Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Τζώρτζια Σ.
Τελικά, τι μου ήσουν; Ακόμα προσπαθώ να το προσδιορίσω. Αυτό που ξέρω είναι πως απ’ την αρχή σε βάφτισα άνθρωπο δικό μου. Δεν το κατάλαβα νωρίς, μου πήρε καιρό να το συνειδητοποιήσω. Ως απλοί γνωστοί ξεκινήσαμε, κολλητοί εξελιχθήκαμε. Εσύ μου ανοίχτηκες πρώτος. Χωρίς λόγο, απλά το ένιωσες, έτσι μου ‘χες πει.
Δε γινόταν να περάσει μια μέρα που να μη βρεθούμε, έστω και για πέντε λεπτά, να ξεκλέψουμε λίγο απ’ το χρόνο μας να συναντηθούμε να πούμε ένα αστείο, να κάνουμε μια αγκαλιά ο ένας στον άλλον και να φύγουμε. Βλέπεις, δεν κολλούσαν κι οι παρέες μας οπότε ήταν δύσκολο.
«Ο κολλητός μου», έλεγα και καμάρωνα. «Η κολλητή μου», έλεγες και χαμογελούσα. Πόσα γέλια, πόσα δάκρυα. Ό,τι κι αν ήταν το ξεπερνούσαμε μαζί. Μαζί μπορούμε. Δεν υπάρχει «δεν μπορώ», υπάρχει «δε θέλω», μου έλεγες.
Άσε μέχρι τι ώρα μιλούσαμε τα βράδια. Αν ήταν ως τις 3 το ξημέρωμα, ήμουν τυχερή. Να μη μιλήσω για τα μεθύσια μαζί σου. «Οι δυο αλκοολικοί», έτσι μας φώναζαν. Μα και σε αυτό ίδιοι;
Μέχρι που ήρθε η κακιά η μέρα. Σε ερωτεύτηκα. Με ερωτεύτηκες. Έτσι είπες, τουλάχιστον. Προσπάθησα να το καταπνίξω. Δεν έπρεπε να γίνει. Ήξερα πως δεν έπρεπε. Δεν μπόρεσα, όμως. Ούτε κι εσύ. Σε είδα τότε πρώτη φορά να κλαις. Όταν σε ρώτησα «γιατί», μου είπες πως φοβάσαι μη με χάσεις απ’ τη ζωή σου. Εκείνη τη στιγμή σ’ αγάπησα λίγο παραπάνω.
Όμορφη η αρχή. Δεν περιγράφεται. Ήσουν ο άνθρωπός μου, το ήξερα, κι ας είμαι τόσο μικρή. Ήξερα πως δεν το ‘χες γενικά με τις γκόμενες, ήσουν λίγο κάφρος παραπάνω, όμως εγώ ήμουν κάτι ξεχωριστό για σένα.
Φύγαμε για διακοπές, ξεχωριστά. Είσαι ελεύθερη, μου είπες. Είσαι ελεύθερος, σου είπα. Παρ’ όλα αυτά δεν άλλαξε τίποτα μεταξύ μας. Κάθε μέρα τηλέφωνο. Κάθε βράδυ ξενύχτι στο chat. Όλα ίδια. Όλα καλά.
Μέχρι που έκανες το λάθος. Δεν έπρεπε να το κάνεις. Μόλις την είχες γνωρίσει. Δεν την ήξερες. Άφησες εμένα για μια άγνωστη, ούτε που θα την ξαναέβλεπες. Άλλαξες. Δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Μπορώ να το καταλάβω από χιλιόμετρα. Τι πήγε τόσο στραβά;
Σε ήθελα τόσο στη ζωή μου τόσο που δε με ένοιαζε αν θα είμαστε ζευγάρι. Ας ήμασταν και σκέτοι φίλοι, αρκεί να ήσουν εδώ, ακόμη κι αν ήμουν τρελά ερωτευμένη. Σε είχα συγχωρέσει. Δεν ξέρω τι πήγε λάθος με σένα. Δεν ήθελες να το αντιμετωπίσεις. Δεν ήθελες να τα βρούμε. Πάντα διάλεγες την εύκολη λύση, όμως, εδώ όφειλες να προσπαθήσεις. Μου το είχες υποσχεθεί. Σε ήξερα πιο καλά κι από μένα. Αυτόν τον άνθρωπο που βλέπω τώρα δεν τον ξέρω. Δεν είσαι εσύ. Τόσο απλά.
Θα ακουστεί υπερβολικό, αλλά δε γουστάρω να ζήσω χωρίς εσένα. Δεν το μπορώ. Το να χάσεις το ταίρι σου πονάει, όμως ο έρωτας με έρωτα περνάει. Το να χάσεις τον κολλητό σου δεν αντέχεται. Χάνεις ένα κομμάτι σου, που κανείς δεν μπορεί να συμπληρώσει. Νιώθεις κενός. Όταν χάνεις και τα δύο ταυτόχρονα, τι γίνεται;
Ξέρω πως η ζωή είναι άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν, όμως εσύ ούτε ήθελα ούτε περίμενα να φύγεις. Όχι έτσι. Ξέρω πως λίγοι θα με καταλάβουν. Ίσως και κανένας.
Τι είσαι για μένα, τελικά; Ακόμα δεν μπορώ να το προσδιορίσω.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
