Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Η φάση μας ήταν γνωστή, τυπική νεανική φοιτητές σε μια σχολή που αγαπήσαμε αλλά βαριόμασταν να τελειώσουμε. Προτιμούσαμε να βγαίνουμε για καφέδες, να κ@νουμε έρωτα και βόλτες. Μα σαν κλασσικά παιδιά -έστω και μεγάλα-, βiαστήκαμε πολύ να προχωρήσουμε το μεταξύ μας.
Βiαστήκαμε να μείνουμε μαζί, να κάνουμε κοινές παρέες, να αγοράσουμε μαζί έπιπλα, να ψάξουμε για καλύτερη καφετιέρα. Αποφασίσαμε γρήγορα να με γνωρίσεις στους γονείς σου κι εγώ στους δικούς μου. Δεν κρατηθήκαμε, δε βάλαμε ένα φρένο, δε μαζευτήκαμε. Στο μυαλό ενός μεγάλου παιδιού άλλωστε, 2 και 3 χρόνια σχέσεις, μοιάζουν με μια μικρή πραγματικότητα, έναν μικρό αιώνα. Και βiάζεται το παιδί να μεγαλώσει, να βγει μπροστά, να μάθει, να κατακτήσει τον κόσμο, δεν ξέρει από απογοητεύσεις και πόνους.
Κι όλα αυτά εμείς, αναγκαστήκαμε να τα μάθουμε μαζί όταν τελειώσαμε τη σχολή αλλά δε βρήκαμε αμέσως δουλειά. Όταν έχασες έναν συγγενή κι εγώ τον σκύλο μου. Όταν εσύ βρήκες δουλειά στον τομέα μας αλλά εγώ όχι. Όταν αργότερα δε μας έφταναν τα λεφτά να κάνουμε όσα θέλαμε. Όταν τα ταξίδια που υπολογίζαμε πως θα κάνουμε, έγιναν πολυτέλεια. Όταν εγώ άρχισα να καπνίζω στα 26 κι εσύ να μου λες ψέματα. Όταν λίγο καιρό μετά εγώ άρχισα να ξεσπάω κι εσύ να διατηρείς την ψυχραιμία σου.
Μάθαμε πολλά μαζί και περάσαμε πολλά μαζί. Μα ήταν κρίμα κι άδικο που δε μείναμε έτσι, γιατί θέλαμε κι άλλα. Μπορούσαμε και καλύτερα βλέπεις, αρκεί να είχαμε υπομονή, αρκεί να μη βiαζόμασταν ακόμα περισσότερο στην πορεία.
Αυτή η βιασύνη βλέπεις μας τρόμαξε, μας κράτησε πίσω, μας στεναχώρησε. Μας έκανε να πιεστούμε και να πιστέψουμε πως οι ρυθμοί μας δεν ταιριάζουν, πως εξελισσόμαστε αργά και λάθος, πως εν τέλει μάλλον δεν ταιριάζουμε.
Μα δεν ήταν έτσι και το ξέρεις -το ξέρω κι εγώ. Αλλά πράγματα έφταιγαν και μεταξύ τους ήμασταν κι εμείς. Η ζήλια μου, οι φόβοι σου, οι ανασφάλειές μου, οι δικές σου, τα νεύρα μας, τα άγχη μας κι άλλα τόσα.
Όπως και να έχει κάναμε ο,τι μπορούσαμε για την ιστορία μας. Αγαπηθήκαμε, ερωτεύτηκα με, το παλέψαμε μέχρι τέλους.
Κι εγώ σήμερα δε σου ζητάω τίποτα σε αυτό το «γράμμα», πέρα από το να με συγχωρήσεις για τα δικά μου λάθη και να θυμάσαι ότι σ’ αγαπάω κι ότι όλα θα πάνε καλά. Πιστεύω πως θα έχεις την πιο όμορφη ιστορία, κι ας λείπω εγώ απ’ αυτή -είτε το θέλω, είτε όχι.
Πιστεύω πως θα βρεις την ιδανική δουλειά για σένα και θα γνωρίσεις τον ιδανικό άνθρωπο. Πώς θα ζεις χαρούμενη, θα γελάς δυνατά και θα πετυχαίνεις έναν-έναν τους στόχους σου. Πιστεύω ότι όπως λέγαμε και τότε, πως κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ευτυχία, αρκεί να τη διεκδικήσει.
