Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται ο Β.
Σου γράφω για τελευταία φορά και πείθω τον εαυτό μου ότι θα μείνει έτσι. Αυτό το χάος των σκέψεων δε θα μπορούσε να συνεχιστεί. Πρέπει κάποτε να ορθοποδήσω, ν’ αφήσω το παρόν που πλέον δεν μπορεί να μου προσφέρει τίποτα και να κοιτάξω το μέλλον μου, κυρίως όσον αφορά την ευτυχία μου.
Ήταν πάντα ο κύριος άξονας που όριζε τις δραστηριότητες και τους στόχους μου, ο δρόμος προς την ευτυχία. Όσοι κατάλαβαν από νωρίς τι κάνει τη ζωή τους ευτυχισμένη, βάδισαν σ’ αυτόν το δρόμο χωρίς να ξεστρατίσουν, γιατί για μένα δεν υπάρχει απώτερος σκοπός απ’ την ευτυχία. Και για να μην παρεξηγηθώ από μερικούς, η ευτυχία δεν είναι η ζώνη των Ηλύσιων Πεδίων, όπου δεν υπάρχουν δυσκολίες, εμπόδια και πόνος, αλλά η ζώνη στην οποία ο πόνος κι οι δύσκολες μέρες είναι μέρος ενός μεγαλύτερου σκοπού κι όχι άσκοπα μέλη ενός δρόμου χωρίς προορισμό.
Μπορώ ν’ αντέξω πολύ πόνο, αρκεί να ξέρω ότι αξίζει τον κόπο, ότι κάποτε ο πόνος θα γίνει δύναμη κι η δύναμη θα συντελέσει στην ευτυχία. Έτσι, σήμερα, με βρίσκω ν’ αναρωτιέμαι αν αξίζει τόσος πόνος. Αν άξιζαν όλες αυτές οι νύχτες που δάκρυζα κι έκλαιγα, επειδή δεν άντεχα άλλο μακριά σου, επειδή μας χωρίζουν δυο χιλιάδες χιλιόμετρα κι επειδή δε διαφαίνεται πουθενά στο μέλλον ότι θα μπορούσαν κάπου οι δρόμοι μας να σμίξουν.
Οι νύχτες που προσπαθούσες να μου δείξεις ότι περνάς καλά και χωρίς εμένα, ή τουλάχιστον να πείσεις τον εαυτό σου γι’ αυτό, γιατί κατά βάθος ήξερες ότι εγώ ήμουν η πηγή της ευτυχίας και της δυστυχίας σου. Κάποιες φορές, δυστυχώς, είναι αδύνατο να εναρμονιστούν τα μονοπάτια μερικών ανθρώπων. Έτσι και τα δικά μας. Εσύ στην αρχή της φοιτητικής σου ζωής στην αγαπημένη σου πόλη, ανέμελη και ξέγνοιαστη, με τα συνήθη προβλήματα και τις χαρές ενός φοιτητή, και μ’ έναν επιπλέον πόνο: ότι ο άνθρωπός σου έφυγε και δε θα ξαναγυρίσει πίσω ποτέ.
Απ’ την άλλη εγώ, σ’ ένα καινούριο τόπο, άγνωστος μέσα σε αγνώστους, μιλώντας μια γλώσσα που ίσα που την γνωρίζω σ’ έναν κόσμο με διαφορετική νοοτροπία και ψυχρούς ανθρώπους, μακριά απ’ τα κοντινά μου πρόσωπα, σε μια ζωή που καθημερινά τεστάρει τις αντοχές μου. Θα μου πεις ότι εγώ επέλεξα αυτόν το δρόμο. Δίκιο έχεις, μα θα σου απαντήσω ότι είναι μέρος του απώτερου σκοπού μου και πως ποτέ δε θα ήμουν ευτυχισμένος όντας μέτριος ή ένας απ’ τους πολλούς.
Από μικρός ήθελα να ξεχωρίζω και το κατάφερνα, πότε με τη σπιρτάδα μου, πότε με τις επιδόσεις μου, πότε με τη συναισθηματική νοημοσύνη μου και τον τρόπο με τον οποίο καταλάβαινα τους ανθρώπους και πότε με την ωριμότητά μου, που ταίριαζε σ’ έναν έμπειρο άντρα κι όχι σ’ έναν έφηβο. Άλλωστε, αυτός ήταν κι ο λόγος που με μισούσες, γιατί δεν μπορούσες να κρυφτείς ποτέ, γιατί ήξερα ανά πάσα στιγμή τι σκεφτόσουν, ακόμη κι αν δεν το παραδεχόσουν ποτέ.
Σήμερα, πήρα την απόφαση να ξεκόψω, να ξεκολλήσω από σένα, όσο κι αν χωρίς αμφιβολία σε αγαπάω και σε θέλω, όσο κι αν ξέρω ότι αυτή η απόφασή μου θα σε πληγώσει και θα σε ρίξει στα πατώματα, ακόμη κι αν εμένα με πληγώσει περισσότερο. Για μια φορά αποφάσισα να κοιτάξω τον εαυτό μου, για πρώτη φορά θα έλεγα. Γιατί βαρέθηκα αυτή τη θλίψη που με προδίδει κάθε στιγμή της ημέρας που θα σε σκεφτώ, κι όλα γύρω μου μαυρίζουν γιατί πολύ απλά δεν είσαι εσύ κομμάτι τους.
Πιθανότατα, θα με πεις εγωιστή, ότι δε νοιάζομαι για τα δικά σου αισθήματα και για το τι θ’ απογίνεις. Αν όμως κοιτάξεις στο παρελθόν μας, θα δεις έναν άνθρωπο που προσπάθησε μ’ όλες του τις δυνάμεις να σε καταλάβει, να τον εμπιστευτείς και να του ανοιχτείς, έναν άνθρωπο που πάντα έβλεπε τα πράγματα και απ’ τη δική σου οπτική γωνία και ποτέ δεν προσπάθησε να σε αδικήσει. Γι’ αυτό συγχώρεσέ με, μάτια μου, γι’ αυτή τη στιγμή «αδυναμίας».
Ένα παράπονο μόνο. Με λυπεί που δεν κατάφερες να με κάνεις να σε εμπιστευτώ πλήρως. Μισό λάθος δικό μου, που εμπιστεύομαι τόσο δύσκολα κι είμαι τόσο παράξενος χαρακτήρας, όπως με αποκαλούν οι γνωστοί μου, και μισό λάθος δικό σου που δεν προσπάθησες αρκετά για να νιώσω ασφάλεια πλάι σου, να ξεκλειδώσεις τις σκέψεις μου, ώστε να σταματήσεις επιτέλους να κάνεις τόσα σενάρια.
Να ξέρεις ότι αγαπήθηκες πολύ, περισσότερο απ’ ό,τι σου παραδέχτηκα ποτέ. Ήμουν ο πρώτος σου έρωτας κι ήσουν ο πρώτος μου έρωτας που έγινε αγάπη. Αντίο!
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
