Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Α.
«Πόσες φορές» αναρωτιούνται στο ομώνυμο τραγούδι και το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ απ’ τη μέρα που σε γνώρισα. Απ’ την πρώτη στιγμή μαζί σου, μέχρι και τώρα, μία αγωνία μόνο: πόσες φορές ακόμα;
Μια αγωνία που δεν μπορούσα να χωρέσω σε λέξεις, μέχρι να μου μάθεις αυτό το τραγούδι. Και τώρα άραγε, πόσες φορές ακόμα θα μιλάω ή θα γράφω για σένα; Δε θα τελειώσουν ποτέ τα λόγια για σένα ή μήπως δε θα βρεθούν ποτέ τα κατάλληλα;
Πρώτα μηνύματα μαζί σου, κάθε δύο φράσεις «Σου έλειψα;». «Μου έλειψες», σου έλεγα πάντα. Θυμάμαι την αγωνία μήπως δεν με ξαναρώτησεις και πώς θα στο ομολογούσα από μόνη μου;
Πρώτη αγκαλιά και πρώτο «σχεδόν» φιλί, «σχεδόν» στα χείλη. Πρώτη φορά που σκέφτηκα αν θα κρατήσει κι αν κρατήσει, για πόσες φορές ακόμα; Και περνούσαν οι μέρες και με βασάνιζε τόσο η σκέψη πόσες φορές ακόμα θα σε δω, θα σε φιλήσω, θα σε αγκαλιάσω, μα ακόμα περισσότερο αν θα υπάρξουν κι άλλες φορές για να σκεφτώ πόσες θα είναι.
Φοβόμουν μην τελειώσει πριν καν καλά-καλά θα αρχίσει. Σκεφτόμουν πόσες φορές ακόμα θα με κοιτούσες και θα χανόσουν μέσα στα μάτια μου, που λάτρευες έλεγες –μη με ρωτήσεις αν το θυμάμαι, «όλα τα θυμάμαι» θα σου πω– ή θα μου χαμογελούσες σαν μικρό παιδί; Πόσες φορές και πόσα βράδια ακόμα θα έμενες μέσα μου μέχρι να με χορτάσεις και να μην αντέχεις άλλο; Δε με έχουν βασανίσει πιο γλυκές σκέψεις από αυτές ποτέ.
Εσύ, μωρό μου, είσαι απ’ τα βάσανα που δεν έχεις άλλη επιλογή απ’ το να θέλεις να υπάρχουν στη ζωή σου και να σου θυμίζουν πόσα συναισθήματα μπορεί να σου προκαλέσει ένας μόνο άνθρωπος. Με αγκάλιαζες πάντα με όλη τη δύναμή σου και μακάρι να ήξερες ή να μάθεις κάποτε πόση ασφάλεια ένιωθα σε αυτήν την αγκαλιά και σε κάθε λέξη ή σιωπή σου.
Πόσες φορές θα χρειαζόμουν, άραγε, ακόμα μαζί σου να σε κάνω να νιώσεις έτοιμος ότι αξίζει να αλλάξεις τη ζωή σου για μένα; Κάθε σου τηλεφώνημα έκρυβε στο τέλος το πιο αληθινό «Να προσέχεις» που έχω ακούσει ποτέ κι ήθελα τόσο να σου φωνάξω: «Θέλω να με προσέχεις εσύ». Πάντα όμως έλεγες: «Μη μ’ ερωτευτείς». Μη με ρωτήσεις αν το θυμάμαι, όλα τα θυμάμαι και μη με ρωτήσεις αν τα κατάφερα, δεν τα κατάφερα.
Και τώρα πια, πόσες νύχτες θα ξενυχτάω πάνω απ’ το τηλέφωνο μήπως και χτυπήσει ή πόσες φορές ακόμα θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω με τη σκέψη σου; Πόσες φορές ακόμα θα μιλάω στη φίλες μου για εσένα σαν να μη με ενδιαφέρει τίποτα άλλο; Μα δε με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Το ξέρεις; «Το ξέρω» θα μου πεις, είμαι σίγουρη.
Άραγε ξέρεις και πόσες φόρες ακόμα θα ήθελα να σε δω; Ή μήπως μέρες; Ή μήπως μήνες; Ή να το κάνουμε χρόνια; Αναρωτιέσαι άραγε καθόλου;
Πόσες φορές ακόμα θα νιώσω δειλή να σου πω όλα όσα αισθάνομαι για σένα; Κι άραγε θα υπάρξει έστω μία φορά να νιώσω τόσο δυνατή ώστε να σου εξομολογηθώ τα πάντα; Ευτυχώς δε με έχεις ακόμα ρωτήσει αν τελικά σε ερωτεύτηκα. «Σ’ ερωτεύτηκα», θα σου απαντούσα πιο σίγουρη από ποτέ.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
