Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Γρηγόρης.
Την ημέρα που έφυγες έπαιζε frank sinatra στα ηχεία του υπολογιστή μου και υπήρχαν λουλούδια στην τραπεζαρία μας. Είχαμε μόλις γυρίσει από διήμερο στο οποίο περάσαμε υπέροχα και εδειχνες να λάμπεις λίγες ώρες πρίν. Και αν αυτή δεν είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι όντως έπρεπε να χωρίσουμε, τότε δεν ξέρω ποια είναι.
Περνούσαμε όμορφα, σεβομουν τις επιθυμίες σου και εσύ τις δικές μου. Σ’ άκουγα τα απογεύματα να τραγουδάς και σε έβλεπα να μαγειρεύεις όσο εγώ φρόντιζα να κάνω κάποια άλλη δουλειά για να έχουμε μετά χρόνο να πιούμε κρασί στο μπαλκόνι, να παίξουμε επιτραπέζια στο σαλόνι ή να δούμε κάποια ταινία ξαπλωμένοι στο κρεβάτι που με τόσο κόπο αγοράσαμε. Εκείνα τα απογεύματα αν μας έβλεπε κάποιος θα πίστευε πως είμαστε το πιο ευτυχισμένο ζευγάρι του κόσμου -μα εμείς κάναμε καθετί για να τον διαψεύσουμε.
Ήσουν χαρούμενη όταν έφυγες και το καταλαβαίνω, μα είχες και μια πικρία -και λογικό. Ήξερες και εσύ όπως και εγώ πως είχε έρθει η ωρα. Πώς αν ένα υγιές ζευγάρι, που περνάει όμορφα και πλέον έχει μια εύκολη ζωή, όταν δεν τα βρίσκει με τίποτα, τότε δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να διορθωθεί. Ξέραμε πως απλά μέσα μας τελείωσε και δεν είχε άλλο και πως για αυτό έφταιγε ο χαρακτήρας μας, η έλλειψη πρωτοβουλιών και από τις δύο πλευρές και η μανία μας να είμαστε μέσα σε κουτάκια.
Οι βόλτες, ο χρόνος που περνούσαμε μαζί, ο σεβασμός, η αγάπη και το ενδιαφέρον που είχαμε ο ένας για τον άλλον δεν έφταναν. Γιατί η σχέση ξεκίνησε να μοιάζει με αυστηρά φιλική και τίποτα παραπάνω. Δεν άγγιζα το κορμί σου και ούτε εσύ το δικό μου, το πάθος δεν ξυπνούσε μέσα μας και η ζωή όσο όμορφη κι αν ήταν έμοιαζε κάπως ανιαρή μέσα στις σίγουρες επιλογές μας.
Όταν έφυγες λοιπόν, ενώ όλα στη ζωή μας ήταν ταιριασμένα κι είχες όλα όσα ήθελες, ήξερα ότι δεν υπάρχει ελπίδα να γυρίσεις και δεν ήμουν σίγουρος κι αν έπρεπε. Με τον καιρό κατάλαβα πως τελικά είχες πάρει τη σωστή απόφαση.
Οι σχέσεις θέλουν και λίγη χημεία, λίγο λάθος, λίγη τρέλα, χαρακτηριστικά που εμείς δεν είχαμε και δεν μπορούσαμε και μαζί να ξυπνήσουμε ο ένας στον άλλον. Ήμασταν υπερβολικά ίδιοι μα υπερβολικά αγαπημένοι. Για αυτό σε ευχαριστώ που σήμερα εισια δίπλα μου, που με ακούς και με βοηθάς ακόμα κι αν δεν είμαστε μαζί.
Σε ευχαριστώ που καταλαβαίνεις και που αποτελείς έναν άνθρωπο που ξέρω ότι μπορώ να απευθυνθώ αν ποτέ το έχω ανάγκη. Να ξέρεις λοιπόν πως κι εγώ εδώ είμαι, δεν έφυγα. Μπορείς πάντα να μου μιλήσεις και να προσποιηθείς ότι δε σε καταλύζει αυτό το γλυκοπρικο αίσθημα της απογοήτευσης.
Φταιξαμε και οι δύο άλλωστε που φτάσαμε εδώ και το καλό είναι ότι έχουμε πλέον το θάρρος να το αναγνωρίσουμε. Να καταλάβουμε τα λάθη μας και την υπερβολική συμβατότητα των χαρακτήρων μας, ώστε να πάμε παρακάτω.
Να ξέρεις χάρηκα που ήσουν στη ζωή μου, που περάσαμε όλα εκείνα τα απογεύματα και που στάθηκα αντάξιος απέναντί σου. Ήθελα πολύ να δουλέψει.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
