Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται ο Ανδρέας.
08/05/2018
Κάτι τρελό, κάτι που μηδένισε το «εγώ» μου. Κάτι όμορφο, με ένταση, μα ταυτόχρονα κι οδυνηρό. Κι αν κάτσω να το καλοσκεφτώ, οι λέξεις συνεχώς θα πληθαίνουν.
Ας αρχίσουμε απ’ το φιλαράκι που μ’ έκανε συνεχώς να γελώ, με το δικό του μοναδικό τρόπο κι αστείρευτο χιούμορ, έστω πίσω κι από μια απλή οθόνη. Γεγονός που με ώθησε στο να θέλω να το γνωρίσω.
Με τα «βρόμικα» ιντερνετικά παιχνίδια ως το ξημέρωμα. Την πρώτη συνάντηση στην οδό Πανεπιστημίου και τη βόλτα που ακολούθησε στο Λυκαβηττό. Με τις συζητήσεις μας, σοβαρές και μη, τις φλυαρίες και τα πειράγματα. Αποτέλεσμα της αμηχανίας που αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα. Την αγωνία μας για το αν επιτέλους θα παρθεί η απόφαση να κάνει κάποιος την πρώτη κίνηση. Το σπάσιμο του πάγου, το φλογερό πάθος και τις σωματικές μας μεταβολές. Τα μηνύματα με τις κρυμμένες ανασφάλειες και των δύο για το αν πέρασε ο άλλος καλά.
Την πρώτη φορά της κορύφωσης και της ολοκλήρωσης, εκείνο το ξημέρωμα στο αυτοκίνητο, κάτω απ’ το σπίτι σου. Χωρίς ενδοιασμούς, «πρέπει» κι ενοχές. Διότι πλέον είχες κερδίσει την εμπιστοσύνη μου κι αυτό δεν αλλάζει. Με τη βροχή και τους ήχους της να μας κρατούν συντροφιά, το κρύο και την υγρασία στα τζάμια και τα μάτια σου πάνω απ’ τα δικά μου.
Το αμέσως επόμενο βράδυ, στο σπίτι μου, ξαπλωμένοι κι αγκαλιασμένοι. Γυμνοί, με το χέρι μου να σφίγγει το δικό σου. Να θέλω να μη φύγεις, να σκέφτομαι πως το επόμενο πρωί θα ξυπνήσω και θα σ’ έχω δίπλα μου. Γιατί με συμπλήρωνες, μ’ έκανες να νιώθω γεμάτος.
Η στεναχώρια και τα δάκρυα του «φεύγα», με το αίσθημα πως έχανα κάτι πολύτιμο. Κι από αύριο, πίσω στη βαρετή μου καθημερινότητα. Αγωνιώντας για το αν και το πότε θα σε ξαναδώ. Σκέψεις που μ’ έπνιγαν και με τρόμαζαν. Συναισθήματα που με πλήγωσαν κάποτε και δεν ήθελα να συμβεί με σένα το ίδιο. Ένα δέσιμο που όσο αυτοκαταστροφικό κι αν αποβεί, σίγουρα δε θέλω να σπάσει.
Και να που τελικά επέστρεψες. Καταλήγοντας πάλι στο σπίτι σου. Το αυτοκίνητο, η ταράτσα, οι αγκαλιές, τα φιλιά, το σεξ κι η ανδρεναλίνη στα ύψη. Η βραδιά που μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω όλα όσα νιώθω για σένα. Μ’ αυτή την αγκαλιά στα κάγκελα της ταράτσας, να με κάνει πάλι να νιώθω ολοκληρωμένος. Το «κερασάκι στην τούρτα» για όλα μου τα συναισθήματα. Αυτά που τις τελευταίες μέρες με έκαναν πιεστικό και φορτικό απέναντί σου. Μα αδυνατώ να τα ελέγξω, διότι αυτά ελέγχουν εμένα. Και με κάνουν να σε θέλω κάθε μέρα, μόνο για μένα. Με το καλό σεξ να ομορφαίνει τη ζωή μου κι όσα κρύβεις μέσα σου να τη φτιάχνουν ακόμα περισσότερο.
Αν τα πράγματα ήταν λίγο πιο διαφορετικά θα ήμουν τυχερός. Κι αν όσα αισθάνομαι έβρισκαν ανταπόκριση, τότε θα ‘μουν πανευτυχής. Πανευτυχής αν όλα αυτά που έχω μέσα μου μπορούσα να τα μοιραστώ μαζί σου.
Και τώρα ίσως σκέφτεσαι «Μα τι λέει ο τρελός;» ή «Ενθουσιασμένος είναι, θα του περάσει». Όμως, άσε να γνωρίζω τον εαυτό μου καλύτερα απ’ τον καθένα. Μπορεί να γελάσεις ή και να με χλευάσεις.
Ο δρόμος πάντως που ανοίχτηκε μέσα μου για σένα είναι πέρα για πέρα αληθινός και θα έκανα τα πάντα για να τον περπατήσουμε μαζί.
Καλό ταξίδι…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
