Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Μ.
Πάει τώρα ένας χρόνος. Ένας χρόνος που ζω χωρίς τις καλημέρες σου. Προσπάθησα ξανά και ξανά να σε βγάλω απ’ το μυαλό μου. Πίστευα ανέκαθεν, ξέρεις, σ’ αυτό που λένε ότι «ο έρωτας με έρωτα περνάει». Έκανα λάθος. Ο έρωτας δεν περνάει αναπληρώνοντας ρόλους και γεμίζοντας άδεια παρασκήνια και θα ‘ταν αλήθεια πολύ βολικό, αλλά δυστυχώς –ή ευτυχώς– δεν ισχύει. Δε γνωρίζω τη σωστή απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, αλλά το μόνο που γνωρίζω είναι ότι το αφήνω άδειο, όπως και τη θέση σου.
Πίστευα κι άλλα, όπως εκείνο το γνωστό «βρήκα τον άνθρωπό μου». Στο μόνο που δεν πίστεψα, όμως, ήταν ότι ίσως ο «άνθρωπος μου» να μη βρήκε τον δικό του. Μου λείπεις, εσύ κι όλα όσα έμαθα κοντά σου, αλλά και μακριά σου. Μου λείπουν οι συνομιλίες μας τα χαράματα, τα νοήματα που μόνο εγώ κι εσύ καταλαβαίναμε, η σύνδεση που είχα μαζί σου και μόνο.
Μου λείπεις, αλλά μου είχε λείψει κι ο εαυτός μου τόσο καιρό. Στην προσπάθειά μου να βρω εσένα έχασα εμένα -κλισέ κι αυτό, σαν τόσα άλλα που ανταλλάξαμε, αλλά αλήθεια. Στην προσπάθειά μου να κάνω εσένα ευτυχισμένο, ξέχασα πώς είναι να νιώθω καλά εγώ. Βλέπεις, η ευτυχία η δική σου ήταν αρκετή για μένα. Το δικό σου χαμόγελο ήταν αρκετό για να χαμογελάσω κι εγώ -ή έτσι πίστευα, δηλαδή.
Μου λείπεις, αλλά, βλέπεις, πίστεψα στα λόγια σου. Σ ‘ αυτά που έλεγες ότι «αξίζω κάτι καλύτερο» από μια ασταθή κατάσταση γεμάτη ανασφάλεια και χωρίς μέλλον. Εγώ, όμως, επέλεξα να σ’ αγαπώ όσο κι αν με απομάκρυνες με την αδιαφορία και τον εγωισμό σου. Εγώ επέλεξα να το παλέψω μέχρι το τέλος, να σε κάνω να καταλάβεις ότι ήμουν πρόθυμη να δώσω τα πάντα. Εσύ, όμως, εγκατέλειψες, δεν άντεξες κι έφυγες.
Το παράπονό μου είναι που με άφησες να πιστεύω ότι θα αλλάξεις, ότι θα νιώσεις. Ήθελες να με είχες κοντά σου, ήθελες να ήμουν «το σιγουράκι σου» –έτσι μου έλεγαν οι φίλοι, κάτι θα ήξεραν τελικά–, ήξερες πως ακόμη κι αν όλοι φύγουν εγώ θα ήμουν κοντά σου. Λυπάμαι, όμως… Τώρα μου λείπεις, αλλά πίστεψα στο δικό σου «αξίζω κάτι καλύτερο» κι αυτό –σε αντίθεση με σένα– το εννοώ.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
