Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Σκεπτόμενη κάθε βράδυ τι έφταιξε που πήρε αυτήν την τροπή η σχέση μας, αποφάσισα πως φταίει το γεγονός ότι δεν ένιωσα ποτέ ευχαριστημένη με όλα όσα είχα κι έχω κι εσύ δε μίλησες ποτέ για τα παράπονά σου. Εγώ δεν ένιωθα χαρούμενη με τη δουλειά μου, τη ζωή μου, ούτε καν τα έπιπλα μου. Ήθελα περισσότερα γιατί πίστευα βαθιά μέσα μου πως είχα προσπαθήσει και τα δικαιούμουν. Εσύ από την άλλη έλεγες λίγα, δε μου εξήγησες ποτέ τα λάθη σου και σπάνια ήξερα τι σκέφτεσαι.
Κι ενώ όλα αυτά είναι κατανοητά, εγώ τα άφηνα να με τρώνε παραπάνω απ’ όσο αφήνει ο μέσος άνθρωπος. Δεν έβλεπα καθημερινά όλα όσα είχα γιατί αφιερωνόμουν στο να στεναχωριέμαι για όσα δεν έχω κι εσύ χανόσουν στις σκέψεις σου χωρίς να με βάζεις ποτέ στο παιχνίδι.
Δεν μπορώ όμως να μιλήσω για σένα, δεν είναι αυτό το δίκαιο. Προτιμώ να πάρω εγώ το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Δεν έβλεπα πόσο καλός ήσουν μαζί μου και πόσο όμορφα τα καταφέρναμε μαζί. Δεν αναγνώριζα την ευτυχία που βιώναμε όταν περνούσαμε μαζί χρόνο κάνοντας απλά καθημερινά πράγματα κι ούτε ευχαριστιόμουν τα πάντα όπως πρώτα.
Και μέρα με τη μέρα προσπαθούσα όλο και περισσότερο να κατακτήσω τα όνειρα μου, να κερδίσω όσα πίστευα πως αξίζω και να μας προσφέρω αυτά που έλεγα πως από κοινού επιθυμούμε.
Στην πραγματικότητα όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Όλα αυτά ήταν στόχοι δικοί μου και όχι δικοί μας. Όλα αυτά τ’ όνειρα έλεγα ψέματα στον εαυτό μου, πως αν τα πραγματοποιήσω θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι από ποτέ. Όταν τελικά τα πραγματοποίησα, είχαμε απομακρυνθεί τόσο πολύ στην προσπάθειά μου να φτάσω εκεί αλλά και στη δική σου να κρατήσεις μονάχα την ησυχία σου, χωρίσαμε.
Κι όταν χωρίσαμε ήταν αργά να μου εξηγήσεις γιατί τόσο καιρό έμενες αμέτοχος. Ήταν αργά κι εγώ να πάρω την ευθύνη των πράξεών μου και να σκεφτώ τι έκανα.
Έτσι κάθομαι τώρα στο δωμάτιο μου με τα ωραία μου έπιπλα, την τέλεια δουλειά και τη ζωή που έχτισα και στεναχωριέμαι που έχασα αυτά που είχα μπροστά μου. Στεναχωριέμαι που λείπεις, που δεν κοιμόμαστε τα βράδια αγκαλιά και που δεν κάνουμε μαζί πατέντες για να διορθώσουμε ο,τι χαλάει μες στο σπίτι.
Κι ενώ τώρα έχω τα λεφτά να τα φτιάξω όλα αυτά, δε θέλω κι ούτε με απασχολεί. Τα αφήνω χαλασμένα με την ελπίδα ότι θα γυρίσεις και θα τα φτιάξουμε μαζί. Με την ελπίδα πως αυτό που δημιουργήσαμε, δε χάλασε τελείως. Κι ελπίζω λοιπόν μα μέρα να βρούμε το κουράγιο να μιλήσουμε ξανά και να πούμε όλα όσα μας απασχολούν. Να μου πεις γιατί παρέμενες κλειστός κι εγώ να σου εξηγήσω γιατί βάλθηκα να θυσιάσω όλα όσα είχα για να κερδίσω άλλα. Να εξηγήσουμε ο ένας στον άλλον όλα όσα χρειάζεται και να το δοκιμάσουμε από την αρχή.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
