Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Έλενα.
Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, αυτοί που ζουν πάντα στο μυαλό και στην καρδιά, αλλά ποτέ στην πραγματικότητα, αυτοί ζουν για πάντα. Θα μου πεις, πώς ξέρεις ότι θα μείνει ανεκπλήρωτος ο έρωτάς σου όταν τα πάντα αλλάζουν σε δευτερόλεπτα; Όπως και να έχει όταν το μυαλό πήζει από ένα και μόνο άτομο επί χρόνια, με την ελπίδα ότι κάποτε θα συμβεί αυτή η σχέση και στην πραγματική ζωή, είναι ένας πόνος.
Ακόμα θυμάμαι, μικρό κοριτσάκι καθισμένο με τις φίλες μου σε παγκάκια κι απέναντι εσύ, έξι χρόνια μεγαλύτερος. Εγώ να σε χαζεύω και να λέω στις φίλες μου ποσό «σ’ αγαπώ» κι εσύ να με κοιτάς και να χαμογελάς επειδή ήξερες πως μ’ αρέσεις. Βέβαια, ποτέ το βλέμμα σου δεν ήταν κάτι παραπάνω από σκέτη ευγένεια και λογικό.
Ραβασάκια, συνομωσίες με τα κορίτσια και κάθε δυνατό τρόπο για να σε πλησιάσω, σε σημείο να ΄ναι κάτι αστείο για σένα όλα αυτά -και πάλι λογικό. Ήσουν μεγάλος. Έψαχνα παντού για σένα, πράγματα για τη ζωή σου, οι φίλοι σου με είχαν μάθει και γελούσαν και να φανταστείς ήμουν ένα απλά μικρό κοριτσάκι στην εφηβεία. Και πώς αυτός ο φτερωτός θεός πάει και βρίσκει με το βέλος του ένα κορίτσι το οποίο δεν ήξερε καλά-καλά τι θα πει η λέξη «έρωτας»; Εκείνο το ρώτησε αν ήθελε;
Ήθελε. Ήθελα. Κι ακόμα θέλω, μετά από οκτώ χρόνια, βλέποντας τα μάτια σου μόνο ένα καλοκαίρι ίσως και κάνα Πάσχα. Απαραίτητη ανάγκη το βλέμμα σου, χρειάζομαι δόση απ’ τη μορφή σου κάθε χρόνο και κάθε φορά που πρέπει να αποχωριστώ το μέρος που σε βλέπω κάτι μέσα μου σπάει.
Μεγαλώνοντας πλέον κι αλλάζοντας εμφανισιακά, παίρνοντας μια πιο θηλυκή μορφή, συνειδητοποίησα ότι κάποιες φορές με κοιτούσες επίμονα και το βλέμμα σου δεν ήταν τόσο απλής ευγένειας, μάλλον περισσότερο εντύπωσης. Ίσως πάλι και να ‘ταν αυταπάτη.
Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που με κοιτούσες, όμως, ήταν για μένα αρκετά ώστε να συνεχίσω να σε ερωτεύομαι. Άπειρες συζητήσεις για σένα ακόμα και τώρα κάθε φορά η ίδια ερώτηση «Ακόμα τον θέλεις; Ποσά χρόνια κλείνεις φέτος;», ακόμα με πειράζουν.
Ζωή και σκέψη περιβάλλονται από σένα. Είσαι στο δρόμο, στο σπίτι, στις βόλτες. Το βράδυ το ταβάνι μου ακούει πολλά για σένα και το μαξιλάρι μου, κι αυτό, ξέρει τα πάντα. Κι ακόμα κι αν τύχει να ξεχάσω τη μορφή σου, για να ‘μαι ειλικρινής, προσπαθώ μετά βίας να τη φέρω στο μυαλό μου. Έρχεται πάντα, όμως, στο τέλος. Τώρα κατάλαβα. Είσαι σαν ναρκωτικό. Θέλω κάθε λίγο τη δόση μου από σένα, τη μορφή σου, τα μάτια σου. Μόνο έτσι περνάνε τα χλιαρά βραδιά του χειμώνα.
Πέρασαν χρόνια από τότε, δεν ξέρω καν αν γνωρίζεις ποσό πολύ σε θέλω ακόμα. Βλέπεις, άλλαξα και μεγάλωσα και πλέον δε δείχνω έντονα όσα νιώθω. Ντρέπομαι. Διστάζω. Αλήθεια, αν ήξερες, πώς θα ένιωθες; Μακάρι να έβρισκα το θάρρος να μιλήσω, αλλά η εικόνα σου αυτόματα μου κόβει τη μιλιά. Εμένα, που αν με αφήσεις μόνη μου με έναν άγνωστο άνθρωπο θα σηκωθεί και θα φύγει απ’ την πολυλογία και την εξωστρέφειά μου.
Εύχομαι η ζωή να τα φέρει έτσι που να συναντηθούν οι ζωές μας και να καταφέρω να σου εξηγήσω όσα έχω νιώσει για σένα όλα αυτά τα χρόνια. Να σου πω για το ποσό έχεις στοιχειώσει τις μέρες και τις νύχτες μου. Δε θα σου πω ότι εύχομαι να βρεις κάποια που να σε ερωτευτεί όσο εγώ. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει. Και δεν το θέλω κιόλας.
Εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι ότι εμείς οι δυο κάποιο καλοκαίρι θα κοιτάμε το Αυγουστιάτικο φεγγάρι μαζί. Γιατί θα σε θέλω πάντα.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
