Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Στέλλα.
Με είχανε προειδοποιήσει πως ο χωρισμός με άνθρωπο κυνικό πονάει περισσότερο, αλλά εγώ δεν τους είχα πιστέψει -μάλλον δεν ήθελα κιόλας να το κάνω. Βλέπεις πίστευα πως δε θα χωρίσουμε καν, οπότε δε με ένοιαζε η πιθανότητα να έχουν δίκιο. Είχα άδικο εγώ όμως κι αυτοί είχαν το δίκιο, χωρίσαμε και πόνεσε πολύ. Όσο ειλικρινής ήσουν πάντα, άλλο τόσο φάνηκες τότε. Τα είπες όλα με άμεσα κι ωμά, χωρίς καμία ωραιοποίηση κανένα ψέμα ή κουκούλωμα -και παρ’ όλο που ξέρω πως έτσι είσαι και δε θ’ αλλάξεις, να ξέρεις κι εσύ πως δε θα χαλούσε ο κόσμος αν χωρούσες και λίγη τρυφερότητα στα λόγια σου.
Ήμουν πάντως ερωτευμένη μαζί σου και δε με κρατούσε τίποτα, ούτε υπήρχε κάτι που μπορούσε να με κάνει να πιστέψω πως θα χωρίσουμε. Κι έτσι άθελά μου, χωρίς να το καταλάβω, αφέθηκα στη σχέση μας αντί να τη δουλεύω με τον εαυτό μου και μαζί σου. Αφέθηκα στο να πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά και πως ο ρεαλισμός σου μόνο σε καλό θα μας βγει. Και πάλι είχα άδικο όμως. Ο ρεαλισμός σου σ’ έκανε να βλέπεις παντού απειλές και προβλήματα, έγινε κυνισμός, υπερβολή.
Εγώ αφελής και στον κόσμο μου έκανα ακόμα περισσότερα λάθη. Σου συγχώρησα πράγματα που δεν έπρεπε, έκανα την τρελή ενώ έβλεπα καθαρά τι συνέβαινε. Φέρθηκα παιδικά κι αυτό ακριβώς πλήρωσα στο τέλος. Έμεινα, ενώ ήξερα το αποτέλεσμα, ήξερα τι θα συμβεί παρακάτω. Κι αν κάποιος μου πει ότι δε φταίω λοιπόν, θα έχει άδικο. Έφταιγα και μάλιστα περισσότερο, γιατί εσύ ήσουν ο ξεκάθαρος κι εγώ αυτή που το τρελό της πείσμα τής έλεγε «άλλαξε τον, μπορείς». Κατά βάθος βέβαια ήξερα πως κανείς δεν αλλάζει αν δεν το θέλει πρωτίστως ο ίδιος. Και προσπάθησα να σε αλλάξω, να σου δείξω την ομορφιά του έρωτα, των ανθρώπων, να σου μάθω να εμπιστεύεσαι ξανά, δεν ήθελες.
Όπως και να ‘χει, να ξέρεις πως τώρα μου πέρασε και νιώθω καλύτερα, έχω καταλάβει καλά τα λάθη μου και βλέπω πεντακάθαρα και τα δικά σου. Ξέρω κι αναγνωρίζω πως δεν ήθελες το κακό μου, στο καβούκι σου ήθελες απλά να μείνεις, στην ασφάλεια της μοναξιάς σου. Πίστευες πως αν βλέπεις τα πάντα ρεαλιστικά δε θα πέσεις από τα σύννεφα ποτέ, μα ξεχνούσες πως κι ο κυνισμός απέχει κατά πολύ από την πραγματικότητα. Σ’ ευχαριστώ όμως παρ’ όλα αυτά γιατί η σχέση μας με βοήθησε να προχωρήσω και να εξελιχθώ.
Σε ευχαριστώ λοιπόν που ήρθες, που κάθισες για όσο άντεχες, ακόμα και που έφυγες -ειδικά αυτό δηλαδή. Σε ευχαριστώ και που στο ενδιάμεσο με στήριξες όπως ήξερες, μου έδειξες αγάπη και με φρόντισες, σε ευχαριστώ που ήσουν εκεί για μένα. Ελπίζω να τα ξαναπούμε όταν θα έχεις καταφέρει να ονειρεύεσαι και θα επιτρέπεις στον εαυτό σου να πλησιάσει τους άλλους ανθρώπους και την ευτυχία.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
