Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Δήμητρα.
Απ’ την αρχή το ήξερα πως θα είναι δύσκολο. Δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος και καθηγητής. Τι χαζομάρα ήταν να πιστέψω πως θα γυρίσεις να με κοιτάξεις, μια μαθήτρια ήμουν τίποτα παραπάνω. Πολύ φαντασία έχω τελικά.
Άρχισα να σου μιλάω στα social. Όσο περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότερο περνούσα τη μέρα μου «μαζί» σου, μέσα απ’ τις συζητήσεις μας.
Έκανα σενάρια με το μυαλό μου. Αλλά δεν μπορώ να μη σου ρίξω ευθύνες για όλο αυτό. Με άφησες να νομίζω πως κάτι θα συμβεί μεταξύ μας, ποτέ δε μου το σταμάτησες. Μετά από ένα μήνα, αφού μιλούσαμε καθημερινά στο facebook σου ανακοίνωσα πως φεύγω για το χωριό μου, καλοκαίρι πια.
Οι συζητήσεις μας άρχισαν να γίνονται συνεχείς, μέχρι τα ξημερώματα κι αν με ρωτήσει κανείς σήμερα τι λέγαμε, τα θυμάμαι όλα. Κι ας έχω σβήσει όλες μας τις συνομιλίες, για να μην έχω τίποτα δικό σου. Τότε δεν ήξερα πως θα ήσουν χαραγμένος μέσα μου, όσες συνομιλίες κι αν διέγραφα.
Ξεκίνησες να μου ανοίγεσαι, να μου λες ότι σου λείπω τώρα που έφυγα και ότι αν ήμουν Αθήνα θα κάναμε πράγματα μαζί. Ένα βράδυ μου έστειλες μήνυμα, ενώ προσπάθησα να ξεκόψω επειδή φανταζόμουν το τέλος. Μου έστειλες και μου είπες ότι με σκέφτεσαι. Με σκέφτεσαι; Πόσο χάρηκα.
Αναλογίστηκα πως ήρθε η ώρα να σου ανοίξω την καρδιά μου, μα δεν είμαι καλή στα λόγια. Το ήξερες, στο είχα πει. Είμαι αυθόρμητη. Ετών 33, τι να κοιτάξεις μια 18άρα; Γιατί; Ο μόνος λόγος είναι για να δεις, για να καταλάβεις πόσο μετράς ως άντρας.
Κι όμως, αυτό δεν το πίστεψα ποτέ. Εκεί που κατέληξα, αλλά δε θα μάθω ποτέ αν ισχύει, είναι ότι ξεκίνησες όλο αυτό μαζί μου για πλάκα, για να περάσεις την ώρα σου ή αν θες καλύτερα επειδή είσαι ευγενικός και έπρεπε να μου απαντήσεις στα τόσα μηνύματά μου.Την πάτησες όμως, την πάτησες γερά μαζί μου, φίλε μου, αλλά ποτέ δεν είχες τα κότσια να το παραδεχτείς. Δεν ξέρω τι φοβήθηκες, δεν ξέρω τι φοβάσαι και δε μιλάς.
Ένα κουλ τυπάκι είσαι για τους έξω, γι’ αυτούς που δε σε ξέρουν. Εγώ ποτέ δεν είδα κουλ το στιλ σου. Απ’ την πρώτη στιγμή είδα στο μπλε των ματιών σου το τόσο σκοτεινό μαύρο που κρύβουν. Έκλαψα, πόνεσα κι άρχισα να λέω στον εαυτό μου πως είμαστε τελειωμένη υπόθεση. Καμία απάντηση στα τόσα μηνύματά μου. Ένιωσα ότι ζητιανεύω την προσοχή σου, γύρισα την πλάτη μου κι άρχισα ν’ απομακρύνομαι. Είχα χιούμορ.
Ποιος μπορεί να χτυπήσει πισώπλατα τον άνθρωπό του, γιατί είσαι ο άνθρωπός μου και κάποια στιγμή θα το καταλάβεις και πραγματικά εύχομαι να μην είναι αργά.
Τσουπ. Μου στέλνεις μήνυμα μετά από κοντά τρεις μήνες απόστασης που είχαμε. Τι θέλεις από μένα; Γιατί όλο αυτό; Σου ζητάω να βρεθούμε κι ενώ άλλες φορές θα έβρισκες μια δικαιολογία για να με αποφύγεις, τώρα δέχεσαι αμέσως.
Βρισκόμαστε, πίνουμε μια μπίρα και μου ζητάς να σου πω τα νέα μου. Άκου εκεί, κάνεις και παράπονα για το ότι χάθηκα. Κι ενώ δίσταζα να σε δω στα μάτια για να μην ξανανιώσω, μου ζητάς να σε φιλήσω. Τι το ζητάς; Μπορώ να σου το αρνηθώ; Τόσα βράδια δε με έπαιρνε ο ύπνος επειδή σκεφτόμουν τι γεύση θα μπορούσαν να έχουν τα χείλη σου, το φιλί σου. Φιληθήκαμε. Ρε διάολε, γιατί; Γιατί μου σκας το παραμύθι πως το καλοκαίρι φεύγεις εξωτερικό, με τι δύναμη;
Σου δίνω ευκαιρίες να μείνεις, σου βρίσκω λύσεις στα θέματα που σε αναγκάζουν να φύγεις έξω. Και κάνεις πέρα τα συναισθήματά σου για μένα για ένα σου απωθημένο. Μεταξύ μας, κι εγώ το ίδιο έκανα. Ό,τι είχα δίπλα μου ως τη στιγμή που σε γνώρισα, το έκανα στην άκρη, τα έκανα πέρα για ένα μου απωθημένο, εσένα.
Σε θέλω, ρε βλάκα, κι εσύ με θέλεις, το βλέπω, το ξέρω. Παραδέξου το, να πάω σπιτάκι μου να κοιμηθώ γιατί αυτά που γράφω δεν υπάρχει περίπτωση να τα διαβάσεις ποτέ. Άλλωστε, δεν το κάνω για σένα, για μένα το κάνω, για να μείνει ζωντανό ένα απωθημένο μου. Το απωθημένο μου.