Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Κ.
Είναι πολλά αυτά που έπρεπε να πούμε πριν χωρίσουν οριστικά οι δρόμοι μας. Είναι πολλά αυτά που θέλω να σου πω εγώ τουλάχιστον, πολλές ερωτήσεις, πολλές οι κατηγορίες και τα παράπονα που θα ήθελα να σου κάνω. Θα ήθελα να ακούσω τι έχεις να μου πεις, μπας και σταματήσω να μαντεύω τις απαντήσεις μόνη μου και να ξενυχτάω τα βράδια κλαίγοντας και υπεραναλύοντας συμπεριφορές και λόγια.
Έχει περάσει πολύς καιρός, το ξέρω. «Ακόμα αυτά κάθεσαι και θυμάσαι;», θα μου έλεγες αν ήσουν εδώ και δε θα είχες και άδικο, εδώ που τα λέμε. Μα είναι αυτές οι απαντήσεις που γυρεύω που δε με αφήνουν να ησυχάσω. Δε με αφήνουν να προχωρήσω παρακάτω, γιατί δεν μπορώ να καταλήξω στο ποιoς από τους δυο μας έχει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Έφταιγες εσύ που έφυγες χωρίς εξηγήσεις σαν να ήμασταν 2 ξένοι και που πριν από αυτό απλώς έπαιρνες αυτό που χρειαζόσουν για να καλύψεις τα κενά σου; Έφταιγα εγώ, που ενώ έβλεπα τι γίνεται, επέτρεπα αυτές τις κυκλοθυμικές συμπεριφορές εις βάρος μου;
Δε μου αρέσει να το παίζω θύμα, το ξέρεις αυτό. Ούτε και να κατηγορώ μόνο τους άλλους για ό,τι μου συμβαίνει ή να ψάχνομαι να ρίξω το φταίξιμο αλλού. Εδώ φταίμε κι οι δυο, είναι ξεκάθαρο. Άλλωστε, όταν τελειώνει μια σχέση λένε πως φταίνε κι οι δυο, σωστά; Είναι όμως κι αυτό που ποτέ δεν παραδέχθηκες τα λάθη σου, που ποτέ δεν είδες τις αδυναμίες και τα ελαττώματά σου, που πάντα κατηγορούσες εμένα, που μου τρώει τα σωθικά. Που κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια, λέγοντας ψέματα στον εαυτό σου με τη δικαιολογία πως εγώ σε οδήγησα σε αυτές σου τις πράξεις.
Και ξέρεις πώς λέγεται αυτό στις μέρες μας έτσι; Λέγεται «gaslighting» και με έκανε να νιώθω τρελή, παράλογη. Αμφισβητούσα τον εαυτό μου συνεχώς, έλεγα πως υπερβάλλω, ένιωθα προβληματική και αντάξια να έχω την «υγιή» σχέση που μου πρόσφερες. Και εσύ με τερατώδη ψυχραιμία, να μου μιλάς ατάραχος, ξέροντας πολύ καλά τα συναισθήματα που μου προκαλείς. Δεν μπορώ να το χωνέψω, να ξέρεις, πως ο άνθρωπος που αγάπησα τόσο πολύ με χειριζόταν εκούσια με τέτοιο τρόπο.
Και εκεί είναι που ξεσπάω σε κλάματα κάθε φορά και αυτομ@στιγώνομαι που επέτρεψα σε κάποιον να με χειραγωγεί έτσι. Εγώ που δε σηκώνω μύγα στο σπαθί μου, που αν κάποιος με αδικήσει θα κινήσω γη και ουρανό να βρω το δίκιο μου. Ξέρεις πόσο αβάσταχτο είναι αυτό για τον εγωισμό μού; Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο απ’ όλα; Ότι το αντιλαμβανόμουν κάθε φορά που γινόταν, ήξερα καλά τι έκανες και είχα άπειρες στιγμές διαύγειας, μα τυφλωνόμουν κάθε φορά από τα αισθήματά μου για εσένα κι έλεγα: «Δεν μπορεί, αυτός ο άνθρωπος με αγαπάει, αγαπιόμαστε πολύ, αποκλείεται», και έτσι βυθιζόμουν και πάλι στο σκοτάδι και σου παρέδιδα άλλη μια νίκη.
Δεν περιμένω να μου πεις πως έχω δίκιο. Βασικά δεν ξέρω και τι ακριβώς περιμένω, για να είμαι ειλικρινής. Θέλω απλώς να τα πω σε εσένα, να μου πεις κάτι, δεν ξέρω τι. Μα δεν αντέχω άλλο τι σιωπή. Οι φίλοι, οι γνωστοί και οι άγνωστοι, δεν μπορούν να μου δώσουν τις ακριβείς απαντήσεις. Μαντεύουν, εικάζουν, φαντάζονται, προσπαθούν να μπούνε στη θέση σου, μα δεν είναι εσύ και ό,τι κι αν μου πούνε για να νιώσω καλύτερα, δε με καλύπτει. Βέβαια, δεν ξέρω καν αν ακόμα και αν παραδεχόσουν τα λάθη σου, θα άλλαζε κάτι για εμένα. Αλλά για κάποιο λόγο, έχω κρεμαστεί από την ελπίδα αυτή. Ίσως γιατί ακόμα ψάχνω μια αφορμή να σου μιλήσω, ίσως γιατί αυτή είναι η δικαιολογία μου να μην προχωρήσω παρακάτω, ίσως αυτή είναι η αυτοτιμωρία μου που υπέγραψα οικειοθελώς την καταδίκη μου και που δεν μπορώ να αποδεχτώ πως ακόμα σ’ αγαπώ.
Ε, λοιπόν, αυτό το τελευταίο με σκoτώνει!
