Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Είναι κάτι μεσημέρια του θέρους, στο κορύφωμά του, που επικρατεί απόλυτη ησυχία έξω. Είναι τα ίδια αυτά μεσημέρια, που ακούγεται μόνο το κλιματιστικό που έτσι γερμένη όπως είμαι στο κρεβάτι, το έχω ρυθμισμένο να με χτυπάει. Να με δροσίζει, ή τουλάχιστον να τραβάει την κάψα που νιώθω μέσα. Να με ανακουφίζει, έστω και προσωρινά, έστω και κατ’ αυτόν τον τρόπο. Να απαλύνει τον πόνο, τον βουβό και σωματοποιημένο, να καταπραΰνει τις πληγές που δεν έκλεισαν ποτέ. Εκείνες που η θύμησή σου τις κρατάει ανοιχτές.
Κι είναι τότε, κάθε που σε θυμάμαι, κάθε που γυρνάς στο μυαλό, που ξεχειλίζουν χρώματα από τα μέσα μου και βάφουν με τις πιο ζωηρές κι έντονες αποχρώσεις το παρόν μου. Που με παρακινούν να σμιλέψω το, πιθανό κι όχι τόσο μακρινό μέλλον, το δικό μας, που μοιάζει με αναμενόμενο και μη ρεαλιστικό, happy end ρομαντικής ταινίας. Κι είναι τότε που οι τέχνες υπηρετούν τον έρωτα, για να καταφέρει να μιλήσει, να επικοινωνήσει όλα όσα φοβάται και ντρέπεται να ομολογήσει, να καταφέρουν φαντασιώσεις, όνειρα και επιθυμίες να πάρουν σάρκα και οστά, για να γίνει τελικά, το «εμείς», υπαρκτό. Κι είναι τότε, που στιγμές δικές μας, κρύβονται μέσα σε παλιές φωτογραφίες. Συναισθήματα και σκέψεις που μοιραστήκαμε, ζωντανεύουν ξανά μέσα από τραγούδια, ήχους και μελωδίες, δικές μας. Κι είναι τότε, που ο λόγος και η ποίηση αποκτούν νόημα, περνώντας από την ακοή στην καρδιά.
Μια ερωτευμένη καρδιά, που δε σταμάτησε ποτέ να σε υπολογίζει, να σε θυμάται και να σε φέρνει στο νου, σαν κάτι πολύτιμο. Γιατί ναι, αν ποτέ βρω το θάρρος και σου δείξω, σου πω με ειλικρίνεια τι αισθάνομαι, τι ένιωθα όλον αυτόν τον καιρό, τότε ναι, αν τελικά σου αποκαλύψω το πιο δικό μου μυστικό κι απόκρυφο πόθο, τότε θα με έχεις κατακτήσει ολοκληρωτικά. Δεν τολμώ ούτε να σκεφτώ τις συνέπειες μιας κάποιας, τέτοιας απονενοημένης πράξης κι επιλογής.
Έκθεση και παραδοχή, όσων δε θέλω αλλά και ούτε και τολμώ να αγγίξω, να ακουμπήσω μέσα μου. Διότι εκεί είναι που υπάρχεις χρόνια ολόκληρα, που παραμένεις ανεξίτηλα και δε σβήνεσαι, στο μέσα μου. Στις αισθήσεις που εξουσιάζεις και που σε μετατρέπουν σε κάτι τόσο κοντινό, σε κάτι τόσο οικείο. Προσπαθώ πάλι κι αυτό το μεσημέρι να σε πιάσω κι εσύ πάλι όλο ξεγλιστράς και χάνεσαι. Μου φεύγεις και με αφήνεις μόνη.
Αντίθετα, το δικό μου «θέλω» σε προστάζει να φανείς, να μείνεις, να γίνεις. Να γενείς. Να συμβείς. Να υπάρξεις. Όχι μόνο νοερά αλλά και στη ζωή και στην καθημερινότητά μου. Να το καταφέρουμε αυτό το «εμείς», να γίνει το «μαζί», επιλογή κι απόφαση, συνειδητές και χωρίς φόβους και πάθη. Να γίνει η αγάπη, δύναμη και ο έρωτας, ζωή.
Έλα λοιπόν, να αποδείξουμε πως υπάρχει υγιής έρωτας. Πως είναι ικανός, πως αντέχει, πως δε φέρει μόνο τραύματα και πληγές, αλλά, πως δίνει «τα καλά», τα όμορφα, τις στιγμές της ευτυχίας που όλοι αναζητάμε και γυρεύουμε. Έλα, να μου πεις κι άφησέ με να σου πω αυτό που δεν τόλμησα ποτέ, αυτό που μπλέκεται στα χείλη, αυτό, το τόσο μεγάλο αλλά και μικρό, ταπεινό μα, πέρα για πέρα αληθινό, το «σ’ αγαπάω».
