Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται ο Χρήστος Βάσσης.
Πριν καλά-καλά ξεκινήσουν όλα, σε ρώτησα ∙τόσο σ’ εκτίμησα: Μπορείς; Αντέχεις; Στο ‘χα πει, δεν είμαι εύκολος και σίγουρα είμαι τρελός. Ούτε κι εσύ αποδείχθηκες νορμάλ -κι αυτό φάνηκε. Είπες «ναι», μ’ έναν τόνο δισταγμού. Λες κι ήδη ήξερες πού θα βάλεις τελεία στην ιστορία αυτή.
Ξεκίνησε η σχέση. Με απόσταση. Χιλιομετρική, συναισθηματική, ακόμη κι εγκεφαλική. Μηδένιζα κάθε χιλιόμετρο για σένα. Βλέπεις, μου ‘χε πάρει έναν ολόκληρο χρόνο να πάρω την απόφαση να προχωρήσω. Ήξερα τι ήθελα τώρα. Εσένα. Γιατί είχες βρει έναν τρόπο να γεμίσεις το κενό που άφησα οικειοθελώς μέσα μου.
Αφηνόμουνα. Κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ. Έλεγα πως θα οδηγηθούμε κάπου μαζί. Ή κι αν δεν οδηγούσε κάπου το καράβι, θα ταξιδεύαμε έστω παρέα. Όλο αυτό το διάστημα δε λογάριασα ούτε μία μου σκέψη. Περιθωριοποίησα κάθε αμφιβολία κι ανασφάλεια που κουβαλούσα μέσα μου -και δεν ήταν λίγες.
Φοβόσουνα ∙κι εσύ. Μα στους δικούς σου φόβους, πρόσφερα ασφάλεια εγώ. Έμμεσα έψαχνες αφορμή φυγής. Αιτία δεν είχες ούτε και μία. Κι όμως, πάντα σε καθοδηγούσα πάλι σε εμάς. Εγώ μας ζούσα με όλα μου τα συναισθήματα, όσο κι αν είχαν καταρρακωθεί από παλιές ιστορίες. Εσύ μας ζούσες με όλες σου τις σκέψεις. Άρπαζες κάθε στιγμή ερωτική και τη γαμούσες τόσο πολύ με το μυαλό σου. Είχαμε αυτό το ακραίο και του κόλλησες την ταμπέλα του μέτριου.
Φτάσαμε στην πρώτη τρικυμία. Κι ενώ καπετάνιοι εμείς, εγκατέλειψες πρώτη το πλοίο. Αμαρτία. Ο καπετάνιος φεύγει πάντα τελευταίος. Μ’ άφησες μονάχο. Έφερα τα πάνω κάτω για τη δική σου επιστροφή. Αράδιασες ένα «Δεν μπορώ. Απογοητεύτηκα και τίποτα δε θα ‘ναι πλέον ίδιο. Σε βλέπω ήδη διαφορετικά απ’ ό,τι παλιά».
Δεν ήθελα να καταλάβω. Όμως, αναγκάστηκα. Με μια αναδρομή ως την αρχή, κατάλαβα ότι απλά ήθελες μια αιτία να φύγεις και μάλιστα να το κάνεις να φανεί πως εσύ δε φταις πουθενά. Ήθελες να φορτώσεις τις τύψεις σε μένα. Δε χάρισες συναίσθημα. Μόνο σκέψεις, βαφτισμένες σαν συναίσθημα. Ονόμασες αιτίες τις αφορμές. Κι έφυγες.
Ξέρω πως είναι καλύτερα έτσι. Καλύτερα για μένα. Γιατί αξίζω πολλά περισσότερα. Εγώ, βλάκα μου, αξίζω συναίσθημα, όχι σκέψεις. Κι όμως, ό,τι κι αν λέω πως αξίζω, πάλι ψάχνω εσένα. Γιατί ξέρω τι αξίζω, αλλά περισσότερο ξέρω τι θέλω, ρε γαμώτο.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
