Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Το τραγούδι λέει «εγώ Αθήνα κι εσύ Θεσσαλονίκη» αλλά για εμάς τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Εγώ Αμερική κι εσύ Θεσσαλονίκη. Δύσκολη φάση λοιπόν, με πολλά στραβά. Με καβγάδες, μπλεξίματα, προβλήματα επικοινωνίας, ζήλιες κι όλα όσα προκαλεί η απόσταση. Άλλη επιλογή δεν είχαμε όμως στο μυαλό μας και μέναμε μαζί από πάθος κι έρωτα. Μέναμε μαζί γιατί γουστάραμε όλα όσα είχα ζήσει και θέλαμε άλλα τόσα.
Μέναμε μαζί γιατί το θέλαμε πολύ, αλλά δεν ξέραμε πώς να διαχειριστούμε τίποτα απ’ όλα όσο συνέβαιναν. Δεν ξέραμε πώς να χτίσουμε επικοινωνία με τέτοια απόσταση και τρέλα ωράρια στη δουλειά, ούτε πώς να διατηρήσουμε την οικειότητα και την τρυφερότητα ανάμεσά μας. Και οι εκδρομές Πάσχα-Χριστούγεννα-καλοκαίρι δεν ήταν ποτέ αρκετές. Οι ώρες που αφιερώναμε, δεν έφταναν για να διορθώσουν τη γέφυρα που απλωνόταν ανάμεσά μας όσο περνούσε ο καιρός. Τα ελάχιστα φιλιά που δίναμε με την πρώτη ευκαιρία όποτε βρίσκαμε φθηνά εισιτήρια, δεν έκαναν τη διαφορά.
Η ζωή μας δεν πήγαινε όπως τα θέλαμε ούτε εγώ γύρισα πίσω αρκετά γρήγορα για να σώσουμε ό,τι σωζόταν. Και σε έχασα ενώ δεν το ήθελα -και ξέρω πως ούτε εσύ το ήθελες. Σ’ έχασα ενώ υπό άλλες συνθήκες ξέρω πως θα τα καταφέρναμε. Μπορώ να μετρήσω όλα τα λάθη μου και να κατανοήσω όλα τα δικά σου. Μπορώ να δεχτώ την κατάληξη της ιστορίας μας και να σου ευχηθώ να προχωρήσεις. Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω όσα ζήσαμε. Δεν μπορώ να διαγράψω από το μυαλό μου τις όμορφες στιγμές μας ούτε να επιτρέψω στην απόσταση να αλλοιώσει την εικόνα που είχα για σένα στο μυαλό μου.
Παραμένεις η αγάπη μου σχέση, η αγαπημένη πρώην, ίσως κι ο αγαπημένος μου άνθρωπος γενικότερα. Ακόμη σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά για να σ’ έχω και πόσο θα ήθελα να τα είχα παρατήσει όλα και να είχα έρθει σε σένα.
Βλέπεις, τότε πίστευα πως αν αφήσω τη δουλειά την οποία έκανα τόσα για να αποκτήσω, θα καταλήξω δυστυχισμένος. Τώρα καταλαβαίνω ότι δυστυχία είναι το να χάνεις έναν άνθρωπο π’ αγαπάς και να φταις εσύ για αυτό, το timing και οι άτιμες ζωές σας. Τώρα καταλαβαίνω, πως ευτυχισμένος θα μπορούσα να είμαι και στην Ελλάδα, ευτυχισμένος μπορώ να γίνω κι εδώ. Το θέμα είναι ότι δεν ήθελα να έρθω και τώρα δε θέλω να είμαι μακριά σου. Δε θέλω να δηλώνω χωρισμένος ούτε να μην μπορώ να ακούσω τη φωνή σου.
Θέλω να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να βρούμε μια λύση. Να συζητήσουμε, να ανοιχτούμε ο ένας στον άλλον, να κάνουμε όλα όσα σκεφτόμασταν πραγματικότητα. Γιατί εγώ ακόμη πιστεύω σε μας και αναγνωρίζω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε πολύ καλύτερα απ’ ο,τι την τελευταία φορά.
Είμαστε δυνατοί άνθρωποι αν μη τι άλλο, και ξέρουμε ν’ αναγνωρίζουμε τα λάθη μας. Ξέρουμε να βρίσκουμε τρόπους για να επανορθώσουμε.
Κι αν όντως λοιπόν -όπως πιστεύω-, θέλεις κι εσύ να τα βρούμε, να ξέρεις πως θα γυρίσω πίσω. Θα νοικιάσουμε μαζί όπως λέγαμε και θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να τα καταφέρουμε. Νομίζω πως πλέον ωριμάσαμε κι είμαστε έτοιμοι. Δοκιμάσαμε το χώρια και δεν πετυχαίνει. Θέλω να δοκιμάσουμε και το μαζί.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
