Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Δ. στον Α.
Άκου τώρα τι μαλακία μας δέρνει εμάς τους ανθρώπους. Λέγεται «μαζοχισμός». Όχι, δε μιλάω για τον σεξουαλικό όρο, αλλά για το κολλημένο μας κεφάλι που δεν μπορεί να ξεκολλήσει κι όλο γυρίζει, αλλά δεν έχει μάθει να μυρίζει. Τι να μυρίζει; Τα σκατά! Εκεί που κολλάμε δίχως αύριο, εκεί που μας φτύνουν, εκεί που μόλις κολλήσουμε ξαφνικά μας πετάνε και βρισκόμαστε στο «δεν έχει νόημα η ζωή χωρίς εσένα», που σαν άλλη Μαρινέλλα θα τραγουδήσουμε το «Άνοιξε πέτρα για να μπω, χάνω τον βλάκα που αγαπώ». Εντάξει, το «αγαπώ» υπερβολή, αλλά χάριν του άσματος στο αφιερώνω…
Για να προχωρήσουμε, όμως, είναι αυτός που η Μαρία τον πρόσεξε με την πρώτη ματιά, της Βασούλας της πήρε ένα μήνα να τον κυνηγάει, της Παναγιώτας, τελικά, μετά από δύο χρόνια η πολιορκία του την κέρδισε και της Κατερίνα της πήρε μια βδομάδα να τον ερωτευτεί/αγαπήσει/παντρευτεί (στο μυαλό της όλα βέβαια). Ένα από αυτά τα γαμάτα τυπάκια ήσουν κι εσύ! Και μια μέρα όπως όλες τις άλλες, το παιχνίδι μας τελείωσε. Κι όσο δεν ήθελα εγώ να τελειώσει, άλλο τόσο γαμάτος ένιωθες και πόσο κουλ και πόσο ουάου.
Εντάξει, δε θα ρωτήσω αν σε ένοιαξε πώς ένιωσα εγώ, γιατί οι γαμάτοι δε νοιάζονται. Δε θα ρωτήσω πόσο χάρηκαν οι φίλοι σου, γιατί φαντάζομαι πόσο καιρό το περίμεναν. Δε θα ρωτήσω αν έκανες πρόβα τα λόγια σου και δε θα ρωτήσω αν ανέβηκες 10 εκατοστά μπόι όταν σου ζήτησα να το ξανασκεφτείς. Αλλά θα σε ρωτήσω, ρε παλικάρι μου, πώς στο διάολο ένιωσες όταν οι ρόλοι αντιστράφηκαν, πόσο γαμάτος ένιωσες όταν κατάλαβες ότι δε συγχωρώ γιατί απλά δεν ξεχνώ, πόσο γαμάτα ένιωσες όταν αισθάνθηκες να είμαι αλλού, πόσο περήφανα ένιωσες όταν ξανάρθες στο σπίτι μου κι ήμουν με άλλον…
Αυτά, μάθε, λοιπόν, γατάκι, ότι σε μένα δεν περνάνε. Μάθε τον αντρισμό σου να τον δείχνεις αλλού, μάθε τα αρχίδια σου να τα απλώνεις μέχρι εκεί που σε παίρνει, πριν στα κόψουν. Και κοίτα, εγώ δε θα ευχηθώ «να περνάς καλά, να προσέχεις, να φροντίσεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς», γιατί απλά δε γουστάρω να ξέρω ούτε τι κάνεις ούτε αν περνάς καλά ούτε αν πήρες 20 κιλά ούτε αν έμεινες στο ράφι για τα επόμενα 50 χρόνια αγκαλιά με τα αξιαγάπητα ελαφροκέφαλα κολλητάρια σου!
Τώρα αν αναρωτιέσαι γιατί ακόμη ασχολούμαι μαζί σου, αφού, αξιότιμε πρώην σύντροφέ μου, μάλιστα σου αφιερώνω και μερικές δεκάδες γραμμένες σειρές, θα σου απαντήσω το εξής: γιατί γλύτωσα! Και γιατί το θεωρώ τύχη να γλυτώσω από κάποιον σαν τα μούτρα σου. Κι, αλήθεια, τα είχες δει τα μούτρα σου στον καθρέφτη, που τόλμησες να μου πεις και αντίο; Τα κοίταξες καλά;
Τέλος πάντων, άλλη χολή θα προσπαθήσω να μη βγάλω κι εσύ μην ανησυχείς, δεν έχω καθόλου βλέψεις να εισβάλω στην κατά τα άλλα βαρετή ζωή σου ξανά. Είναι η τελευταία φορά που σου κάνω τη χάρη να σε σκεφτώ με τη γεμάτη περιφρόνηση φάτσα μου και να σε σιχτιρίσω. Άντε, να σε διαλοστείλω μπορεί και να συμβεί ξανά στην περίπτωση που δεν έχω να βρίσω άλλον και χρειάζομαι αποδιοπομπαίο τράγο, στην περίπτωσή σου παραφράζω σε γαϊδούρι…
Κι επειδή νύσταξα κι είναι πια αργά, από μένα κράτα τρεις λέξεις -είναι αρκετές: Μεταβολή, ουστ, δρόμο! Ελπίζω να έπιασες το μήνυμα κι εσύ και κάθε γαμάτο τυπάκι που κυκλοφορεί έτσι καμπόσικα εκεί έξω. Το νου σου…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
