Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Μαρία.
Θέλω μια μέρα να καθόμαστε μαζί, αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι σου και να διαβάζουμε αυτήν εδώ την εξομολόγησή μου και να χαμογελάμε. Ναι, είναι για σένα, για σένα που δε σε είχα προσέξει τη στιγμή που θα έπρεπε, γιατί ήμουν απορροφημένη στη μιζέρια μου και στο να κυνηγάω ένα φάντασμα που προ πολλού είχε φύγει από κοντά μου.
Είναι για σένα, λοιπόν, που απέρριψα την πρώτη φορά που τόλμησες να μου μιλήσεις, θέλοντας να με γνωρίσεις. Είναι για σένα που με έβγαλες απ’ το σκοτάδι στο οποίο βρισκόμουν για αρκετούς μήνες και με έκανες να ξαναδώ προβολείς από έρωτα. Κι ας μην είμαστε τώρα μαζί κι ας μην είσαι κοντά μου.
Η αλήθεια είναι πως την πρώτη φορά που βγήκαμε πίστευα ότι θα επικρατούσε αμηχανία. Μάθε, λοιπόν, αν δεν το είχες καταλάβει ήδη, ότι δεν έχω ξανανιώσει πιο άνετα κι οικεία στη ζωή μου με ένα άτομο που δε γνώριζα μέχρι πρότινος. Κι αν ο έρωτας είναι όντως αυτό που λέμε χημεία, οι δικές μου χημικές ουσίες δημιούργησαν τις τέλειες χημικές ενώσεις με τις δικές σου.
Δεν ξέρω αν φταίει το χαμόγελό σου, που σου έχω πει ότι είναι το ωραιότερο αντρικό χαμόγελο που έχω δει, αν φταίει το άρωμά σου, που το μυρίζω συνέχεια γύρω μου και ψάχνω να σε βρω ή αν, εν τέλει, φταίει το βλέμμα σου όταν με κοίταζες, που μου άναβε φωτιές ολόκληρες που μόνο εσύ μπορούσες να σβήσεις. Μπορεί να μη φταίει τίποτα από αυτά για το γεγονός πως με έκανες να ξαναπιστέψω στον έρωτα, γενικά κι ειδικά μαζί σου. Ίσως απλά να φταίει το ότι μέσα σε εσένα έβλεπα κομμάτια του εαυτού μου.
Με εσένα γνώρισα έναν άλλον εαυτό μου που δεν ήξερα ότι είχα. Για σένα έλεγα «πάμε κι όπου βγει», χωρίς να με νοιάζουν οι συνέπειες και το ότι θα χωριζόμασταν λίγο καιρό μετά. Κι ας ήμουν ήδη πληγωμένη. Δε με ένοιαζε που ερχόμουν να σε βρω στις 3 τα χαράματα μόνη με το ποδήλατο κι ας δούλευα στις 8 το πρωί. Δε με ένοιαζε που πήγαινα στη δουλειά χωρίς να έχω κοιμηθεί λεπτό, γιατί δε χρειαζόμουν ύπνο όταν «κοιμόμουν» μαζί σου. Εσύ ξεκούραζες το μυαλό μου κι αυτό μου αρκούσε. Ταίριαξες πάνω μου τόσο τέλεια απ’ την πρώτη στιγμή που με πήρες αγκαλιά. Και σε ποια άλλη αγκαλιά να χωρέσω εγώ τώρα;
Θέλω, λοιπόν, παρ’ όλο που δεν είμαστε πια μαζί όπως κι οι δυο θα θέλαμε, να σου πω ένα ευχαριστώ για τα συναισθήματα που ξύπνησες μέσα μου και που πίστευα ότι δε θα ξανανιώσω ποτέ.
Ένα ευχαριστώ γιατί εκτός από εκείνα τα «τελευταία δέκα λεπτά», πάντα υπήρξες ειλικρινής μαζί μου. Κι ακόμη κι εκείνα τα «τελευταία δέκα λεπτά» που το στόμα σου μου έλεγε ψέματα, τα μάτια σου μου φώναζαν μόνο την αλήθεια∙ πόσο πολύ με θες.
Ευχαριστώ που με έκανες να ξαναπιστέψω στον έρωτα.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
