Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Ι.
Μέρες τώρα πηγαινοέρχεσαι στο μυαλό μου. Λίγο οι μαντινάδες σου, λίγο η ησυχία μου. Σκεφτόμουν πως δε θα αγαπήσω κανέναν όπως εσένα. Σκεφτόμουν να στην πέσω ξανά κι ό,τι γίνει. Σκεφτόμουν να σου χαθώ. Να τελειώνω μαζί σου. Να το σβήσω από μέσα μου. Σκεφτόμουν πως δεν ήμουν και κάτι σπουδαίο για ‘σένα.
Ένας κομπάρσος και πάντα κάποιος άλλος πιο σημαντικός στη ζωή σου. Ένα τιποτάκι, που απλά πέρασε απ’ τη ζωή σου κι είπε να μείνει λίγο ακόμη. Στο όνομα της αγάπης; Στο όνομα της φιλίας; Μάλλον στο όνομα της ουτοπίας.
Ενώ ξέρω καλά πως δε θα με νιώσεις, πως δεν είμαστε εμείς για «μαζί». Σκεφτόμουν πως δε σ’ αγαπώ όπως εσύ. Και δε θα χαρώ αν σε δω με άλλη, ευτυχισμένο. Και δε σου αξίζω ακριβώς για το λόγο αυτό. Κι ούτε να περιμένω μου αξίζει. Αφού δε θα ‘ρθεις. Κι ούτε που θέλω να ‘ρθεις, γιατί αυτό που είσαι κι εγώ λέω πως «αγαπώ» δεν ξέρω καν αν με καλύπτει. Μόνο δικό μου σε θέλω εγώ και μόνο για ‘μένα να ζεις. Κι αυτό δεν είσαι εσύ.
Κι έπεσα σε έναν φαύλο κύκλο γιατί διαρκώς σκεφτόμουν. Κι αν άκουγες τη σκέψη μου, θα μου έλεγες απλά «ε, τότε σταμάτα να σκέφτεσαι» κι αυτό είναι που αγάπησα πιο πολύ σε ‘σένα. Κι αυτό είναι που νομίζω πως δε θα βρω σε κανέναν άλλον ν’ αγαπήσω.
Μα εσύ δεν ξέρεις, εσύ είσαι αλλού. Κι έτσι έλεγα να σε τελειώσω μέσα μου. Ποιο το νόημα να σε κρατάω ακόμα; Σαν νοσταλγία μιας αγάπης που δε θα ‘ρθει; Σαν έναν άνθρωπο που έλεγα «θέλω να ξέρω πως είναι καλά, θέλω να του μιλάω όταν τον σκέφτομαι»; Κι αναρωτιόμουν, έχει νόημα; Αυτός προχωράει, ερωτεύεται, ταξιδεύει, ζει. Κι εσύ; «Έχεις μόνο μια μικρή καρδιά, για μία αγάπη μόνο κι αν τη μοιράζεις σε πολλές καρδιές, καμιά δε σου ανήκει». Εγώ. Αυτό. Πώς θα μπορούσαμε εμείς οι δυο να συνυπάρξουμε;
Κι έλεγα να σε τελειώσω. Χωρίς να στο πω, χωρίς να σε ανακατέψω. Απλά να γίνει. Σιγά-σιγά. Μα με άκουσε το σύμπαν. Ξέρεις… Αυτό που μας ενώνει. Και μάλλον δε συμφώνησε. Γιατί εκείνη ακριβώς τη νυχτιά, εσύ είδες μια ταινία και με σκέφτηκες. Μια ταινία που θα μου άρεσε πολύ και μου την πρότεινες. Δε με ξεχνάς. Και πώς να σε ξεχάσω;
Να σε αγνοήσω; Έδωσα αναβολή, γιατί δε μου πάει η καρδιά να σε αγνοήσω. Κι είπα «ok, ας γίνει κι αργότερα». Όμως ελπίζω να ξέρεις πως δεν είμαστε φίλοι κι ας το παίζουμε, γιατί… Δεν ξέρω «γιατί». Όμως θα ήθελα να κάνω ξανά έρωτα μαζί σου και είμαι σίγουρη πως θα το ήθελες κι εσύ. Κι αν για ‘σένα θα ήταν κάτι πρόσκαιρο, για ‘μένα θα ήταν όνειρο ζωής. Και το ξέρεις.
Θέλω πολύ ν’ αγαπήσω κάποιον άλλον, όπως αγάπησα εσένα, να σε ξεχάσω αυτόματα και να ζω μόνο για ‘κείνον. Και να σε αγνοώ χωρίς τύψεις πια. Κι εσένα να μη σε πειράζει.
Ίσως τότε, καημένο, να είμαστε κι οι δύο ευτυχισμένοι και να μπορώ να σ’ αγαπήσω χωρίς να σε θέλω. Ίσως… Τότε…
Σε φιλώ…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
