Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Σου στέλνω δύο φιλιά, όπως κάθε μέρα. Δεν περνάει μέρα που να μην καταραστώ τα 895 χιλιόμετρα που μας χωρίζουν και ταυτόχρονα μας ενώνουν. Δεν περνάει μέρα που να μη σε ψάχνω κα να μη σκέφτομαι πού είσαι και τι κάνεις. Έμαθα να ζω μακριά σου, οπότε βλέπεις δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι όλα όσα χάσαμε όσο ήσουν εδώ, όσα λάθος εκτιμήσαμε και καταφέραμε να χωρίσουμε. Το πρόβλημα είναι ότι δε χαρήκαμε τον καιρό που ήμασταν μαζί, όπως του έπρεπε.
Και δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ τώρα τον ψάχνω εκείνον τον καιρό. Τον ψάχνω στις σκέψεις μου, στις αναμνήσεις μου και στα σχέδιά μου, γιατί τον θέλω πίσω. Θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω, κόντρα σε κάθε νόμο φυσικής που μάθαινα τόσα χρόνια και να σε χαρώ στο μέγιστο. Να ζήσω κοντά σου και να σε παίρνω αγκαλιές καθημερινά. Να σε φιλάω τα πρωινά και να σε αποχαιρετώ τα βράδια. Θέλω να σε έχω πάλι δίπλα μου, πάλι μέσα μου και γύρω μου. Θέλω εσένα μ’ όλα όσα σε συνοδεύουν, με τις περιέργειες και τα ελαττώματά σου. Θέλω να αφήνεις τα ντουλάπια ανοιχτά και τις πόρτες ξεκλείδωτες το βράδυ. Να φτιάχνεις καφέ χωρίς το φίλτρο και να ζεσταίνουμε μαζί κρύα μακαρόνια που έμειναν στον πάγκο από χθες. Θέλω τις Παρασκευές τα απογεύματα να γκρινιάζουμε που έχει ήλιο όσο δουλεύουμε και να περιμένουμε το βράδυ να κοιμηθούμε αγκαλιά.
Θυμάμαι βλέπεις κάθε μας συνήθεια, κάθε σου ιδέα και σκοπό κι είμαι μ’ όλες ερωτευμένη. Είμαι ερωτευμένη με κάθε σου μικρή σκέψη και κάθε μεγάλη σου φαντασίωση. Είμαι ερωτευμένη μαζί σου και αφού δεν μπορώ να σε έχω πίσω, θέλω τουλάχιστο να γυρίσω κάπως το χρόνο πίσω, να ξαναζήσω όσα ήδη συνέβησαν. Μα ούτε τον χρόνο μπορώ να αλλάξω ούτε να εκμηδενίσω αυτά τα ηλίθια 895 χλμ., ούτε να διορθώσω κάπως την κατάσταση. Μπορώ όμως να ελπίζω σε σένα και σ’ εμάς, σ’ όλα όσα πάντα ήθελα να έχω και εν τέλει από αφέλεια και βλακεία έχασα. Μπορώ να ελπίζω στη σχέση μας, στο λάθος μας, στο καταπληκτικό κρεβάτι μας και τις απίστευτες συζητήσεις. Μπορώ να ποντάρω στη χημεία μας και το γεγονός ότι μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε.
Κι αν όλα αυτά σου ακούγονται πλέον χαζά ή ξένα, να ξέρεις πως εγώ σε περιμένω να γυρίσεις και θα σε περιμένω για όσο χρειαστεί. Όχι επειδή είμαι το θύμα ή επειδή δεν ξέρω τι κάνω, αλλά επειδή εγώ φταίω για όσα έγιναν και προτιμώ να σε περιμένω από τα να παραδεχτώ πως σ’ έχασα. Είμαι δειλή βλέπεις, το ξέρω. Γεννήθηκα δειλή και δε μου ταίριαζε ένας έρωτας γενναίος σαν τον δικό σου. Και παρ’ όλα αυτά εγώ ακόμη σ’ αγαπάω. Ακόμη μου λείπεις. Ακόμη σε ψάχνω. Ακόμη καταριέμαι την απόσταση ανάμεσά μας και περιμένω σαν τρελή να έρθεις μια μέρα να με βρεις και να τα λύσουμε όλα. Να πάμε μια βόλτα στα Κάστρα ή το Ηράκλειο, να γίνει η γραμμή ανάμεσά μας μια καρφίτσα. Να μην είναι ποτέ ξανά η Κρήτη σου κι η Θεσσαλονίκη μου. Να βρούμε έναν τόπο και για τους δυο μας.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
