Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Μου άρεσες από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Ήταν κάτι στο πρόσωπό σου, στις κινήσεις σου, στο βλέμμα σου, που δεν μπορούσα αρχικά να προσδιορίσω. Βγαίνοντας μαζί, σε παρατηρούσα, σε γνώριζα και σε μάθαινα. Ήθελα να σε βάλω σιγά-σιγά στη ζωή μου, να κάνω μια νέα αρχή μαζί σου. Είχα όμως να αντιμετωπίσω καταστάσεις που με κρατούσαν δεμένο, λες κι ήταν ή αυτές ή εσύ, χωρίς να μπορώ καν να σε πλησιάσω.
Κι εσύ δύσκολα ανοιγόσουν, ύψωνες άμυνες και κλεινόσουν στον εαυτό σου. Αναμφίβολα, με τις ιδιαίτερες στιγμές, οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά συναισθηματικά κι αυτές ήταν λίγες σε μας. Πάλεψα να σε φέρω κοντά μου, να σε γνωρίσω, αλλά δυσκολεύτηκα πολύ. Χρειαζόσουν περισσότερη λεπτότητα στην αντιμετώπιση από ό,τι είχα συνηθίσει κι εκεί μάλλον είχα κάνει ατυχείς χειρισμούς, με αποτέλεσμα να πέφτω διαρκώς πάνω στο τείχος προστασίας σου. Επέμενα όμως στη σχέση αυτή, διότι έβλεπα προοπτική σε μας. Γιατί, παρ’ όλες τις δυσκολίες, ήξερα από την αρχή πως θα σε ερωτευόμουν κι από ένα σημείο και μετά κατάφερα να προσδιορίσω γιατί.
Όλα αυτά που είχα ξεχάσει σε μένα ξεδιπλώθηκαν μπροστά μου από το πουθενά στην αγκαλιά σου, στον τρόπο που μιλούσες και στις ιδέες σου, στη γνώμη σου για το πιο απλό, ακόμα και στον τρόπο που χαμογελούσες. Κι έτσι κατάλαβα γιατί ήσουν “εσύ” κι όχι κάποια άλλη. Και γιατι πάντα “εσύ” θα ήσουν.
Περάσαμε αρκετά μαζί. Σε παρακολουθούσα να μεγαλώνεις και να εξελίσσεσαι, να παλεύεις να επιβιώσεις σε έναν κόσμο που δε συγχωρεί τους ευαίσθητους ανθρώπους και σε θαύμαζα γι’ αυτό. Και με την εξέλιξή σου, ήταν απόλυτα φυσιολογικό να έχεις προσδοκίες από εμάς. Αναζητούσες ένα σύντροφο, ένα άνθρωπο που να στέκεται στα πόδια του, να εμπιστεύεσαι, δυναμικό, που δουλεύει για να πετύχει τους στόχους του. Ενώ εγώ; Βρισκόμουν σε φάση εσωτερικής σύγκρουσης κι άρνησης.
Να ξέρεις, πως δε σε είχα ξεχάσει ούτε στιγμή στο ταξίδι μου, παρ’ όλο που ίσως αυτό ακούγεται ρομαντικό, αφελές και ξεπερασμένο για τις μέρες μας. Σαφώς, το πάθος, ο έρωτας, η τρυφερότητα, η αγάπη, μπορούν να είναι αυθεντικές έννοιες κι εκφράσεις όταν είμαστε σε μια σχέση, χωρίς όμως απαραίτητα να είναι και διαχρονικές. Θέλω όμως να γνωρίζεις ότι από τη στιγμή που ειδωθήκαμε για τελευταία φορά μέχρι και τη στιγμή που έγραψα αυτά τα λόγια, παρέμεινα πιστός στη θύμησή σου κι αυτό ήταν ένα χρέος που ανέλαβα με όλες του τις συνέπειες, ως ένας άντρας που ήθελε να γίνει καλύτερος και να χαρίσει οριστικά την καρδιά του στη γυναίκα που του άγγιξε την ψυχή.
Επικοινωνώντας πάλι μετά από τόσο χρονικό διάστημα αποτελούσε προφανώς ένα τεράστιο ρίσκο, αφού δεν ήξερα σε ποια φάση βρισκόσουν. Μα δεν μπορείς να ελέγξεις κάποια πράγματα, δεν υπακούν σε τίποτα και κάνουν τα δικά τους. Η ζωή προχωρά γρήγορα, γνωρίζουμε νέους ανθρώπους και παράλληλα ωριμάζουμε. Τόλμησα όμως, κι αυτό θα έχω να το λέω.
Αντιλαμβάνομαι πως άργησα πολύ και γι’ αυτό μπορώ να κατηγορήσω τον εαυτό μου και καθόλου εσένα, αφού σε έδιωξα μακριά με τη συμπεριφορά μου. Ούτε επίσης επιθυμώ να επέμβω στη ζωή σου και να περιπλέξω καταστάσεις. Σε έχω απογοητεύσει αρκετές φορές κι αυτό είναι κάτι που δε θες να ξαναζήσεις.
Μακάρι να έρχονταν αλλιώς τα πράγματα, με καλύτερο timing. Σκέφτομαι πως μαζί σου θα ήθελα οικογένεια. Κι ενώ βρίσκομαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου κι απλά λαχταρώ να σε έχω δίπλα μου, να σε προσέχω, να κάνουμε σχέδια μαζί για το μέλλον, ξέρω πως δεν μπορώ. Μέχρι τώρα δεν είχα τα εφόδια που να μου προσφέρουν τη δυνατότητα να σε διεκδικήσω και να μπορώ να σταθώ δίπλα σου. Και τώρα που τα έχω, έχασα εσένα. Οξύμωρο, δε νομίζεις;
