταλάβαινα, πως πρέπει πρώτα να διορθωθούμε για να τα πραγματοποιήσουμε.
Κι όπως είπα στην αρχή, φυσικά και αναγνωρίζω πως δεν ήμασταν για περισσότερα. Φυσικά και καταλαβαίνω ότι υπήρχαν πολλά προβλήματα μεταξύ μας για τα οποία ευθυνόμασταν κι οι δύο. Εγώ ήμουν ακατάστατος κι εσύ ανυπόμονη, κι οι δυο γινόμασταν εύκολα ζηλιάριδες και νευρικοί και το μόνο σίγουρο είναι ότι χρειαζόμασταν βοήθεια και δουλειά με τον εαυτό μας. Ήμασταν πολύ μικροί τότε για να το καταλάβουμε αυτό και δε μας κατηγορώ. Δε σου ζητάω καν να τα βρούμε, γιατί ξέρω πόσα ρίσκα θα σήμαινε αυτό.
Σου ζητάω μόνο να ξέρεις ότι σ’ αγάπησα κι ας μην τα καταφέραμε. Μου λείπεις και σε σκέφτομαι καθημερινά. Δε σε σκέφτομαι ποτέ με μίσος, απέχθεια, νεύρα ή έστω πικρία. Ξέρω ότι πήραμε την καλύτερη δυνατή επιλογή. Ξέρω ότι έπρεπε να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας. Αλλά θέλω κι εσύ να ξέρεις, πως δε θα άλλαζα για τίποτα στον κόσμο, εκείνα τα χρόνια που ήσουν στην αγκαλιά μου. Αυτά μετράνε άλλωστε, αυτά έχω να θυμάμαι, αυτά αναπολώ, αυτά μου λείπουν.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
