Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Το μόνο που ήθελα από σένα ήταν ένα ακόμα καλοκαίρι. Όχι ότι θα με χαλούσαν περισσότερα, ίσα-ίσα, τα ονειρευόμουν και τα ονειρεύομαι ακόμη. Αλλά ένας ακόμα Αύγουστος ήταν κι είναι επιτακτική ανάγκη, όχι απλά επιθυμία ή πόθος.
Τα μαλλιά σου λουσμένα στα αλάτι, η αλμύρα της θάλασσας στα χείλη σου και τα χυμώδη χείλη σου ήταν πολλά περισσότερα απ’ όσα ονειρεύτηκα ποτέ. Κι ήθελα να τα γεύομαι και να τα αγγίζω όλα για πολύ καιρό ακόμα. Δεν ήμουν έτοιμος για τον αποχωρισμό μας και δε νομίζω πως θα μπορούσα να είμαι και ποτέ -όμως επιμένω πως θα μου καθόταν καλύτερα αν είχαμε λίγο καιρό ακόμα.
Ξέρω πως έφυγες για δουλειές, ξέρω πως το εξωτερικό δεν ήταν η καλύτερη λύση ούτε για σένα. Καταλαβαίνω πως όσο πληγώθηκα εγώ αλλά τόσο πόνεσες κι εσύ -αφού κι οι δυο ξέραμε πως το να μείνουμε μαζί και τόσο μακριά δεν ήταν λύση.
Και παρ’ όλο που είναι αλήθεια αυτό κι ακόμα συμφωνώ πως δε θα τα κατάφερναμε, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πέρα από το σώμα σου στην ξαπλωμένο στην αμμουδιά. Δε δύναμαι να φανταστώ κάτι ομορφότερο από το χαμόγελό σου ή την παρέα μας.
Φλερτάραμε ρομαντικά μα κι άγρια όταν χρειαζόταν, μιλούσαμε γλυκά όταν έπρεπε κι βάζαμε όρια όταν ήταν πρέπον. Κάναμε νυχτερινά μπάνια και συζητούσαμε για τη ζωή και το σύμπαν. Σε κορόιδευα που πίστευες στη μεταθανάτια ζωή κι εσύ κορόιδευες εμένα για τον κυνισμό μου.
Βρίσκαμε κάθε φορά τρόπους να λύσουμε τις διαφορές μας και πάντα πειραζόμασταν σαν μικρά παιδιά, μέχρι που μου είπες ότι θα φύγεις. Μέχρι που κατάλαβα ότι δε θα έχουμε μαζί άλλο καλοκαίρι αλλά ούτε και χειμώνες.
Σκοτεινιάσαμε τότε κι οι δυο, παρά το γεγονός ότι ξέραμε πως κάποια στιγμή θα πρέπει να γυρίσεις πίσω στην πατρίδα σου. Σκεφτήκαμε κάθε λύση, μα όσο κι αν το προσπαθήσαμε καμία δε μας κάλυπτε και στην προσωπική αλλά και στην επαγγελματική και κοινωνική μας ζωή. Κανένας δεν έκανε πίσω.
Σήμερα ξέρω πως δεν το ‘χω μετανιώσει πως έμεινα εδώ. Έχω μετανιώσει όμως που δε σου είπα όλα όσα ήθελα. Έχω μετανιώσει που όλον αυτόν τον καιρό δε σου είπα πως στα μάτια μου ήσουν κι είσαι η ομορφότερη γυναίκα του κόσμου. Έχω μετανιώσει που δε σου τραγουδούσα τα βράδια που πίναμε μπίρα στην παραλία κι εκείνα που δε χόρευα μαζί σου στα πανηγύρια του χωριού. Έχω μετανιώσει για τόσα πολλά μα δε φτάνει αυτό για να γυρίσεις πίσω ή για να πιστέψω πως αν ερχόμουν εγώ θα διορθώνονταν όλα.
Να ξέρεις όμως πως μου ελλείψεις, πως ένα καλοκαίρι ακόμα μαζί σου, θα ήταν κάτι σαν λύτρωση, κάτι σαν ευλογία. Θέλω να γνωρίζεις πόσο σε ήθελα και σε θέλω, πόσο θα ‘θελα να σου χόρευα τώρα και να σου τραγουδούσα.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
