Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Ήσουν σαν κάποιο εξωτικό πουλί, που ταξιδεύει μόνιμα και αφήνει πίσω μόνο το φτερά του. Εγώ ήμουν από εκείνους τους τύπους που γεννιούνται και πεθαίνουν στο ίδιο μέρος έχοντας ταξιδέψει και ζήσει ελάχιστα. Δεν ήθελα να ξέρω για περιπέτειες, εκδρομές και οτιδήποτε μου ήταν ξένο, φοβόμουν κι είχα μάθει στην ασφάλεια της δουλειάς και του σπιτιού μου. Αντίθετα εσένα η περιπέτεια ήταν η αγαπημένη σου λέξη, η ζωή σου.
Ένιωθες πως θα σε φυλακίσω και θα σε βάλω σε κλουβί -εδώ που τα λέμε δε σε αδικώ τόσο επίμονος που ήμουν με κάποια πράγματα. Ήξερα πολύ καλά τι ήθελα και το έκανα τόσο ξεκάθαρο που σε τρόμαξα. Σε στεναχώρησα με την επιμονή μου και σε φόβισα με το πείσμα μου και την άρνηση μου να αφήσω την πόλη μου. Εσύ δεν προσπάθησες να καταλάβεις πως εννοείται για σένα και ταξίδια θα έκανα και περιπέτειες, μα ήθελα ένα ευχαριστώ, μια επιβεβαίωση ότι θα αξίζει, μια εξήγηση για να νιώσω ασφάλεια. Ήθελα μικρότερα βήματα -όπως ακριβώς ήθελες κι εσύ.
Δεν ήμασταν ο ένας για τον άλλον και αυτό φάνηκε πολύ γρήγορα. Εσύ πίστευες πως θέλω να μείνουμε μια ζωή στάσιμοι και εγώ πως θέλεις να τρέξεις μακριά σου. Παρεξήγησες εσύ τη στραβομάρα και τη «μιζέρια» μου κι εγώ παρεξήγησα την ανάγκη σου για ελευθερία και ανοιχτά μυαλά.
Μαλώσαμε, τα βρήκαμε, ξαναμαλώσαμε και καταλήξαμε αιχμάλωτοι των ίδιων μας των πεποιθήσεων και της κόντρας μας. Φυσικά το μεγαλύτερος της ευθύνης ήταν δικό μου, οπότε δεν μπορώ να πω και πολλά εκτός από συγγνώμη. Εύχομαι μόνο να σου είχα δείξει πόσα ήμουν έτοιμος να δώσω για σένα και πόσες συμπεριφορές ν’ αλλάξω. Εύχομαι να ήμουν έτοιμος να σου δείξω, πριν φύγεις.
Γιατί τώρα αγάπη μου, είμαι μ’ έναν σάκο στον ώμο και πάω να δω όλα όσα μου έμαθες, όλα όσα μου διηγήθηκες. Και θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί σήμερα αν μου είχες δείξει λίγο ακόμα χρόνο ή αν εγώ ήμουν λιγότερο πεισματάρης και μονόχνοτος. Θα μπορούσαμε σήμερα να μπούμε μαζί στο ηλίθιο αεροπλάνο κι όσο εσύ κοιτάς τα σύννεφα εγώ να κοιτάω εσένα.
Να το ξέρεις όμως κι αυτό μωρό μου, να ξέρεις πως άλλαξα, πως ταξιδεύω πλέον, διαβάζω και βλέπω ταινίες με fancy σκηνοθέτες. Πάω στο θέατρο όχι επειδή συνήθισα ή επειδή με έπεισες αλλά επειδή όντως τελικά μ’ αρέσει. Κι εν τέλει σε ευχαριστώ. ‘ε ευχαριστώ για όλα όσα μου έμαθες και πού με βοήθησες να εξελιχθώ.
Σου ζητώ συγγνώμη που δεν το έκανα νωρίτερα. Απολογούμαι που σε έκανα να νιώθεις πως δεν έχεις την ελευθερία σου, να ξέρεις πως σε κοιτάζω από μακριά να πετάς και να χάνεσαι στα σύννεφα. Δε σου κρύβω μόνο πως θα ήθελα κι ένα συγγνώμη από σένα, όχι που είχες διαφορετικά όνειρα, αλλά που δεν είχες καμία κίνηση να στηρίξεις κι εσύ τα δικά μου.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
