Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Σουζάνα.
Είσαι εκεί όταν σε χρειάζομαι. Με αντέχεις όταν ούτε εγώ δεν αντέχω τον εαυτό μου. Με αγκαλιάζεις κι εξαφανίζεις με τρόπο μαγικό όλα τα προβλήματά μου. Κάθε αγκαλιά είναι σαν την πρώτη μας, ζεστή και τόσο τρυφερή.
Όπως τότε που με έσφιξες κι όλα μέσα μου βρήκαν γαλήνη. Τότε μέσα στο κρύο, που σε ερωτεύτηκα απ’ τη μυρωδιά σου. Τότε που νιώθαμε τόσο άνετα και ζεστά, λες κι είμαστε χουχουλιασμένοι κάτω απ’ τα παπλώματα ή σε μια παραλία καλοκαιρινό μεσημέρι, με καυτό ήλιο. Κι όντως είχε λιακάδα. Μια που έβγαινε απ’ τα χείλη κι απ’ τα μάτια σου.
Δεν ξέρω πώς ένιωθες τότε, εγώ πάντως ένιωθα ξαφνικά ανάλαφρη. Ένιωθα να με παρασέρνουν οι λέξεις σου και τα φιλιά σου. Το μυαλό μου είχε πάρει φωτιά, σαν να γνωριζόμασταν από καιρό. Σαν κάτι να συνέβαινε μεταξύ μας που δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε ούτε και θέλαμε…
Κι ήταν τόσο βασανιστικό να περιμένω τη δεύτερη φορά για να σε ξαναδώ. Όπως το ίδιο βασανιστικό παραμένει κάθε επόμενη φορά. Ακόμα τρέμω πριν σε συναντήσω, ανυπομονώ να ανοίξει η πόρτα και να γαντζωθώ πάνω σου. Κάθομαι και κάνω σενάρια για τη στιγμή που θα σε δω, σχέδια για κάθε ώρα που θα περάσουμε μαζί κι ο χρόνος μαζί ποτέ δε μου φτάνει. Ούτε οι λέξεις. Πάντα θέλω τόσα να σου πω, τόσα να σου δείξω κι όταν μαλώνουμε χάνουμε τόσο χρόνο. Χρόνο πολύτιμο, χρόνο για αγκαλιές, γέλια, σεξ και σοκολάτα.
Σ’ αγαπάω για όλα όσα είσαι κι όσα με κάνεις να είμαι. Σ’ αγαπάω για όσες φορές προσπαθείς να με συνεφέρεις κι εγώ πεισμώνω σαν μικρό παιδί. Σ’ αγαπάω γιατί τη οικειότητα που νιώθω στα χέρια σου δεν την ένιωσα ποτέ με κανέναν άνθρωπο.
Γιατί οι νύχτες που κοιμάμαι δίπλα σου είναι οι καλύτερες. Θέλω να ζήσω μαζί σου, να μην τελειώνει ο χρόνος μας. Δεν ξέρω αν μια ολόκληρη ζωή μου φτάσει ή πάντα θα θέλω λίγο ακόμα. Και τότε, την πρώτη μας φορά ήθελα λίγο ακόμα, στην πραγματικότητα όχι λίγο, ήθελα να μας βρει το ξημέρωμα αγκαλιά, να κοιτάμε τη θάλασσα.
Ντράπηκα να στο ζητήσω, ντρεπόμουν να σου δείχνω πόσα νιώθω. Και χάσαμε κι άλλο χρόνο, τόσο πολύτιμο, όμως τώρα πια δεν ντρέπομαι. Και σε προκαλώ να τα ζήσουμε όλα ξανά. Μέχρι τα άκρα. Μέχρι το ξημέρωμα. Μέχρι που να μας φτάνουν οι ώρες να πούμε όσα νιώθουμε.
Σε ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου και σε προκαλώ. Σε προκαλώ να αγαπιόμαστε όσο δεν πάει, ως το τέρμα, αρρωστημένα κι υπερβολικά!
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
