Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Ήμασταν σαν μια περίπτωση απαγορευμένων πυροτεχνημάτων που δεν έπρεπε ποτέ, μα ποτέ να είχαν ανάψει. Αλλά δεν προβλέψαμε της συνεπείες· ανάψαμε, βάλαμε φωτιά στον ουρανό κι οι κόσμοι μας ξαφνικά λούστηκαν με μια φωτεινή, ψυχεδελική λάμψη. Τυφλωθήκαμε από το θέαμα- τόσο συναρπαστικό ήταν που όλες οι αισθήσεις μας ξύπνησαν. Στην ουσία όμως, απλώς κάψαμε τους εαυτούς μας.
Στον απόηχο του θεάματος, ήρθε η σκόνη και το σκοτάδι. Στην τελική έκρηξη πέσαμε στο έδαφος. Και μόλις πιάσαμε πάτο, ήταν η μόνη φορά που συνειδητοποιήσαμε ότι η αίσθηση του «μαζί» δεν άξιζε το χάος τελικά. Ωστόσο και για λόγους που δεν μπορέσαμε ποτέ να καταλάβουμε, απλώς καταλήγαμε πάντα στην αγκαλιά του άλλου, ξανά και ξανά. Έστω και σαν φίλοι, μέχρι να μην είμαστε πια.
Πόσες φορές σε έχω πληγώσει; Πόσες φορές με έχεις απογοητεύσει; Κι όμως, επιβάλλουμε αυτή σχέση. Προσπαθούμε ν’ αναπτύξουμε μια νέα, διαφορετικού είδους, πιο σταθερή από πριν, όμως, ανεξάρτητα από την προσπάθεια που καταβάλλουμε, δεν μπορεί να κάνει το μεταξύ μας να κρατήσει. Κάθε ερέθισμα γύρω μας, μάς λέει ότι πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε. Να σταματήσουμε να ”φτιάχνουμε” ό,τι έχουμε και απλά να αφήσουμε τα σπασμένα κομμάτια στο πάτωμα, χωρίς να κουραστούμε σε άλλη μια προσπάθεια να τα συναρμολογήσουμε. Ίσως θα έπρεπε απλώς να αφήσουμε την ιδέα ότι θα μπορούσαμε να διορθώσουμε ό,τι έχει χαλάσει.
Πιστεύω όντως στο ρητό “μακριά από τα μάτια μου, έξω από το μυαλό” γιατί όταν έστω και για μερικούς μήνες δοκιμάσαμε το “χώρια”, σχεδόν επουλώθηκα από το τραύμα που προκάλεσε η σχέση μας. Σχεδόν. Γιατί μετά επέστρεψα. Και πια, λίγους μήνες αργότερα, ακόμα δεν το κάνουμε σωστά. Δεν είμαστε καν κοντά. Σε στιγμές ευαλωτότητας, όταν είμαστε μόνοι μας κι η μουσική παίζει δυνατά, έχοντας πιει πολύ κρασί, τα δάχτυλά μου εξακολουθούν να ψάχνουν τα δικά σου, καθώς τα χείλη σου καμπυλώνονται σε ένα χαμόγελο. Κι ενώ αγκαλιαζόμαστε σαν εραστές και φιλιόμαστε με ένα αντίο ή γεια στα χείλη, μοιάζε περισσότερο με μια συνήθεια εν τέλει, από την οποία δεν μπορούμε ν’ απαλλαγούμε.
Δε θα μπορέσουμε να ανακάμψουμε πλήρως από το τραύμα του παρελθόντος, αν εξακολουθούμε να στεκόμαστε στο ίδιο πεδίο μάχης όπου καταστραφήκαμε την πρώτη φορά, αν ακόμα παίζουμε με την ίδια φωτιά που μας έκαψε εξαρχής. Είναι σαν να ξαναζείς τη φρίκη, το τραύμα, το λάθος. Είναι σαν να προσπαθούμε να γίνουμε φίλοι με τον πόνο, ελπίζοντας ότι θα έχουμε ανοσία σε αυτόν, όταν ακόμη και το παραμικρό άγγιγμα μπορεί να ανοίξει ξανά τις πληγές.
Αύριο, απόψε, ίσως σε λίγες εβδομάδες από τώρα, ξέρω πως θα βρω το θάρρος να κόψω εντελώς τους δεσμούς μαζί σου. Κάποια μέρα, με κάποιο τρόπο, θα είμαι αρκετά τολμηρή να γκρεμίσω όλες τις γέφυρες που μας συνδέουν, επειδή βαρέθηκα τα πέρα δώθε ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Ίσως μια μέρα να ξυπνήσω και να ανακαλύψω ότι δεν οδηγούν όλοι οι δρόμοι πίσω σε σένα. Δίνω χρόνο στον εαυτό μου. Κάποια μέρα, με κάποιο τρόπο, θα μπορούσα να ολοκληρώσω τη διαδικασία ανάρρωσής μου και τελικά να σε αφήσω να φύγεις.
Λένε, ότι υπάρχουν κάποιες πληγές που ούτε ο χρόνος δεν μπορεί να γιατρέψει και συμφωνώ. Γιατί ο χρόνος δε μας γιάτρεψε. Μα αυτός, δεν είναι αρκετός λόγος για να μείνουμε.
