Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Κ.
Με θυμάμαι πολύ ερωτευμένη μαζί σου. Παρ’ όλο που η απόσταση ήταν μεγάλη, εμείς την κάναμε πολλές φορές να φαίνεται μικρή. Δεν αντέξαμε, όμως, για πολύ. Έφταιγα, το ξέρω. Σε ταλαιπώρησα, αλλά ταλαιπώρησα κι εμένα, γιατί αλήθεια πίστεψα σ’ αυτό που είχαμε. Ακόμη κι όταν τσακωνόμασταν κι όταν έλεγα «φτάνει, εγώ μαζί σου ποτέ ξανά».
Μου λείπεις, όμως. Μου λείπει η φωνή σου, η αγκαλιά σου κι ο τρόπος που έβγαινε το «σ’ αγαπάω» απ’ τα χείλη σου! Πολλές φορές σκέφτηκα, εντάξει, όση διαφορά και να υπάρχει –ηλικίας κι απόστασης–, θα τα καταφέρουμε -ό,τι και να λένε όλοι.
Θυμάμαι ακόμη την πρώτη μέρα που σε φίλησα στο γήπεδο –πρωτόγνωρο για εμένα, πάντα περίμενα να κάνει την πρώτη κίνηση το αγόρι– και μετά απλά κύλισε σε κάτι ωραίο, κάτι δικό μας. Πολύ δύσκολο, όμως, μάτια μου, να ξυπνάω και να μην είσαι εκεί. Να θέλω να πάμε μια βόλτα και να μην μπορώ, γιατί εσύ είσαι Ελλάδα κι εγώ εξωτερικό.
Πιέστηκα πολύ, φέρθηκα πολλές φορές ανώριμα, αλλά κι εσύ το ίδιο. Αναγνωρίζω τα λάθη μου, αλλά τι να κάνουμε; Κανείς δεν είναι τέλειος! Νευρίαζα εύκολα, αλλά έτσι είμαι, δεν μπορείς να μου βάζεις όρια σε μια σχέση που ήδη από μόνη της είναι ένα τεράστιο όριο .
«Αν με αγαπούσες, θα το έκανες», έλεγες. «Αν με αγαπούσες, θα καταλάβαινες», σου απαντούσα. Έπρεπε να μάθεις ότι οι άνθρωποι θέλουν πάντα ένα γλυκό μήνυμα, ένα πρώτο μήνυμα, παραπάνω ενδιαφέρον. Υπήρχαν φορές που ήμουν χάλια κι εσύ δεν είχες ιδέα, γιατί πολύ απλά πώς να το καταλάβεις μέσω μηνυμάτων και πώς να με βοηθήσεις αν δεν είσαι εδώ;
Σε ήθελα εδώ, ακόμη σε θέλω, απλά κατέληξα κάπου∙ οι σχέσεις εξ αποστάσεως κρατάνε μόνο αν κάποιος απ’ τους δυο τελικά πάει εκεί που είναι ο άλλος. Εγώ Ελλάδα είναι δύσκολο να έρθω –για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τουλάχιστον– κι εσύ ακόμη πιο δύσκολο να έρθεις εδώ!
Το μυαλό κάνει πολλά σενάρια αν δεν έχεις δίπλα σου αυτόν που θες. Πάντα πίστευες ότι θα βρω άλλον κι εγώ, η χαζή, τους έκανα όλους πέρα γιατί έβλεπα μόνο εσένα. Πάντα εσένα. Και τελικά εσύ με πρόδωσες.
Ακόμη υπάρχει αυτό το μικρό κομμάτι σου μέσα μου που πονάει. Πάντα έλεγα «αν δεν μπορείς να το αποδεχτείς δεν πρόκειται να πας παρακάτω» . Ήταν λάθος που σου είπα να συνεχίσουμε να μιλάμε φιλικά, πώς γίνεται να μιλάμε φιλικά όταν καίγομαι να σε δω να σε φιλήσω, ακόμη και μετά από όλα αυτά που έγιναν; Τι σκεφτόμουν;
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
