Συστημένο #40: Μεγάλη υπόθεση να 'σαι το χαμόγελο κάποιου

Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».

Εξομολογείται η Αθηνά Συντυχάκη Θάνου.

Δυο μήνες πριν, ακριβώς την ίδια ημέρα, βρισκόμασταν μαζί να τριγυρνάμε στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης και να μου επιβεβαιώνεις πως είσαι δεν είσαι σαν τους άλλους. Ξέρεις πως δε σε πίστεψα και μάλιστα σου πέταξα στα πόδια σου όλους τους ενδοιασμούς μου. Έβρισκες, όμως, συνεχώς ατάκες που με έκαναν να κάνω δεύτερες σκέψεις και να σβήνω τους περισσότερους από αυτούς.

Ο ενθουσιασμός που έβλεπα στα μάτια σου∙ ειλικρινά, δεν παίζει να έχω δει τέτοιον ενθουσιασμό στα μάτια κάποιου όταν αντικρίζει τη μορφή μου. Μεγάλη υπόθεση να νιώθεις η αιτία που κάποιος χαμογελά και νιώθει ήρεμα. Γιατί αυτό, αν θυμάσαι καλά, μου είπες πως νιώθεις μαζί μου: Ηρεμία.

Κι εκείνα τα βράδια που κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Πόσο ήρεμο ύπνο έκανα. Φοβήθηκαν οι δαίμονές μου κι έμειναν μακριά, να κοιτάζουν τον τρόπο που δέναμε. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος τους, τελικά. Η αγκαλιά. Εκείνη η αγκαλιά που δεν έχω τα βράδια κι ο ύπνος μου γίνεται απλά μια αγγαρεία. Ξυπνάω τις νύχτες και κοιτάζω το κινητό, μήπως μέσα σε ένα απ’ τα πολλά σου μεθύσια με θυμηθείς και στείλεις να μου πεις εκείνο που θέλω να ακούσω. Μα πάνω απ’ όλα εκείνο που, αλήθεια, νιώθεις για μένα.

Άλλοτε πάλι αναπολώ τις ατέλειωτες ώρες που μιλούσαμε στο τηλέφωνο, ανακαλύπτοντας όλα εκείνα τα κοινά μας σημεία κι άλλες φορές να μου μιλάς για πράγματα εσωτερικά, δικά σου. Να σε ακούω χωρίς να μιλάω, γιατί αυτό ήθελες: κατανόηση. Ήθελες να βγάλεις από μέσα σου όλα αυτά που σε πίεζαν και σε μπέρδευαν χωρίς όμως να ακούσεις συμβουλή. Και εγώ μπορούσα να το κάνω αυτό. Το ξέρεις καλά!

Πολλά είναι εκείνα τα βράδια Παρασκευής που σκέφτομαι εκείνη τη συγκεκριμένη Παρασκευή του Δεκεμβρίου που μου μαγείρεψες ένα απ’ τα αγαπημένα σου πιάτα κι ας ήσουν κουρασμένος. Κι ας ένιωσες άσχημα που σου έβγαινε η κούραση όλης της βδομάδας και δεν κάναμε αυτό που τόσα βράδια πριν συζητούσαμε στις μεταμεσονύχτιες συζητήσεις μας. Μου έφτανε ο τρόπος που με κοίταζες κι ο ενθουσιασμός που έδειξες.

Τόσα ταξίδια έκανα αυτόν τον καιρό για να τιθασεύσω τις τάσεις φυγής μου από τότε και πάντα μα πάντα όταν προσγειωνόταν το αεροπλάνο, σκεφτόμουν τότε που με περίμενες στην έξοδο, με τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν και με δυο αστραφτερά μάτια. Περιμέναμε το λεωφορείο μέσα στο κρύο κι επέμενα πως δεν κρυώνω και σε μια προσπάθεια να κρύψω την ανυπομονησία μου για τις κοινές στιγμές μας με είχε πιάσει η φλυαρία μου. Δε με ένοιαζε. Είχα πάψει να αγχώνομαι και να φοβάμαι. Ήσουν εκεί δίπλα μου κι όλα ήταν εντάξει.

Δεν ξέρω γιατί στα λέω αυτά, πάνω που ορκίστηκα στον εαυτό μου να πάω παρακάτω. Όμως, ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; Πως είσαι η επιλογή μου κι όχι η αναγκαστική διέξοδός μου. Συνειδητή επιλογή. Επιλογή που θα έκανα ξανά, αν ενδεχομένως μου δινόταν η ευκαιρία.

Φτάνει όμως, αρκετά είπα για κάποια που έχει μάθει να κρατάει μέσα της καλά φυλαγμένα όλα τα συναισθήματα. Σου αφιερώνω όλα τα μεθύσια που έκανα –και θα κάνω– παρέα με τις πρώτες πρωινές μου σκέψεις.