Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Δεν ξέρω καν πώς έγινε όλο αυτό. Πώς ξεκίνησε, πώς συνέχισε. Δεν μπορώ να καταλάβω. Πιθανότατα ούτε θα έπρεπε να καταλάβω ή να ψάχνω απαντήσεις στα «γιατί» και «πώς» μου. Έφτασα όμως σε σημείο να σε σκέφτομαι μέρες που δεν έπρεπε, ώρες που δεν έπρεπε. Αν τυχόν θελήσεις να μάθεις όμως, εδώ έχω βρει τις δικές σου απαντήσεις.
«Γιατί;»
Γιατί, με έκανες να νιώσω ζωντανή. Γιατί με έκανες να νιώσω, όχι τόσο μόνη. Γιατί είχα έναν άνθρωπο να με κάνει να γελάω και τη δεδομένη στιγμή αυτός ήσουν εσύ. Γιατί μου έδωσες αυτό που ήθελα τη στιγμή που το ήθελα. Γιατί με έκανες να θέλω να περάσω περισσότερο χρόνο μαζί σου έστω κι αν αυτό ήταν ένα δεκάλεπτο που θα σε έβλεπα τυχαία κάπου έξω, παρά να κλειστώ μέσα στο σπίτι μου εγώ κα η μαυρίλα μου. Μου έδωσες μια ενέργεια που δεν έχω λάβει ποτέ μου από κανέναν άλλον άνθρωπο. Ίσως εσύ να μην μπορέσεις να το καταλάβεις αυτό, έχοντας γνωρίσει τόσο κόσμο. Αλλά για εμένα ήσουν και θα είσαι ένας στην κατηγορία σου. Σ’ έχω ξεχωρίσει από όλους τους άλλους, επειδή είσαι αυτός που είσαι εδώ και πολύ καιρό.
«Πώς;»
Μου πήρε λίγο καιρό να συνειδητοποιήσω τι μου γίνεται. Ακόμη δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά για όλα αυτά που ένιωσα και σου γράφω τώρα. Μόνο και μόνο επειδή δε θέλω να καώ ολοκληρωτικά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί ξέρω ότι θα καώ ολομόναχη. Ό,τι ένιωσα το ένιωσα στο ζενίθ, το αγαπούσα και το μισούσα ταυτόχρονα. Έτσι είμαι εγώ. Δεν μπορώ να σου δώσω μια πιο ικανοποιητική απάντηση. Νιώθω έντονα, σκέφτομαι έντονα, ερωτεύομαι έντονα κι αποχωρίζομαι κάτι ή κάποιον πολύ δύσκολα.
Δεν είναι τόσο σοβαρό και δραματικό όσο το κάνω να φαίνεται. Δε θα μπορούσα ποτέ μου να σε αποκαλέσω «δικό μου», να ξέρεις κι όλα αυτά τα “έντονα” είναι και λιγάκι βιτρίνα. Και μη με παρεξηγείς, δε φταις εσύ σε κάτι, απλώς έχω μια βεβαιότητα πως δε θα μπορούσα ποτέ μου να σου στερήσω ένα τεράστιο κομμάτι του εαυτού σου. Την ανάγκη σου να φεύγεις ανά πάσα στιγμή. Εξάλλου, αυτό είναι που με γοήτευσε σε σένα.
Θα ήθελα να πιστέψω έστω και στο ελάχιστο ότι μέσα σε όλα αυτά που γράφω, βρίσκεις κάπου τον εαυτό σου. Αλλά από την άλλη, δε θέλω να ξέρω αν έχω παίξει τόσο έξω. Το τέλος αυτού του κεφαλαίου με πρωταγωνιστές εμάς τους δύο, είναι ήδη γραμμένο και θα κρατήσω τα δικά μου συμπεράσματα.
Οι κόσμοι από τους οποίους προερχόμαστε είναι εντελώς διαφορετικοί και το ξέρω. Όμως, αν κάποια στιγμή αποφασίσει η μοίρα ότι πρέπει να ξανά συναντηθούν οι δρόμοι μας, ζήτα μου απλώς να έρθω να σε βρω.
Σ’ ευχαριστώ για την εμπειρία.
AVS.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
