Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται o Γ. Ρ.
Αδυνατούσα να πιστέψω ότι με νίκησες. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι σε ψάχνω σε κάθε καινούριο σώμα, ψυχή και μυαλό. Η νίκη δική σου, αφού σε ψάχνω τα βράδια, χαμένος στο αλκοόλ και τη μουσική. Κέρδισες. Προχώρησες, έκανες τη σχέση σου, έφτιαξες τη ζωή σου χωρίς εμένα. Σε αντίθεση με εμένα, που σε κάθε καινούριο μου βήμα επιμένω να σ’ υπολογίζω ακόμα.
Πώς κοιμάσαι μαζί του; Πώς ξυπνάς αλλού, αφού εδώ ανήκεις. Ό,τι κι αν λες. Εδώ ανήκεις όσες φορές κι αν απαντήσεις τυπικά στα μεθυσμένα μου μηνύματα. Το ξέρεις. Ένιωσες κι εσύ εκείνην την ανατριχίλα όταν σε άγγιζα αργά το βράδυ. Ήθελες πάντα μία φορά ακόμα, όπως κι εγώ.
Δεν αντέχεις μόνη, το ξέρω. Τη φοβάσαι τη μοναξιά, αλλά εγώ την αγαπάω. Και την αγαπώ πιο πολύ γιατί αυτή μου έδειξε το δρόμο. Μου έδειξε εσένα. Κάποιο βράδυ χαμένος μέσα στις σκέψεις μου μού έδειξε ωμά ότι σε αναζητώ παντού κι ότι δε στεριώνω με καμία γιατί υπάρχεις εσύ.
Το χειρότερο της υπόθεσης είναι ότι πάντα ήξερα ότι όσες αν περάσουν απ’ το κρεβάτι μου, θα είσαι η καλύτερη. Η καλύτερη γιατί όταν ξυπνάω μόνο σε σένα δε θέλω να πω «ντύσου και φύγε».
Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είναι ότι μου λείπεις. Δεν είναι ότι κάθε μέρα που ξυπνάω, κοιτάω δίπλα μου, δε σε βλέπω κι αρρωσταίνω. Είναι πιο πολύ ότι τώρα που βρήκα εμένα μπορώ να σε κρατήσω. Για όσο έχεις αυτά τα γεμάτα συναίσθημα μάτια. Αυτό είναι έρωτας για μένα. Δυο γαλάζια μάτια, μια καστανόξανθη κοπέλα, με νάζια και ντροπές.
Θα είμαστε ξανά μαζί, το ξέρεις καλύτερα από μένα. Το νιώθεις τις νύχτες. Γιατί την καρδιά σου δεν τη νοιάζει πόσο μαλάκας ήμουν. Τη νοιάζει «να είμαι». Και θα είμαι. Θα είμαι δίπλα σου και θα είσαι δίπλα μου, να ζήσουμε αυτά τα ονειρεμένα μας βράδια. Όσες θάλασσες κι αν μας χωρίζουν.
Πριν λίγο καιρό μου είπες πως άργησα. Να ξέρεις ότι ήσουν κάθε μέρα εδώ. Κάθε μέρα στο μυαλό σου, η δύναμή μου. Απλά αδυνατούσα να σε έχω δίπλα μου, δεν ήθελα να σου μεταδώσω την τότε άσχημη διάθεσή μου. Και καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα.
Καλύτερα που άργησα. Γιατί οι μεγάλοι έρωτες δοκιμάζονται στο χρόνο. Εκείνος μπορεί να μην είναι ο καλύτερος γιατρός, αλλά είναι σίγουρα ο καλύτερος κριτής. Τέλος πάντων. Τα τέσσερα χρόνια ήταν μόνο η πρώτη τζούρα. Και ξέρω όσο κανέναν άλλον στον κόσμο ότι θες να το τελειώσεις αυτό το τσιγάρο που με τόσες δυσκολίες το βρήκαμε και το κρατήσαμε. Και θα το καπνίσουμε μαζί.
Μαζί για όσο σκέφτομαι να σε φιλάω στο μέτωπο κι ανατριχιάζω. Μαζί γιατί θες. Θες να σε κάνω γυναίκα της ζωής μου και θα σε κάνω. Έχεις το λόγο μου. Το νου σου μέχρι τότε.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
