Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ελένη Μ.
Εκείνος καθηγητής. Πατημένα τα 40. Εγώ φοιτήτρια, στα 22. Την πρώτη φορά που τον είδα στο μάθημα της σχολής μού πέρασε εντελώς αδιάφορος. Ως τυπική φοιτήτρια κι ολίγον τι φυτό, ήμουν σε κάθε μάθημα εκεί, οπότε τον έβλεπα συχνά και μπορώ να πω πως κάτι με τραβούσε στο μάθημά του. Μέχρι τότε θεωρούσα απλώς πως μου αρέσει ως καθηγητής. Σιγά-σιγά όμως, όπως περνούσαν οι βδομάδες κι οι μήνες, ένιωθα κάτι να ξυπνάει μέσα μου. Κάτι ανεξήγητο και πρωτόγνωρο, που δεν ήταν ένας απλός νεανικός ενθουσιασμός.
Εκείνος πάλι, σε κάθε μάθημα με κοιτούσε όλο και πιο επίμονα από ό,τι στο προηγούμενο. Οι φίλες μου με πείραζαν λέγοντας «ρε εσύ αυτός όλο σε κοιτάει» κι εγώ ευχόμουν να έχουν δίκιο. Είχαμε πολύ επίμονο eye contact για ολόκληρα λεπτά κάθε φορά στο αμφιθέατρο, λες και πάγωνε ο χρόνος. Κάποια στιγμή κατάλαβα κι αποδέχτηκα ότι είμαι ερωτευμένη. Και πώς θα μπορούσα να μην είμαι, αφού το στυλ του ήταν χύμα κι ανέμελο, εκείνος ευγενικός και γοητευτικός κι η χημεία μας αδιανόητη.
Όσο περνούσε ο καιρός κι υπήρχε περισσότερη οικειότητα έκανε αστεία, πειράγματα μπροστά σε όλο το αμφιθέατρο για μένα. Με πλησίαζε όσο μπορούσε, καθόταν όσο πιο κοντά μου μπορούσε. Σταθερά. Ερχόταν σε άλλα μαθήματα που ήξερε πως θα βρίσκομαι κι έμπαινε στην αίθουσα δήθεν για να πει κάτι στον συνάδελφό του και καθηγητή, με σκοπό να πιάσουμε τελικά την κουβέντα. Με αφορμή να τον βλέπω περισσότερο, έψαχνα κι εγώ δικαιολογίες να πηγαίνω στο γραφείο του, να στέλνω email και γενικότερα να επιδιώκω περισσότερη επαφή. Εκείνος, ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει σε οτιδήποτε χρειαζόμουν. Δεν έκανε καμία κίνηση, δεν είχα κάποιο δείγμα έτσι ώστε να καταλάβω κι εγώ αν μπορεί να γίνει κάτι μεταξύ μας, να πάρω το πράσινο φως και να κάνω κίνηση.
Τον πετύχαινα πού και πού έξω στην πόλη, στον δρόμο, σε μπαρ, εκτός σχολής. Οπότε, κάποια στιγμή έτυχε να βρεθούμε σε μια εκδήλωση, στον ίδιο χώρο. Ζήτησα αναπτήρα ν’ ανάψω τσιγάρο μου κι εκείνος ήταν ο πρώτος που προσφέρθηκε απευθείας, λες και το περίμενε. Κι όμως, την υπόλοιπη βραδιά μείναμε απλώς να κοιταζόμαστε.
Δεν ξέρω πως νιώθετε, κύριε καθηγητά, αν μπορώ να σας απευθυνθώ πιο άμεσα, αλλά εγώ κάθε φορά που σας αντικρίζω βλέπω πεταλούδες πράσινες, κόκκινες και κίτρινες, που λέει κι η Αλίκη. Τώρα πια, συχνά βγαίνω στην πόλη μας και σας ψάχνω, σε κάθε μπαρ, σε κάθε στενό, σε κάθε αμφιθέατρο, μέχρι ν’ αντικρίσω ξανά τα υπέροχα μάτια σας. Δεν ξέρω πού θα με οδηγήσει όλο αυτό και ξέρω πως ίσως είναι μονόπλευρο, αλλά τι δεν θα ‘δινα για να μάθω τι αισθάνεστε. Ίσως κάποια στιγμή ν’ αποφασίσω να μιλήσω, να κάνω βουτιά στο κενό. Δεν ξέρω τι θα κερδίσω, αλλά τουλάχιστον θα πάψω να χάνω ευκαιρίες κάθε φορά που είμαι ένα βήμα -μόνο- μακριά.
