Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Μ. στον Μαρίνο.
Εκεί που έπαψα να πιστεύω στην αγάπη, στον έρωτα και κάθε συναίσθημα, εκεί που είχε ηρεμίσει η ψυχή μου από όλους κι όλα, ήρθες στη ζωή μου χωρίς να με ρωτήσεις. Σε έβλεπα κάθε μέρα –και δυστυχώς θα σε βλέπω συνέχεια– γιατί τυχαίνει να δουλεύεις απέναντί μου.
Μόλις σε γνώρισα ένιωσα σαν να σε γνωρίζω μια ζωή, είχα άνεση μαζί σου, μια ελευθερία και μια παράξενη οικειότητα, που με τρόμαζε, αλλά συγχρόνως μου άρεσε, με γοήτευε. Αφέθηκα, δόθηκα και παραδόθηκα, σ’ αγάπησα, σε λάτρεψα. Ήσουν το πρώτο άτομο που σκεφτόμουν όταν ξυπνούσα και το τελευταίο πριν πάω για ύπνο. Κάθε βράδυ που κοιμόσουν δίπλα μου σε κοιτούσα μέχρι να ξημερώσει.
Θυμάμαι όταν μου ζήτησες να μείνουμε μαζί, έβαλα τα κλάματα. Ήθελες να γίνω η μάνα των παιδιών σου, άρχισα να κάνω όνειρα όπως κάθε ευτυχισμένος άνθρωπος, πίστευα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απ’ τη δίκη μου. Πέρασε καιρός κι ήρθες λέγοντάς μου πως βιαζόμαστε και τότε γέλασα γιατί πίστευα πως μου κανείς πλάκα.
Μετά από καιρό απλά χάθηκες χωρίς λόγο. Δεν απαντούσες στα μηνύματα ούτε στα τηλεφωνήματά μου, απλά μια μέρα εξαφανίστηκες. Ποσά βραδιά πέρασα κλαίγοντας μέχρι να με πάρει ο ύπνος, να απορώ γιατί έγιναν όλα αυτά. Μέχρι που συνήθισα κι άρχισα να ζω με αυτό.
Θέλω να σου πω πως μου έλειψες, μου έλειψε η ηρεμία σου, η αγκαλιά σου, η συντροφιά σου, όλα μου έχουν λείψει σε σένα και αυτό πονάει. Σε θέλω πίσω. Δεν με νοιάζει το γιατί και το πώς, απλά σε θέλω. Αλλά έλα γρήγορα, σε παρακαλώ, γιατί αρχίζω να συνηθίζω και να μ’ αρέσει η μοναξιά μου κι αυτό με τρομάζει.
Αδιαφορώ για όλους και για όλα, δε με απασχολεί τι γίνεται γύρω μου, απλώς περιπλανιέμαι κι υπάρχω σαν ένας άνθρωπος δίχως ψυχή, απλά ένα σώμα που κινείται στον χώρο. Αρχίσω και ξαναχτίζω τον τοίχο που είχα γκρεμίσει όταν σε γνώρισα, έναν τοίχο πιο σκληρό, πιο γερό αυτήν τη φορά, για να μην μπορέσει κανένας και τίποτα να με πληγώσει ξανά. Να πάψω να νιώθω, να μη με συγκινεί κανείς και τίποτα, να συνεχίσω κάπως να ζω.
Απλά έλα, σε παρακάτω, γιατί κουράστηκα. Μου λείπεις. Έλα έστω για λίγο και φύγε ξανά μακριά κι ας στοιχειώνεις τα όνειρά μου κάθε βράδυ. Γυρνά και πες μου όσα ψέματα θες. Θα τα πιστέψω όλα, αρκεί να είσαι δίπλα μου.
Αγάπη μου, κουράστηκα μακριά σου.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
