Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Ένα παράπονο ακόμη, πως σου κλείστηκα. Πώς δε σου είπα εκείνη τη σκέψη που πέρασε φευγαλέα από τον νου μου και που την είδες, μου είπες, στο κούτελό μου που κάπως ζάρωσε. Ένα παράπονο για μία φορά ακόμη, πως «αφού βλέπω ότι κάτι τρέχει, τι μου λες πως είναι όλα καλά» και πως σου δίνω πρόσβαση μόνο σε ψήγματα της αλήθειας μου. Ξέρεις όμως, η πραγματικότητά μου διαφέρει λίγο από ό,τι κι αν είναι αυτό που έχεις στον νου σου. Κι αυτό, γιατί αν το δεις απ’ τη δική μου οπτική, όχι απλώς σου ανοίγομαι, μα σου παραδίδω και τα κλειδιά αμαχητί. Της κεντρικής εισόδου.
Σου μιλάω για όλα εκείνα τα μικρά. Τις στιγμές της ημέρας μου που μου μοιάζουν σημαντικές και που τη στιγμή που συμβαίνουν, πρώτα σκέφτομαι πώς θα σου πω την ιστορία και μετά πώς πρέπει να αντιδράσω για να γίνουν καλύτερες. Αν είναι κάτι αστείο ας πούμε, κάνω πρόβα στο κεφάλι μου τις ατάκες μου κι αν είναι κάτι χαρούμενο σκέφτομαι το λακκάκι στο δεξί σου μάγουλο τη στιγμή που θα σου το εξιστορώ. Στα στενάχωρα μονάχα λιγάκι χάνομαι.
Κι όχι επειδή δε θέλω. Είναι φορές που κάνω χιλιόμετρα πάνω κάτω το σαλόνι μου, παίζοντας στο μυαλό μου στο repeat τα ιδανικά λόγια για να σου εξηγήσω κάποια θέματα που κάπως με παιδεύουν. Και τις βρίσκω τις λέξεις, τις προβάρω λες και είμαι ηθοποιός στο Εθνικό. Προβάρω ακόμη και τις απαντήσεις σου, σκέφτομαι τι μπορεί να ξεστομίσεις και φτιάχνω ολόκληρο τον διάλογο, σε μια προσπάθεια να τον κάνω και πραγματικότητα. Και μετά βρισκόμαστε. Και στη σκέψη και μόνο της σόλας που έλιωσα ανεβοκατεβαίνοντας τον διάδρομο του σπιτιού μου, μπλοκάρω, αδειάζει το κεφάλι μου, γίνονται όλα άσπρα κι -απ’ ό,τι φαίνεται- ζαρώνει κάπως το κούτελό μου. Και «βλέπεις» έτσι εσύ μια σκέψη που εγώ ψάχνω να θυμηθώ ποια ήταν.
Μπορώ να δω και τη μεριά σου, να το ξέρεις. Βλέπεις μπροστά σου έναν τοίχο, γύρω στα πέντε μέτρα ψηλό κι αμετακίνητο, δεν το λες και εύκολο. Ξέρεις όμως πού είναι το θέμα; Ο τοίχος ήταν περίπου είκοσι κι έχουν φύγει ήδη τα δεκαπέντε. Εγώ λοιπόν είμαι εκτός της άνεσής μου γιατί έριξα δεκαπέντε μέτρα τοίχο κι άφησα μονάχα πέντε να με καλύπτουν κι εσύ είσαι εκτός της δικής σου γιατί έχεις μπροστά σου τούβλα και μπετό ύψους πέντε μέτρων. Πρόβλημα και απ’ τις δυο μεριές, το αντιλαμβάνομαι.
Τι λες λοιπόν να κάνουμε; Μήπως να αφήσουμε τοίχους, τούβλα και μπετά και να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με πόρτες και παράθυρα; Γιατί έχουμε κι από αυτά, το ξέρω και το ξέρεις. Είναι εκείνα που μας επιτρέπουν να μένουμε εδώ, παρά τα ζαρωμένα κούτελα, τα σηκωμένα φρύδια και τις αμοιβαίες σιωπές μας. Ας επικεντρωθούμε εκεί κι όλα θα γίνουν λιγάκι καλύτερα.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
