Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Εύα.
Πάντα μου άρεσε να γράφω. Ίσως γιατί το γραπτό μου έβγαινε καλύτερα απ’ το προφορικό. Το ήξερες αυτό. Και σε σένα έγραφα συνεχώς και σου άρεσε τόσο να τα διαβάζεις. Μέχρι που έγιαναν 100+4, 104 μέρες μακριά σου.
Τώρα γράφω, αλλά δεν τα βλέπεις. Τώρα γελάω και δεν το ξέρεις. Τώρα θυμώνω και δεν είσαι εκεί να με ηρεμήσεις. Τώρα στενοχωριέμαι, καμιά φορά κλαίω και δεν είσαι εκεί να με πάρεις στη μαγική σου αγκαλιά και να με κάνεις να ξεχάσω κάθε πίκρα. Τώρα πια οι καρδιές μας έχουν απομακρυνθεί τόσο πολύ.
Τώρα, λείπεις. Κι απορώ τόσο πολύ πώς το αντέχεις. Έλεγες ότι δεν μπορείς χωρίς εμένα. Έλεγες ότι είμαι η μικρούλα σου κι ότι πρέπει να είσαι συνεχώς κοντά μου, να με προστατεύεις και να με προσέχεις. Έλεγες ότι δε θα μ’ άφηνες ποτέ. Έλεγες. Πολλά έλεγες. Μα τώρα, τι;
Πώς μπορείς; «Μεγάλωσες» ξαφνικά, μωρό μου. και τώρα μπορείς; Ε, όχι! Είναι ψέμα όλο αυτό. Κάθε μέρα λέω πως θα ξυπνήσω και θα τελειώσει αυτό το κακό όνειρο, αλλά ακόμα επιμένω να κοιμάμαι. Και κάπως έτσι, αυτό το βάσανο δεν έχει τελειωμό. Δεν ξέρω πώς να βγω από αυτόν τον εφιάλτη. Κι εσύ εκεί, να λείπεις. Κι εγώ να πονάω.
Δεν μπορώ να καταλάβω. Πώς γίνεται να δένεσαι τόσο με έναν άνθρωπο; Πώς γίνεται να μη φεύγει στιγμή απ’ το μυαλό σου; Μέρα και νύχτα εκεί. Μα δεν κουράστηκες να με βασανίζεις; Ειρωνεία αν σκεφτείς πως εσύ ήσουν που έλεγες πως θέλεις το καλό μου. Καν’ το να σταματήσει, λοιπόν.
Πες μου το μυστικό. Εσύ πώς κατάφερες να φύγεις μακριά τόσο εύκολα; Πώς γίνεται να μη σε νοιάζει πια; Αλλά όχι, ό,τι κι αν πεις δε θα πιάσει, εγώ δεν είμαι έτσι. Εγώ εννοούσα κάθε λέξη που σου είχα πει και το θέμα μας δεν είναι τα λόγια. Έβλεπες την αγάπη μου για σένα, κάθε φορά που με κοιτούσες χαμογελούσε όλο μου το είναι κι εσύ το ένιωθες αυτό.
Θυμάσαι τι μου έλεγες; «Βλέπω την αγάπη που νιώθεις για μένα στα μάτια σου». Κι εσύ απλά την πέταξες. Μπορεί να την έδιωξες, αλλά δε θα σταματήσει να υπάρχει. Ό,τι κι αν γίνει, όπως κι αν έρθουν τα πράγματα, όπου κι αν είσαι, όποια κι αν έχεις αγκαλιά, το συναίσθημα δε χάνεται, η αγάπη δε φεύγει.
Γιατί είσαι ο άνθρωπός μου, ο άντρας της ζωής μου κι αυτό που λένε «το άλλο μισό». Γιατί μόνο εσύ με ηρεμείς -ακόμα και τώρα. Με τρελαίνει η απόσταση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσά μας, αλλά όταν τα βλέμματα μας συναντιούνται, όταν με ρωτάς πώς είμαι, εγώ ηρεμώ. Το φάρμακό μου είσαι…
Αχ, πολύ το κούρασα, όμως, δεν έχει σημασία πια. Καλά να περνάς, μωρό μου και να προσέχεις. Πού είπαμε έχω μείνει; Α, ναι! 100+4…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
