Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ζ.
Γνωριστήκαμε ένα καλοκαίρι όσο ήμασταν παιδιά, απέναντι από την παραλία σ’ ένα περίπτερο που είχαμε πάει και οι δύο για να αγοράσουμε τσίχλες -και από τότε ούτε μέρα δε χάσαμε. Όσο ήμασταν πολύ μικρά παίζαμε μαζί κουτσό, κρυφτό κι αγαλματάκια όταν δεν ήμασταν στη θάλασσα και δεν τρώγαμε λουκουμά ή καρπούζι. Κι όσο περνούσαν τα χρόνια, τα αγαλματάκια έγιναν αλλά παιχνίδια όπως Μονόπολη, τρίλιζα και μπουκάλα.
Μεγαλώσαμε κι άλλο κι εγώ ακούμπησα για πρώτη φορά τα χείλη σου με τα δικά μου, χάιδεψα τα μαλλιά σου και σκούπισα τα δάκρυα σου όταν μάλωσες με τις φίλες σου ή δεν έγραψες καλά στο διαγώνισμα της χημείας. Ήθελα -και ακόμη θέλω- να είμαι από τότε η σταθερά σου, να ξέρεις ότι σ’ έναν κόσμο που όλα αλλάζουν εγώ αν μου το ζητήσεις θα γίνω πάλι 6 και θα πάω να σου πάρω τσίχλες φράουλα από το περίπτερο. Θα σε αφήσω να κάνεις πυργάκια στην άμμο και θα μαλώσω με κάθε άνθρωπο που θέλει να σου τα χαλάσει, ακόμα κι αν τώρα μεγαλώσαμε.
Μπορεί να έχουν περάσει τόσα χρόνια λοιπόν αλλά εγώ ακόμη νιώθω όπως τότε με κάποιον τρόπο. Δε βαριέμαι να σ’ ακούω να μιλάς για τη σχολή σου ή την οικογένειά σου κι ας μου τα έχεις πει εκατοντάδες φοράδες. Δεν κουράζομαι όταν μιλάς για τα όνειρά σου, νιώθω μια περηφάνια και χαίρομαι που ξέρω πως θα σε δω να τα πραγματοποιείς.
Κι ακόμα κι όταν έχουμε τις δύσκολες στιγμές μας -γιατί όλοι τις έχουμε και είναι κομμάτι της ζωής μας-, πάλι θέλω να πάμε στη θάλασσα και να σου πω πως όλα θα πάνε καλά, να τραγουδήσουμε αγκαλιά και να γελάσουμε με τις άθλιες φωνές μας πίνοντας φθηνό κρασί.
Γιατί όσο χαζό κι αν ακούγεται σε κάποιους, εγώ αυτήν την απλότητα θέλω από τη ζωή μας. Θέλω να ξυπνάμε αγκαλιά, να είμαστε ήρεμοι και προσηλωμένοι στους στόχους μας, να στηριζόμαστε ο ένας στον άλλον και να μη γινόμαστε οι ίδιοι εμπόδιο στον δρόμο μας. Να τρώμε με τις οικογένειές μας τις Κυριακές και με κάθε ευκαιρία να μπαίνουμε στο αεροπλάνο και να πετάμε για κάποια ξένη χώρα. Να σου πλέκω τα μαλλιά κοτσίδες σαν να είμαστε ακόμα παιδιά και να μου λες πως με αγαπάς και πως αν δεν είχες εμένα θα έβγαινες έξω αχτένιστη.
Δεν ξέρω λοιπόν αν αυτό είναι το σωστό ή αν θα έπρεπε να θέλω περισσότερα, αλλά εμένα μου αρκούν αυτά που έχουμε και είμαι πραγματικά ευτυχισμένος -χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε θέλω να δουλέψουμε μαζί για να κερδίσουμε περισσότερα.
Είμαι ευγνώμων λοιπόν για εκείνη την όμορφη μέρα που σε πέτυχα με τις κοτσίδες σου να ψάχνεις το κουτί με τις τσίχλες για να βρεις γεύση φράουλα και χαίρομαι όσο τίποτα που βλέπω τη γυναίκα που έχεις γίνει τώρα. Γιατί η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ δεν πίστευα πως θα καταφέρναμε να μεγαλώσουμε μαζί χωρίς να αλλάξουμε τόσο που να χωρίσουμε – κι όμως το καταφέραμε
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
