Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Ξέρεις ποιο είναι το λυπηρό κομμάτι στην ιστορία μας; Πως ό,τι θα γράψω παρακάτω το ξέρεις- μέχρι και την τελευταία λέξη. Σίγουρα δεν αμφέβαλλες ποτέ για το αν θα ήμουν δίπλα σου, ακόμα και την επόμενη μέρα της φυγής μου, γιατί σου σέρβιρα ζεστό και με σύνεση στο πιάτο το πόσο σ’ αγαπούσα και πόσο σημαντικό ήταν αυτό που είχαμε για μένα. Σε άφηνα να σχηματίσεις το δεδομένο σου, σού έδινα όλα τα υλικά που δεν είχες. Σε αντίθεση με σένα που κάθε μέρα μου έλειπες ακόμα πιο πολύ ενώ κοιμόσουν ακριβώς δίπλα μου και με κερνούσες απόρριψη κι αβεβαιότητα με το γάντι.
Όπου και να πάω ψάχνω τη μορφή σου. Νομίζω τελικά πως μέσα μου το έκανα από πάντα. Στα σοκάκια της Αθήνας που περπατήσαμε, στις θάλασσες και στα δάση που εξερευνήσαμε, στα τρένα που περνούν, μήπως σε δω λιγάκι κι αναπνεύσω ξανά. Γιατί η ανάσα μου κόπηκε τη μέρα που συνειδητοποίησα πως άρχισες να φεύγεις μακριά κι από τότε βαραίνει αλλιώς ο αέρας γύρω μου. Δε λέω, έκλεισα πολύ σφιχτά τα μάτια μου για να μη δω και κάλυψα όσο καλύτερα μπορούσα τ’ αυτιά μου σε ό,τι συνέβαινε γιατί δεν ήθελα να φύγω. Δε δεχόμουν την ήττα μας, δεν ήθελα να παρατήσω την ιδέα μας, εσένα, το σπίτι μας, τα πλάνα που κάναμε μαζί.
Λυπάμαι, να ξέρεις, για όλες τις ηλιόλουστες μέρες που δε θα είμαστε μαζί και για όλα τα σ’ αγαπώ που είχα ακόμη να πω και δεν είπα. Λυπάμαι που άφησα την αγκαλιά σου να γεμίζει όλο μου τον κόσμο γιατί τώρα που έφυγες έμειναν δυο χέρια να ξεραίνονται. Τους τελευταίους μήνες είχα ένα βάρος στο στήθος κι ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει καθώς έβλεπα την ώρα του τέλους μας να πλησιάζει και σίγουρα θα βρεις διάσπαρτα κομμάτια μου στο σπίτι, κάπου στο πάτωμα, να φτιάχνουν τη διαδρομή της αποχώρησής μου. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος που σου λέει πως σ’ αγαπάει τόσο πολύ φεύγει μακριά. Ακόμα δεν πιστεύω πως τα κατάφερα. Ίσως γιατί ανάμεσα σε τόσα που είπε, ήταν κι εκείνα που δεν έλεγε, τα πιο σημαντικά.
Είναι μια λύπη που νιώθω για μένα τώρα πια. Είναι μια εσωτερική ντροπή που γεννιέται μέσα μου κάθε φορά που σκέφτομαι πόσο αποζητούσα την προσοχή σου κάνοντας τον κλόουν μήπως και γυρίσεις λίγο να με κοιτάξεις. Πόσο πιέστηκες για να μ’ αφήσεις να σε διεκδικήσω, όταν απλώς ήθελες να φύγω μακριά σου. Το κάναμε κι αυτό, θα έχουμε ίσως να το λέμε. Κι αν τώρα δεν μπορώ να το δω, ομολογώ πως υπάρχω, υπήρχα άρα και θα υπάρχω μετά από σένα. Απλώς κάπου σε μια γωνίτσα, ένα κομμάτι της μνήμης μου θα σου ανήκει δικαιωματικά.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
