Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Σ.
Αν κάτι έχει μείνει απ’ το μεταξύ μας δεν είναι ούτε θυμός ούτε νεύρα. Ένα παράπονο είναι μόνο και μερικά «γιατί» που θα τα κουβαλάω μαζί μου για καιρό. Γιατί δεν μπήκες στον κόπο να με μάθεις έστω και λίγο; Γιατί απ’ την αρχή προεξοφλείς ότι δεν κάνουμε ο ένας για τον άλλον; Το είπες με μια σιγουριά χωρίς να μου αφήσεις το παραμικρό περιθώριο να το αμφισβητήσω… Τόσο σίγουρος. Από πού πηγάζει αυτή η σιγουριά σου ήθελα να ξέρω.
Δεν πειράζει, όμως, μπορείς να κρατήσεις τη σιγουριά σου και να πας στην επόμενη ή στην προηγούμενη, σε όποια σου είναι πιο εύκολο, τέλος πάντων. Δεν το λέω από ανωτερότητα ούτε θα το παίξω άνετη και cool , απλά ξέρω πως ό,τι και να πω –με την ευχή μου ή χωρίς– θα το κάνεις. Κι αν θες να ξέρεις, ο λόγος που δεν προσπαθώ να σου αλλάξω γνώμη δεν είναι ούτε από εγωισμό ούτε από αξιοπρέπεια, απλώς αν είναι να φτάσουμε στο σημείο να επιχειρηματολογούμε για αισθήματα και σχέσεις τότε έχουμε χάσει το νόημα.
Σκοπός είναι να το λέει το μέσα σου να προσπαθήσεις κι όχι να σε πείσει κάποιος άλλος. Καμιά λογική λύση δε λύνει όντως ένα πρόβλημα που δημιουργείται από έλλειψη συναισθημάτων. Γιατί, κακά τα ψέματα, το ξέρεις και το ξέρω ότι αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν νιώθεις και δε νοιάζεσαι για εμένα, για εμάς.
Αν όντως σε ένοιαζε, όπως είπες, δε θα κολλούσες σε μικροπροβλήματα που μου τα παρουσιάζεις μεγάλα για να τρομάξω και να κάνω πίσω. Δεν τρομάζω τόσο εύκολα, μωρό μου. Ίσα-ίσα εγώ μπορεί και να πείσμωνα αν πίστευα ότι αυτά μας χωρίζουν. Δε θα κρυβόμαστε, όμως, πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Τα δήθεν μεγάλα εμπόδια είναι φθηνές δικαιολογίες που αρνούμαι να πιστέψω ότι σε κρατάν μακριά μου.
Όσο για το αν το μετάνιωσα ποτέ που σε γνώρισα η απάντηση είναι: δεν ξέρω. Υπάρχουν στιγμές που εύχομαι να είχα πάει για ύπνο εκείνο το βράδυ και να είχα γλυτώσει τη συνάντησή μας κι άλλες λέω απλά ότι δεν το μετανιώνω γιατί μου έγινες μάθημα. Και τι μάθημα, από αυτά που τα δίνεις 15 φορές για τα περάσεις ή μάλλον για να τα ξε-περάσεις.
Πάντως, για ένα πράγμα έχω μετανιώσει σίγουρα, που εκείνο το τελευταίο ξημέρωμα που με γύρισες σπίτι δε σε αγκάλιασα όσο θα ήθελα, δε σου είπα πόσο ήθελα να μείνω κι άλλο μαζί σου. Βγήκα απ’ το αυτοκίνητο με τη σιγουριά ότι θα σε αγκαλιάσω ξανά και θα περάσω πάλι χρόνο μαζί σου. Τι ειρωνεία, τώρα δε μιλάμε καν.
Τώρα, αν βρεθούμε τυχαία σε κανένα μαγαζί. ούτε που θα χαιρετηθούμε. Τι κι αν συναντηθούν τα βλέμματά μας; Τι κι αν πάει να σπάσει η καρδιά όταν περνάς δίπλα μου, δε θα σου μιλήσω κι αυτό είναι από αξιοπρέπεια. Τι να σου πω, εξάλλου; Πού χάθηκες; Ξέρω πού χάθηκες, κάπου ανάμεσα στη δουλειά και σε περιστασιακά κρεβάτια.
Ένας θεός ξέρει πόσο θέλω να σε πιάσω και να σε ταρακουνήσω μήπως και πάει το μυαλό στη θέση του. Μακάρι να μπορούσα να σου φωνάξω ότι σκορπάς άδικα τον εαυτό σου εδώ κι εκεί, ότι χάνεις τόσα πράγματα, τόσα όμορφα συναισθήματα και τα στερείς κι από μένα. Αλλά δε θα το κάνω, αφού αυτή τη ζωή θέλεις να κάνεις δε θα σου πω τίποτα.
Σε τελική ανάλυση, όσο και να θέλω να αλλάξεις γνώμη για μας ξέρω ότι δε θα μπορέσω ποτέ να σε εμπιστευτώ ξανά. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται κι εσύ τη δική μου την έχασες πριν καλά-καλά την αποκτήσεις. Μπορεί να σε συγχωρήσω κάποια στιγμή που το έβαλες στα πόδια σαν δειλός, αλλά δε θα το ξεχάσω.
Η ελευθερία σου δεν απειλείται πια, αλλά να ξέρεις ότι μερικές φορές ελευθερία σημαίνει να μπορείς να αράξεις κάπου.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
